Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει
«Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει»
Παραθέτω σήμερα τμήμα ενός άλλου κειμένου με υπογραφή Μαρία Τσάκος, που είναι κι αυτό πάνω στην ίδια με το χτεσινό λογική «άρτζι μπούρτζι και λουλάς». Ο λόγος είναι ότι επιθυμούσα η αρχή της κρίσης να είναι και αρχή μιας βαθειάς συνειδητοποίησης για το τι λαός και τι είδους άνθρωποι έχουμε γίνει και να κοιτάξουμε να βελτιώσουμε την κατάσταση. Να μην πω πολλά, κόβω πάντα περισσότερα απ’ όσα θέλω να πω (όπως και πολλοί Έλληνες έχω πάντα να λέω πολλά, αλλά συγκρατούμαι γιατί πρέπει να ακούμε κιόλας και να διαβάζουμε και να προσέχουμε, όχι μόνο τα δικά μας, αλλά και των άλλων). Συμπληρώνοντας την εικόνα του παρακάτω κειμένου προσθέτω ότι ενώ ψηφίστηκε ο νόμος για τα 5 μέτρα από τις παραλίες, γιατί όλοι κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε; Ψηφίζουμε, δεν ψηφίζουμε, αλλάζουμε κυβέρνηση ή μένουμε στην ίδια, η ασυδοσία φαίνεται να είναι ο επικρατέστερος και ισχυρότερος νόμος. Συχνά μας αρέσει ένα κείμενο γιατί έχει την αγωνία μας, το παράπονό μας, την ομορφιά που αναζητούμε ή κάτι άλλο κρυφό από τον εαυτό μας.
«Πιάστε τη ζωή στη χώρα αυτή από την αρχή ως το τέλος της. Από την κούνια ως το μνήμα. Βάλτε με το μυαλό σας κάθε στάδιο της ζωής του καθενός μας και κάθε πτυχή της, αφήστε το να κάνει ελεύθερους συνειρμούς: σκεφτείτε τους παιδικούς σταθμούς, τις κούνιες και τα πάρκα, το σχολείο (δημοτικό και γυμνάσιο) και τα βιβλία του, τον τρόπο εισαγωγής και φοίτησης στην ανώτερη εκπαίδευση, το επάγγελμα ή την άσκηση της επιστήμης μας, το εμπόριο, την οδήγηση και τους δρόμους, την καθαριότητα της πόλης, την αρχιτεκτονική και τη ρυμοτομία, τη διαχείριση των σκουπιδιών και την προστασία του περιβάλλοντος, την τοπική αυτοδιοίκηση, την πολιτεία, τις δημόσιες υπηρεσίες και τις δοσοληψίες μας με το κράτος, τη δικαιοσύνη και το —φερόμενο ως— σωφρονιστικό σύστημα, τις συγκοινωνίες, τα μέσα επικοινωνίας, τον Τύπο, την τηλεόραση και την ποιότητα της δημοσιογραφίας, τους γιατρούς και τα νοσοκομεία, τη διαχείριση ζητημάτων όπως η ψυχική ασθένεια, οι εξαρτήσεις και το μεταναστευτικό, και κάντε μια βόλτα μετά και από τους θεσμούς και τις πιο αφηρημένες έννοιες όπως ο γάμος, η τεκνοποίηση, η θέση της γυναίκας, η σχέση μας με το βιβλίο και την τέχνη, με τις μειονότητες και τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, με τη φιλανθρωπία και την εκκλησία, και φτάστε μέχρι την κηδεία και τον (υποχρεωτικό) τάφο. Έχετε προσπαθήσει ποτέ να καθίσετε να καταγράψετε τα προβλήματα που παρουσιάζει καθένα από όλα αυτά; Τον ανορθολογισμό, την ξεκάθαρη τρέλα, σε ορισμένες περιπτώσεις, τις ελλείψεις, τους απίθανους αναχρονισμούς»;
Χρίστος Γεωργούσης
