Για την 28η Οκτωβρίου
Για την 28η Οκτωβρίου
Δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε πώς ένας λαός που γέννησε τον Μπαχ, τον Μπετόβεν, και τον Γκαίτε κατέληξε βασανιστής στο Νταχάου και το Άουσβιτς. Ούτε και είναι εύκολο να εξηγηθεί ο ψυχισμός ενός μικρού αριθμητικά λαού που δίδαξε αυτόν τον ασύγκριτο ηρωισμό στην ιστορία. Ανεξήγητο μοιάζει και το ότι παρά τον Δημόκριτο, τον Πυθαγόρα και το Σωκράτη να μας γνέφουν απ’ τις σελίδες της ιστορίας μας ξεπέσαμε σε έναν άγονο ανορθολογισμό και γνωρίσαμε απανωτές ήττες. Τι φταίει και δεν μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας; Γιατί διώχνουμε τη νεολαία απ’ την πατρίδα; Αν συνεχιστούν η μετανάστευση, η υπογεννητικότητα, η παραταξιακή λογική που διαιρεί, η αποβιομηχάνιση της χώρας, η αποστροφή στην παραγωγή, η ανεργία, για να μείνω μόνο σ’ αυτά, ανοίγουμε διαρκώς κερκόπορτες κατηφόρας.
Πού λέμε Όχι και πού λέμε Ναι σήμερα και τι κάνουμε ώστε αυτά να βρουν αλήθεια στη ζωή μας; Τα λόγια τα συνηθίζουμε οι Έλληνες, στην εφαρμογή είναι που τα θαλασσώνουμε.
Εκείνο το θρυλικό Όχι δεν μας έδωσε τόσα φτερά στο νου, τόσο πλάτος στην ψυχή, ώστε να αρνηθούμε τους διχασμούς και τις διαιρέσεις και κάθε φορά που φαίνεται να συμφέρει, να φέρνει κάποιο κέρδος, σηκώνουμε σημαίες με κηρύγματα μίσους. Εκείνο το Όχι, ο αντίλαλος του Μολών Λαβέ δεν μας φώτισε στο νου, ώστε να βρίσκουμε τα κοινά της συγγένειας και να μην, για χάρη της εξουσίας, θεωρούμε τον διπλανό μας, το φίλο μας, ως Πέρση του Μαραθώνα, ως Τούρκο της Τριπολιτσάς, ως Ιταλό του φασισμού, ως Γερμανό του ναζισμού.
Τις δάφνες των ελπίδων καταθέτουμε σε όλους όσους δεν βολεύονται κάτω απ’ τα ξένα βήματα. Στους ειρηνοποιούς, τους ασυμβίβαστους, στους εθελοντές της αγάπης, στους ονειροπόλους της άλλης διάστασης της ζωής, σε εκείνους που επιμένουν να βλέπουν μακρύτερα και βαθύτερα, πέρα και πάνω απ’ την ευτέλεια της ιδιοτέλειας. Σε όσους αντέχουν να εξεγείρονται στα βολέματα της συνήθειας, της κατεστημένης τάξης και αταξίας κυοφορώντας νέες ιδέες και νέα οράματα.
Καταθέτουμε τις δάφνες στους μαχόμενους της βιοπάλης, σε όσους υψώνουν ανάστημα να διασώσουν ανθρώπινες ευαισθησίες, σ’ εκείνους που αντιστέκονται με αξιοπρέπεια στα δεινά του δημόσιου βίου, σε όλους όσους παραμένουν όρθιοι και περήφανοι στα χτυπήματα της Μοίρας. Στον απλό άνθρωπο, το διπλανό μας, που ανοίγει θύρες ελπίδας με τις δίκαιες πράξεις του, σ’ αυτόν που κάνει την Πίνδο καθημερινή στάση ζωής.
Τα λόγια τα πτερόεντα χάνονται μέσα στην τριβή και την τύρβη της καθημερινότητας. Μια ομιλία μπορεί να μας ενθουσιάσει ή όχι, αλλά σβήνεται στη λησμονιά. Τουλάχιστον ας ανοίξει ένα παραθυράκι μικρό, μιας άλλης θέασης του κόσμου. Ας προκαλέσει ένα μικρό ερέθισμα, για να ψάξουν οι νέοι μέσα στην ελληνική ιστορία. Τουλάχιστον ας μάθουν τα παιδιά τι ακριβώς γιορτάζουμε, τι ακριβώς πασχίζουμε να μην ξεχάσουμε. Οι τα φαύλα πράξαντες πορεύονται εις ανάστασιν κρίσεως τώρα και πάντα. Οι λαοί γίνονται έτσι κήρυκες του Ήλιου του νοητού της Δικαιοσύνης. Οι γενναίοι του Όχι, οι απροσκύνητοι της Αντίστασης, οι τα δίκαια πράξαντες, ας μας δίνουν δύναμη και κουράγιο να αντιστεκόμαστε.
Χρίστος Γεωργούσης
