Δυστυχώς το ανησυχητικό δεν είναι ότι η Πάρος είναι πιο ακριβή από το Ντουμπάι.
Διάβασα πριν κάμποσες μέρες στο fileleuthero (https://fileleutheros.net/main/2022/6/30/-2) ότι οι διακοπές στο Ντουμπάι είναι πιο φθηνές απ’ ό,τι στην Πάρο. Η πηγή του ρεπορτάζ ήταν η Deutsche Welle και η ανάρτηση αναφερόταν σε ένα ζευγάρι Ελλήνων που τελικά διαπίστωσε ότι οι Αυγουστιάτικες διακοπές θα στοίχιζαν πιο φθηνά στο Ντουμπάι από ό,τι στην Πάρο.
Η συγκεκριμένη αναφορά δε μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, γιατί σ’ αυτή τη διαπίστωση έχω καταλήξει κι εγώ τόσο μέσα από συζητήσεις με φίλους όσο και από προσφορές που έχω δει από τουριστικά γραφεία στο διαδίκτυο. Έτσι, πράγματι, πολλοί προορισμοί, ακόμα και ευρωπαϊκοί, κοστίζουν λιγότερο από ό,τι η Πάρος.
Το εντυπωσιακό όμως δεν ήταν αυτό καθαυτό, δηλαδή η διαπίστωση της ακρίβειας της Πάρου, όσο η αντιμετώπιση του φαινομένου από τους ανθρώπους της Πάρου. Οι άνθρωποι αυτοί, λοιπόν, θεώρησαν πολύ φυσιολογικό το φαινόμενο της ακρίβειας, αφού ελεύθερη αγορά έχουμε, μέσα σ’ αυτή κινούμαστε, απ’ αυτή διαμορφώνονται οι τιμές, οπότε ο κάθε θνητός έχει την ελεύθερη βούληση να μην επιλέξει το νησί μας, αφού του φαίνεται ακριβό, αλλά να πάει αλλού. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι οι οποίοι όταν καλούνται να πληρώσουν τους ανάλογους με τα κέρδη τους φόρους, πάντα στο πλαίσιο της ελεύθερης αγοράς, υπεκφεύγουν με διάφορους γνωστούς και αγνώστους τρόπους και βέβαια, αν συμβεί η οποιαδήποτε αναποδιά, τρέχουν στο κράτος, που κατηγορούν, για βοήθεια. Άλλοι πάλι είπαν ότι στο νησί μας υπάρχουν οι συνθήκες να φιλοξενηθούν όλα τα βαλάντια των θνητών. Θα ήθελα κάποιος από όλους αυτούς τους ανθρώπους του νησιού να μου πουν με ποιον τρόπο μπορεί να κάνει διακοπές στο νησί μας μια τετραμελής οικογένεια κοινών θνητών που ζουν στην Αθήνα, είναι απλοί εργαζόμενοι και με καλό οικογενειακό εισόδημα της τάξης των 2.000 €. Για να κάνουμε έναν προϋπολογισμό μιας δεκαήμερης διακοπής αυτών των κοινών θνητών:
Εισιτήρια: 600 € (πήγαινε - έλα)
Διαμονή: 800 € (80 € Χ 10 μέρες. Αν υπάρχει διαμονή 4 ατόμων με 80 € την ημέρα τον Αύγουστο)
Φαγητό να μαγειρεύουν οι ίδιοι: 250 € (25 € Χ 10 μέρες - πρωινό, μεσημεριανό, βραδινό, λέμε τώρα)
Να βγουν έξω δυο φορές για φαγητό: 140 € 70 € Χ 2 φορές. Αν βέβαια μπορεί μια τετραμελής οικογένεια να φάει με 70 €)
Βενζίνες για κίνηση στο νησί: 60 €
Καθημερινά έξοδα: 150 € (καφεδάκι, 3,50 € Χ 2 άτομα Χ 10 μέρες - αναψυκτικό για τα παιδιά 2 € Χ 2 άτομα Χ 10 μέρες - παγωτό ξυλάκι για τα παιδιά τις μισές μέρες των διακοπών, για να μη κακοσυνηθίζουν κιόλας). [Να σημειώσω εδώ ότι πριν μερικές μέρες πήγα στη γειτονιά μου, τον Παρασπόρο, για μπάνιο. Πήρα καφέ από το μαγαζί που έχει εκεί και κάθισα στην όποια ελεύθερη παραλία έχει μείνει, στην ψάθα όπως σύμφωνα με το νόμο δικαιούμαι. Ο καφές (φρέντο καπουτσίνο) χρεώθηκε, στον κεσέ παρακαλώ, 4,50 €. Ένιωσα πολύ άσχημα όχι μόνο γιατί επέλεξα να στηρίξω με τις όποιες οικονομικές δυνατότητες έχω ένα μαγαζί της γειτονιάς μου και ο ιδιοκτήτης του αυτό δεν το εκτίμησε, όχι γιατί η αισχροκέρδεια χτύπησε ταβάνι, αφού έχουμε και τα παραδείγματα της Μυκόνου, αλλά πιο πολύ απ’ όλα γιατί ένιωσα παρείσακτος στον τόπο μου, στη γειτονιά μου, στο σπίτι μου].
Σύνολο: 2000 €.
Έχουμε, λοιπόν, μια τυχερή οικογένεια που όχι μόνο μπορεί να κάνει 10 ολόκληρες μέρες διακοπές στον πιο in προορισμό της ευρώπης αλλά, αφού επιστρέψει με το καλό στο σπίτι της, κάνοντας το σκατό της παξιμάδι θα μπορέσει να περάσει και τις υπόλοιπες 20 μέρες του Αυγούστου.
Αυτοί, λοιπόν, οι άνθρωποι του νησιού, χωρίς ενδεχομένως να το καταλαβαίνουν, δέχονται με ευκολία την ύπαρξη μιας κοινωνίας δύο ταχυτήτων η οποία μέσω του άλλοθι της ελεύθερης αγοράς στερεί από τους πολίτες της χώρας και εσχάτως της Πάρου την ελεύθερη επιλογή η οποία καθορίζεται από τις τιμές άρα από το χρήμα. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που σιχτιρίζουν το χρήμα για το οποίο γίνονται όλα, το χρήμα που στέκεται πάνω από τον άνθρωπο. Είναι αυτοί που δε θέλουν τις ανεμογεννήτριες για αισθητικούς λόγους αλλά απλώνουν τζαμαρίες και νάιλον τέντες στα μαγαζιά που βρίσκονται σε παραδοσιακά μέρη, αδιαφορώντας για την αισθητική του νησιού. Είναι αυτοί που καταλαμβάνουν παραλίες, για να απλώσουν το ατομικό τους κέρδος πάνω στην ελευθερία του κοινού θνητού που με ευκολία στέλνουν αλλού. Είναι αυτοί που κτίζουν ό,τι να ‘ναι, όπου να ‘ναι και μετά διαμαρτύρονται για την άναρχη ανάπτυξη του νησιού και ολόκληρης της χώρας η οποία καίγεται συθέμελα κάθε καλοκαίρι. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ψηφίζουν επί δεκαετίες τους ίδιους και τους ίδιους πολιτικούς που έχουν στήσει τις καριέρες τους πάνω στην ανέχεια και τον ωχαδερφισμό του προσωπικού συμφέροντος.
Καλό θα είναι, λοιπόν, αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι με ευκολία στέλνουν τους συνανθρώπους τους αλλού, γιατί δεν έχουν το απαιτούμενο χρήμα για να έρθουν εδώ, να καταλάβουν ότι και οι ίδιοι είναι βαλμένοι μέσα στο ίδιο τσουκάλι με τους κοινούς θνητούς και βράζουν μαζί τους. Μπορεί, λοιπόν, να μην είναι στον πάτο του τσουκαλιού αλλά στη μέση του ή στην επιφάνειά του και να μη νιώθουν ακόμα το κάψιμο αλλά το σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή θα βράσουν. Και μη ξεχνάτε ότι το σαλιγκάρι ακόμα κι αν τα καταφέρει να βγει έξω από την κατσαρόλα θα έρθει το χέρι του μεγάλου ιδιοκτήτη που έχει στη νομή του την κατσαρόλα, το νερό και το ίδιο το σαλιγκάρι, να το ξαναπετάξει μέσα.
Γιώργος Ανδρεάδης
