Πόσο δογματικό είναι το "Παριανό γαρίφαλο";
Επειδή ο διάλογος μας αρέσει, συνεχίζουμε αυτή την άτυπη και γόνιμη, θέλω να πιστεύω, αναζήτηση για τις δηλώσεις ανεξαρτησίας των πολιτικών και την πολιτική.
Στη σημερινή γραφή θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι είναι άλλο θέμα η στρατηγική που αναπτύσσει ένας συνδυασμός στο πλαίσιο της προεκλογικής περιόδου για την κατάκτηση της εξουσίας και άλλο η δήλωση πολιτικής ανεξαρτησίας. Η στρατηγική αναπτύσσεται στο πλαίσιο συλλογικών αποφάσεων μιας παράταξης, ενώ η δήλωση της πολιτικής ανεξαρτησίας γίνεται σε προσωπικό επίπεδο. Ο Ροκονίδας για παράδειγμα, στις ομιλίες του και στις τοποθετήσεις του για τα δημοτικά θέματα, ουδέποτε αναφέρθηκε στο ΚΚΕ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ιδεολογικά και πολιτικά δεν ανήκει στο ΚΚΕ. Αντίθετα άλλοι «ανεξάρτητοι» υποψήφιοι που ανήκουν στα κόμματα εξουσίας υπερασπίζονται με μανία την ανεξαρτησία τους, ενώ παράλληλα είναι άρρηκτα δεμένοι με τα κόμματά τους. Ακόμα κι αυτοί οι οποίοι πολλές φορές διεκδικούν το χρίσμα του κόμματός τους χωρίς επιτυχία συμμετέχουν στις εκλογές ως «αντάρτες» εξακολουθώντας να ανήκουν στο κόμμα που πιστεύουν. Εδώ, κατά την άποψή μου, δημιουργείται μια πρώτη πολύ σημαντική ποιοτική διαφορά που έχει να κάνει με το ψέμα της δήθεν ανεξαρτησίας, το οποίο διαχέεται στο εκλογικό σώμα με στόχο τη δημιουργία ενός νέου προφίλ, του υποψηφίου, απελευθερωμένου από το κόμμα του το οποίο σε κεντρικό επίπεδο τα έχει κάνει μαντάρα είτε με τις αποφάσεις του είτε με τις πράξεις του. Το χειρότερο κακό στην όλη υπόθεση είναι ότι, όταν αυτός ο «ανεξάρτητος» υποψήφιος κατακτήσει την εξουσία, ακολουθεί μέχρι κεραίας την πολιτική του κόμματός του, ξεχνώντας τις όποιες προεκλογικές δεσμεύσεις του.
Η Λαϊκή Συσπείρωση Πάρου, λοιπόν, με οδηγό το δογματικό γαρίφαλο άνοιξε τις πόρτες της σε όλους τους πολίτες του εκλογικού σώματος, καλώντας τους να συμμετέχουν στη βάση του προγράμματός της και επί της ουσίας αποτίναξε από πάνω της αυτόν τον δογματισμό για τον οποίο κατηγορείται όχι μόνο παραταξιακά αλλά και κομματικά. Έχω την αίσθηση ότι πρώτη φορά, τουλάχιστον στην τοπική πολιτική ιστορία, καταγράφεται ψηφοδέλτιο παράταξης που ανήκει στο ΚΚΕ στο οποίο δεν έχει την πλειοψηφία το κόμμα. Και είναι πολύ σημαντικό αυτό, γιατί όπως δογματικά υποστηρίζουν αι κομμουνισταί «Ένα είναι το κόμμα».
Παράλληλα ουδείς από τη συγκεκριμένη παράταξη, ούτε ο επικεφαλής ούτε οι αιρετοί που είναι μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου, δεν υποστήριξε ότι το 50% του εκλογικού σώματος της Πάρου που ψήφισε Λαϊκή Συσπείρωση ανήκει στο κόμμα.
Όλα τα παραπάνω, κατά την άποψή μου, αποτελούν τεκμήρια για τη δημοκρατική λειτουργία της συγκεκριμένης παράταξης και της πραγματικής ανεξαρτησίας των Συμβούλων της. Κατ’ επέκταση θεωρώ άδικο να μην αναγνωρίζονται ως τέτοια στο πλαίσιο της κριτικής που ασκείται.
Επιμένω, λοιπόν, ότι, αν η κεντροαριστερά δε θέλει να «χαρίσει» άλλες χαμένες τετραετίες σε δήθεν «ανεξάρτητους», πρέπει να αξιοποιήσει σοβαρά και καθαρά την εμπειρία που αποκτήθηκε τα τελευταία 4 χρόνια.
Γιώργος Ανδρεάδης
