Θητεία στη θλίψη
Γράφει ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΗΣ
-Είναι πράγματα που δε θα μάθουμε ποτέ, όπως το βάθος των οριζόντων ή το βάθος της λύπης μας.
-Αυτό που θα μας συντρίψει ήταν απ’ την πρώτη μέρα εδώ κοντά μας (Τάσος Λειβαδίτης).
-Μη ελπίσεις παρ’ εμού ούτε στίχους ούτε άλλο τι
Μόνον δια της λύπης είμαι εισέτι ποιητής ( Ν. Καρούζος).
- Ζήτα το δάκρυ να ελεήσει τα ξερά σου μάτια/ κλάψε να πλύνεις το κορμί σου από τις λάσπες και τα εγκώμια (Βύρων Λεοντάρης).
-Εν τω κόσμω θλίψιν έχετε, αλλά θαρσείτε. Εγώ νενίκηκα τον κόσμο (Ευαγγέλιο).
Εβδομάδα των Παθών και θητεία στη θλίψη. Θα τα καταφέρναμε καλύτερα να μπούμε στο νόημα των ημερών αν εστιάζαμε εκεί που βρίσκεται το επίκεντρο όλων των εθίμων και των τελετουργιών. Αν ο θεός έγινε άνθρωπος είναι για να δούμε τον άνθρωπο να βασανίζεται, να προδίδεται και να ανεβαίνει το Γολγοθά του.
Ο Σίσυφος με το βράχο στην πλάτη ανηφορίζει στο λόφο και ο βράχος κατρακυλά πίσω και άντε πάλι από την αρχή το ατέλειωτο αγκομαχητό. Ο άνθρωπος είναι που κουβαλά τη θλίψη του, λευτερώνεται για λίγο και συνεχίζει. Η λύπη είναι μια μόνιμη κατάσταση και ενώ πάντα προσβλέπουμε στην σωτηρία μας, ξανά πέφτουμε στα δίχτυα της. Και σκαρφιζόμαστε χίλιους τρόπους να βγούμε απ’ αυτά, να βρούμε μόνιμη χαρά ως σύντροφο της ζωής μας. Αλλά η ζωή φτιάχθηκε με λάσπη που είχε λύπη πολλή και χαρά ελάχιστη. Αυτήν την λύπη είναι που συλλογιζόμαστε τις μέρες αυτές, λύπη του Χριστού (περίλυπος εστί η ψυχή μου άχρι θανάτου), λύπη των ανθρώπων τριγύρω μας, καθώς η ζωή βρίσκει χιλιάδες τρόπους να πλήξει τον καθένα στην πορεία του. Ενώ βυθιζόμαστε στους ψαλμούς, σε μυσταγωγίες μουσικής που έρχονται από τους αιώνες, η σκέψη μας καλείται να πάει από το δράμα του θεού στο δράμα του ανθρώπου και να δούμε πώς μπορούμε να λειτουργήσουμε έτσι ώστε να ξεπεράσουμε τη δική μας θλίψη και να ενδιαφερθούμε για τον πλησίον μας. Ενδιαφερόμενοι για τον συνάνθρωπο ξεπερνούμε τα βάσανά μας και βρίσκουμε την ανάσταση της χαράς μέσα στην παρηγοριά της συγγένειας. Είναι που ξεχαστήκαμε στο δρόμο και η πορεία μας γράφτηκε με πόνο πολύ και αίμα, είναι που ακόμα έχουμε ανοιχτές πληγές και αλληλοσκοτωνόμαστε. Να δούμε λοιπόν βαθύτερα την αγία θλίψη και αφού νιώσουμε το βάθος και την ευρύτερη σημασία της, ας τολμήσουμε την υπέρβαση της ανάστασης, ανοίγοντας περισσότερο την καρδιά μας στη ζωή και τους ανθρώπους.
-------------------------------------------
Ο Σίσυφος με το βράχο του είναι η ζωή μας.
