Νόμπελ και λογικές πρωταθλητισμού
Νόμπελ και λογικές πρωταθλητισμού
Μια κοινωνία διακρίσεων,
πλούσιοι- φτωχοί, καλοί- κακοί, άγγελοι- διάβολοι, μαύροι- άσπροι, δικοί
μας-ξένοι ήταν επόμενο να θεσμοθετήσει βραβεία, πρωτιές και αγιοποιήσεις. Κάθε
εξουσία ενδιαφέρεται να προωθήσει τα σχέδιά της και βρίσκει διάφορους τρόπους.
Έχουμε ανάγκη τα είδωλα, αν και συχνά μας παρέσυραν σε βάσανα. Βραβείο, Νόμπελ,
Όσκαρ, Πούλιτζερ, Λένιν (παλιότερο αυτό) και δεν συμμαζεύεται. Μέχρι ενός
σημείου, όλα καλά αναπτύσσεται ανταγωνισμός και προωθούνται κάποιες αξίες,
δυστυχώς μαζί με άλλα ακολουθούντα του εμπορίου. Μερικά πράγματα θα μπορούσε να
γίνουν ως αντιστάθμισμα. α) Να αλλάξει λογική ο θεσμός, να μην αναζητείται
πάντα ο πρώτος, ο ουράνιος, ο ημίθεος, αλλά η διάκριση να απλώνεται σε
περισσότερους ανθρώπους. Αυτή η λογική του πρωταθλητισμού πρέπει από τις
δημοκρατικές κοινωνίες να καταπολεμηθεί. β) Να βελτιωθεί κάπως η σκέψη μας και να
ψάχνουμε για το όποιο θετικό και σε άλλους, όχι μόνο στους βραβευόμενους. Το
βραβείο δίνεται σε έναν και μένουν άλλοι έξω, πολύ συχνά αξιότεροι. γ) Το κάθε
κράτος να δείχνει και να προωθεί με διάφορους τρόπους εκείνους που κάθε χρόνο
διακρίνονται σε πολλούς τομείς, όπως λ.χ. κάνει η Ακαδημία Αθηνών. Να επιβραβεύεται
το καλό σε κάθε μορφή του, να μην το περιβάλλει σιωπή και σκότος. Το βραβείο
λογοτεχνίας δόθηκε στον Μπομπ Ντύλαν (μπορεί να έπρεπε ταυτοχρόνως να δοθεί
στον απελθόντα ποιητή Ντύλαν Τόμας), αλλά θα μπορούσε να μνημονευτούν και άλλοι
πολλοί που τόλμησαν σε δύ-σκολες εποχές να ανανεώσουν τη μουσική με νέο αίμα
έμπνευσης και στίχων, όπως ο δικός μας ο Σαββόπουλος και άλλοι. Και με την
ευκαιρία να προσέξουμε στα σχολεία να μην οδηγούμαστε στην πληκτική χορήγηση
κάθε χρόνο αριστείων και βραβείων, αλλά να βρούμε γονιμότερους τρόπους να
ενθαρρύνουμε τα παιδιά. Στην γιορτή με τα βραβεία στα σχολεία αφήνουμε έξω τους
αθλητές που έκαναν προσπάθειες, τους μαθητές που διακρίθηκαν στη μουσική, στη
ζωγραφική, στην υποκριτική, στην προθυμία για τα μαθήματα δημιουργίας και
έρευνας, σ’ εκείνους που χάρισαν ήθος συμμετοχής, σε όσους ανέπτυξαν ηγετικές
ικανότητες. Δεν είναι μόνο εκείνοι που γράφουν καλά στα διαγωνίσματα. Βρεθήκαμε
στη δυσάρεστη θέση κάθε χρόνο στις 26 Οκτωβρίου, να κάνουμε ένα θέατρο και να
δίνουμε χαρτιά (γραφειοκρατία), αριστεία και βραβεία και οι άλλοι μαθητές από
κάτω (οι παρίες) να χειροκροτούν τη διάκριση! Υπάρχουν και καλύτεροι τρόποι να
επαινεθούν μαθητές και μαθήτριες για τις προσπάθειες. Να μην από νωρίς τους
μαθαίνουμε να καβαλούν το καλάμι. Και την πλειοψηφία να καταπίνει τις κάθε
είδους διακρίσεις.
Χρίστος Γεωργούσης
