Το κράτος αυτό είναι το κράτος της κοινωνίας ή της ολιγαρχίας;
Γράφει ο Ηλίας Γουρδούκης
Υπάρχει κάποιος που να πιστεύει ότι στην Ελλάδα (και όχι μόνο) λειτουργεί πραγματικά η θεμελιώδης αρχή της διάκρισης των εξουσιών; Δεν νομίζω. Παρατηρώντας προσεκτικά πως λειτουργεί η αντιπροσωπευτική δημοκρατία ως σύστημα διακυβέρνησης ο καθένας το καταλαβαίνει.
Το πρώτο που έχουμε καταλάβει νομίζω είναι ότι την πραγματική εξουσία την έχουν οι ισχυροί του χρήματος που κάποιοι από αυτούς έχουν και ΜΜΕ. Δηλαδή έχουμε κατά κάποιον τρόπο ολιγαρχική εξουσία, η οποία σε μεγάλο βαθμό καθορίζουν ποιος θα είναι στην κυβέρνηση.
Το δεύτερο που έχουμε αντιληφθεί είναι ότι η Βουλή κάθε άλλο παρά ανεξάρτητη νομοθετική εξουσία είναι. Η Βουλή αυτό που κάνει είναι να νομιμοποιεί εκείνα που αποφασίζει η κυβέρνηση, η εκτελεστική εξουσία δηλαδή. Οι κυβερνητικοί βουλευτές ψηφίζουν μονοκούκι συνήθως όσα “νομοθετεί” η εκτελεστική εξουσία.
Η κομματική πειθαρχία ορίζει τι θα ψηφίσουν και όχι η ελεύθερη βούλησή τους (γι’ αυτό ο κόσμος λέει ότι δεν βουλεύονται, αλλά βολεύονται). Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που κάποιοι από τους αρχηγούς των κομμάτων κάνουν ό,τι μπορούν για να έχουν μονοκομματική αυτοδυναμία (επιλέγουν για παράδειγμα εκλογικά συστήματα που πριμοδοτούν με επιπλέον έδρες το πρώτο κόμμα - καλπονοθευτικά συστήματα δηλαδή – χρησιμοποιώντας διάφορες δικαιολογίες). Είναι πιο εύκολο να ελέγχουν μόνο τους βουλευτές τους, οι οποίοι έχουν ισχυρή εξάρτηση από τον αρχηγό του κόμματος ή τον Πρωθυπουργό, από το να κάνουν το ίδιο, όταν υπάρχει κυβερνητική συμμαχία δύο ή περισσότερων κομμάτων.
Πάμε τώρα στην εκτελεστική εξουσία. Ο Πρωθυπουργός ορίζει ποιοι θα μπουν στην κυβέρνηση και ποιοι όχι. Οι υπουργοί κλπ έχουν επομένως άμεση εξάρτηση από τον πρωθυπουργό. Και επειδή το υπουργιλίκι εμπεριέχει προνόμια, το υπουργικό συμβούλιο εν τέλει αποφασίζει ό,τι προτάσσει ο πρωθυπουργός.
Όσο για τη δικαστική εξουσία, είναι γνωστό ότι η κυβέρνηση παρεμβαίνει έχοντας λόγο στην υπηρεσιακή ανέλιξή στις ανώτερες βαθμίδες. Αυτό έχει σχέση και με προβληματικές πλευρές της Δικαιοσύνης.
Σε όλα αυτά μπορεί να προσθέσει κανείς τη διαφθορά και ιδίως τη διαπλοκή οπότε έχει μια σαφέστερη εικόνα για το πόσο δυσδιάκριτα έχουν καταστεί τα όρια μεταξύ των τριών διακριτών μεταξύ τους υποτίθεται εξουσιών.
Σ’ αυτό το σύστημα της διαπλοκής, αν λάβουμε υπόψη πόσο έχει ξεφτίσει και η τέταρτη εξουσία, της δημοσιογραφίας δηλαδή, βλέπουμε να συμπληρώνεται το παζλ.
Η εκτελεστική εξουσία συμπυκνώνεται σχεδόν στο πρόσωπο του πρωθυπουργού, δηλαδή στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία το όλο σύστημα μεταβάλλεται σε υπερσυγκέντρωση. Από πίσω η ολιγαρχία οπότε το κράτος αυτό, το κράτος που συστηματοποιεί την κυριαρχία της ολιγαρχίας και θεσμοθετώντας διευρύνει την ισχύ του σε βάρος της κοινωνικής ισχύος, είναι ουσιαστικά το κράτος της ολιγαρχίας.
