Ανεξάρτητοι δήμαρχοι (2)
Ανεξάρτητοι δήμαρχοι (2)
Οι κοινοτάρχες και οι δήμαρχοι που γνώρισα στη μέχρι τώρα διάρκεια της ενήλικης ζωής μου ήταν πέραν του κέρδους. Μερικοί έχασαν κιόλας! Ο Κεμπάμπης, ο Αργουζής και ο Φραγκούλης έχασαν, δεν κέρδισαν. Πέραν της ιδιοτέλειας, πιστοί στο καθήκον και στις ευθύνες τους. Η κριτική είναι μια λειτουργία που θέλει προσοχή και να μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Στην Πάρο δεν έχουμε φαινόμενα χρηματικής ιδιοτέλειας από την αυτοδιοίκηση. Έχουμε πολλά άλλα για έλεγχο και κριτική, πολλά για έλλειψη φαντασίας, όχι όμως τέτοιου είδους ταπεινά.
Πάμε τώρα να συνεχίσουμε το ατελεύτητο θέμα της ανεξαρτησίας.
1) Δεν θα βρούμε ψάχνοντας τις αποφάσεις των δημοτικών συμβουλίων κομματισμούς και παρόμοια τερτίπια. Θα βρούμε αποφάσεις όχι σωστές (κατά την κρίση μας), αποφάσεις που δεν υλοποιήθηκαν, αλλά όχι κομματικές.
2) Δεν θα βρούμε εύκολα έργα που ευνοούν αυτό ή εκείνο το κόμμα. Θα βρούμε έργα καλά ή όχι, χρήσιμα ή όχι, σπάταλα ή όχι, αλλά δεν θα ανακαλύψουμε έργα για τη Νέα Δημοκρατία ή το Σύριζα. Θα βρούμε επίσης έργα στο ντουλάπι να περιμένουν, αλλά όχι έργα γέφυρες για κάποιο κόμμα.
Για να προχωρήσουμε τα πράγματα πρέπει να θεωρούμε τον κάθε δήμο ανεξάρτητο, ακόμα κι αν δεν είναι στο βαθμό που θέλουμε, έτσι ώστε η συμμετοχή μας, η αδίστακτη συμμετοχή πολλών να τον καταστήσει περισσότερο ανεξάρτητο!
Κι εδώ είναι η ευθύνη των πολιτών που με τα πολλά μέσα που έχουν αντί με ένα επίθετο κομματικό να παγώνουν τα πράγματα και να απεμπολούν την ευθύνη τους να διαμορφώνουν συνθήκες περισσότερης δημοκρατίας. Αν υποθέσουμε ότι ο δήμαρχος θέλει να κάνει παραχωρήσεις σε κομματικές λογικές υπάρχουν και οι πολίτες που μπορεί να ανακόψουν αυτόν τον κατήφορο. Με τα μέσα που έχουν, την εφημερίδα, το διαδίκτυο, τους Συλλόγους, τις Συνελεύσεις, τις συζητήσεις. Καμιά πολιτική δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη στο Δήμο καθώς ρόλο παίζουν πολλά ενδιάμεσα και καθώς οι εξαρτήσεις είναι πολύπλοκες και δαιδαλώδεις.
Με το να χαρακτηρίζουμε το δήμαρχο δεξιό, αριστερό, κεντρώο, αναρχικό ή άλλο τι, παίρνουμε αποστάσεις απ’ αυτό που μπορεί να γίνει υποχρέωσή μας. Ο δήμαρχος κάθε τέσσερα χρόνια πάει και ψηφίζει, δικό του θέμα, αλλά στο δήμο θέλει δεν θέλει ακούει το περιβάλλον του, τους συμβούλους, τους πολίτες, τον τοπικό τύπο, το κλίμα που διαμορφώνεται για το οποίο και οι πολίτες έχουν ευθύνη.
Έχουμε πολύ Λένιν ακόμα στις προθέσεις και στη σκέψη μας αλλά σήμερα είναι εποχή του υπολογιστή και της συγκλονιστικής επαναστατικής προώθησης της τεχνολογίας. Αν ζούσε ο Λένιν δεν θα ήταν σήμερα Λενινιστής. Για να δώσω ένα παράδειγμα, αν κάποιος βουλευτής ακόμα και από συντηρητικό κόμμα διαφοροποιήσει τη θέση του από την επίσημη γραμμή διαγράφεται. Συντηρητισμός και λενινισμός ιδού που πάνε μαζί! Άλλο παράδειγμα αφορά και μας εδώ και τα λάθη μας. Στις δημοτικές εκλογές έπρεπε να βρίσκουμε γλώσσα συνεννόησης και συνεργασίας. Πώς είναι δυνατόν κόμμα με ελάχιστα ποσοστά στο κοινοβούλιο και πιο ελάχιστα στην Πάρο να επιδιώκει δικό του συνδυασμό; Στην αυτοδιοίκηση νοιαζόμαστε να επηρεάσουμε τα πράγματα και όχι να μετρήσουμε ψήφους. Και όμως μετράγαμε ψήφους επί πολλά χρόνια (!) και το λάθος το έκανα κι εγώ και άλλοι μαζί μου το χρεώθηκαν! Στις δημοτικές νοιαζόμαστε για το Δήμο, τον παρόντα, το δικό μας και για τα προβλήματα των πολιτών. Δεν θέλουμε τους Δήμους άπαρτα κάστρα κομματικά, είναι λάθος, είναι υπηρεσία στον αφόρητο συγκεντρωτισμό της Αθήνας.
Συμπέρασμα. Πρέπει κι εμείς να βάλουμε ένα λιθαράκι στην ανεξαρτησία της αυτοδιοίκησης μέχρι που το σκληρότατο και συγκεντρωτικό κέντρο εξουσίας στην Αθήνα, να καταλάβει ότι δεν παίρνει άλλο αυτή η σχέση αφέντη προς υπηρέτη. Γιατί από εκεί πηγάζουν τα πιο πολλά αρνητικά, τα πιο πολλά των αντιδημοκρατικών αμαρτημάτων.
Είναι όλα ελλιπή, λάθος και σε εκκρεμότητα. Και το θεσμικό πλαίσιο της αυτοδιοίκησης και το εκλογικό σύστημα και η σχέση Κέντρου Περιφέρειας. Όλα εξυπηρετούν τις κεντρικές εξουσίες. Και πρέπει να τα αλλάξουμε!
Χρίστος Γεωργούσης
