Πόλεμος και συνέπειες
Πόλεμος και συνέπειες
«Στις επάλξεις οι αγρότες», «Άνδρες των ΜΑΤ πήραν θέσεις μάχης», «Πυρά Στουρνάρα σε ΚΚΕ και Σύριζα», «Διασταύρωσαν τα ξίφη τους», «Αρχίζει η μάχη για τον προϋπολογισμό», «Με εντολή Σαμαρά η επίθεση Στουρνάρα στην Αριστερά».
Τα παραπάνω όλα ανήκουν στην αρθρογραφία των εφημερίδων. Οι εφημερίδες είναι παλιές, αλλά οι καινούριες δεν διαφέρουν και τα δελτία ειδήσεων συχνά είναι πολεμικά ανακοινωθέντα. Μέσα σε όλα αυτά νεαροί χτύπησαν τον Γιάνη Βαρουφάκη και άλλοι στη Μύκονο τον υπάλληλο της αρχαιολογίας. Και έπεται συνέχεια. Με τέτοια λογική υπερβολών και μίσους, ο ιός εξαπλώνεται και ο θεός να βάλει το χέρι του! Εδώ και χρόνια μαίνεται ένας ακήρυχτος εμφύλιος παντού στην Ελλάδα. Κάποιοι της εξουσίας και των κυβερνήσεων έριχναν λάδι στη φωτιά κάνοντας πως δεν ακούνε και δεν βλέπουν. Πόλεμο ήθελαν κάθε χρόνο και οι μαθητές των σχολείων και καταλάμβαναν (συνεχίζουν και τώρα) τα σχολεία πετώντας έξω τους δασκάλους, προσποιούμενοι την ύπαρξη άλυτων προβλημάτων και άλλα διάφορα. Η κατάληψη δημόσιων κτηρίων ταυτίστηκε με τη δημοκρατία και τον αγώνα. Και οι φοιτητές της Αθήνας και των πόλεων συνέχισαν την παράδοση του «πολέμου» με καταλήψεις και ζημιές στα Πανεπιστήμια, συμμαχώντας κάθε φορά με μπαχαλάκηδες και άλλους που βλέπουν καλό μέλλον (!) στις καταστροφές και τα χαλάσματα. Ίσως θα έπρεπε να μείνουμε στην παράδοση των κατ’ έτος καταλήψεων των σχολείων, όπου οι μαθητές εκπαιδεύονται σε μια τζάμπα εξέγερση. Γιατί τις συνέπειες ποτέ δεν τις πλήρωσαν.
Και οι μεγάλοι τι κάνουν; Αρχίζουν ένα αγώνα για τα δίκαιά τους, αλλά δεν ξέρουν σχεδόν ποτέ πώς να τον τελειώσουν. Θέλουν να είναι νικητές, τα θέλουν όλα ή τίποτα, δεν κάνουν πίσω, αλλά επιμένουν μέχρι που τις συνέπειες να τις πληρώσουν οι ίδιοι και η κοινωνία ολόκληρη. Έγιναν της μόδας οι εκφράσεις «θα περάσουν πάνω απ’ τα πτώματά μας», «θα χυθεί αίμα» και το δίκαιο κάθε ομάδας θεωρείται δεδομένο και ισχυρότερο απ’ όλα τα άλλα δίκαια.
Η λογική του ή «ταν ή επί τας» που μας δίδασκαν για τους γενναίους Σπαρτιάτες οι παλιοί μας δάσκαλοι έχει εντελώς επικρατήσει. Άσπρο ή μαύρο. Ή όλα ή τίποτα. Ρίχνουμε πάντα το άδικο στους άλλους απέναντι, που γίνονται εχθροί, δωσίλογοι, προδότες και πράκτορες και παρηγοριόμαστε ονειρευόμενοι ότι, όταν υπάρξει εξωτερικός εχθρός, μονοιάζουμε και συνεννοούμαστε.
Αν μιλούμε για ανάπτυξη και πρόοδο, πρέπει να δούμε και αν έχουμε κατακτήσει αυτήν την τέχνη, να διαπραγματευόμαστε και να συζητούμε και όχι να είμαστε απέναντι διαρκώς. Γιατί πορευόμαστε στο άδηλο μέλλον με συνταγές του παρελθόντος, πάντα με ρητορικές μίσους που δεν οδηγούν πουθενά.
Κάθε πράξη σέρνει πίσω και τα επακόλουθά της και αυτό θα το μάθουν με οδυνηρό τρόπο τώρα οι τελευταίοι αντάρτες των πόλεων. Οι ίδιοι γίνονται διάβολοι (για να μας φέρουν σε κοινωνία αγγέλων;) και βέβαια απέναντί τους δεν βρίσκουν αγγέλους.
Θα συμφωνήσουμε ότι υπάρχει μια κακή κοινωνία και άδικη. Αλλά θα γίνει άραγε καλύτερη με όπλα και αίματα; Θα συμφωνήσουμε ακόμα πως πολλοί απ’ τους νεαρούς εξεγερμένους έχουν υπάρξει θύματα της κοινωνίας της βίας στην οποία ζούμε. Βία λόγων, εικόνας και έργων. Βία της αδικίας. Βία της ανεργίας. Όπως και να έχουν τα πράγματα, όσοι κρατούν όπλα στα χέρια καθίστανται υποψήφιοι δολοφόνοι. Οι απολογίες των νεαρών που συλλαμβάνονται είναι απολογίες στρατιωτών φανατικών του μίσους και όχι αγωνιστών της δικαιοσύνης. (Πού είσαι Γκάντι ν’ ακούσεις!). Δεν είναι μόνο τα κατασταλτικά μέτρα χρειάζεται και άλλη προσέγγιση στο μέγα αυτό ζήτημα. Να μελετήσουμε την ευθύνη όλων μας και να βρούμε ποιες δικές μας συμπεριφορές, πόσα και ποια χέρια σπρώχνουν τους νέους σε απονενοημένα διαβήματα.
Χρίστος Γεωργούσης
