Παριανές υποκειμενικότητες

Συνωστισμός, κυκλοφοριακή συμφόρηση και ελλείψεις νερού στο νησί, το οποίο βουλιάζει από επισκέπτες  Οι εκκλήσεις για περιορισμό του μαζικού τουρισμού γίνονται ολοένα και πιο έντονες, όπως αναφέρει σχετικό άρθρο της Deutsche Welle. «Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό», ανακοίνωσε η τοπική κυβέρνηση, η οποία σκέφτεται μέχρι και την επιβολή μέτρων ώστε να αποτραπεί το ενδεχόμενο κατάρρευσης. [A.P.]

Νίνα Γεωργιάδου Το μαύρο που απλώνεται πάνω απ’ την Ευρώπη και όλο τον κόσμο, γίνεται όλο και πιο πηχτό. Από την Ουκρανία και την Πολωνία, τη Σουηδία και την Ιταλία, ο φασισμός επελαύνει ανεμπόδιστος. Στηρίζεται από τις πλουσιοπάροχες χορηγίες και το επικοινωνιακό δίκτυο του αδηφάγου και μονοκράτορα καπιταλισμού, που θέλει να ξεμπερδεύει με την εμπλοκή των κοινωνιών και τις αντιστάσεις τους.

…ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ !!! Στις 23 Μαΐου το δημοτικό συμβούλιο αποφάσισε να προκηρύξει δημοπρασία για την εξεύρεση και μίσθωση ακινήτου για να καλύψει τις στεγαστικές ανάγκες του 2ου Δημοτικού Σχολείου Παροικίας, αφού η σύμβαση με τον ιδιοκτήτη του ακινήτου που καλύπτει τις ανάγκες του σχολείου έληγε στα μέσα Σεπτεμβρίου. Μέχρι σήμερα μετά από τέσσερις μήνες η προκήρυξη δεν έχει βγει, με κίνδυνο να μείνουν στο δρόμο τρία τμήματα του συγκεκριμένου σχολείου. Να θυμίσουμε ότι με πρωτοβουλία μας το 2019 προτείναμε νέα μελέτη επέκτασης του 2ου Δημοτικού με τροποποίηση του τεχνικού Προγράμματος του Δήμου, που ψηφίστηκε ομόφωνα. Επειδή ο Μ. Κωβαίος στα λόγια κτίζει νοσοκομεία και εργατικές κατοικίες, παίζοντας με τον πόνο των εργαζόμενων που δεν βρίσκουν σπίτια για να μείνουν, μπορεί να μας πει τι έχει κάνει από το 2019 για το κτιριακό του 2ου δημοτικού; Πάρος 27-9-22

Παναγιώτης Μαυροειδής Το ιδιαίτερο στοιχείο της ιστορικής στιγμής είναι ότι ο καπιταλιστικός κόσμος πολώνεται σε ένα θανάσιμο ανταγωνισμό, δύο βασικών πόλων, γύρω από τους οποίους με αστάθεια, ταλαντεύσεις και παλινωδίες ωθούνται να στοιχηθούν όλα τα κράτη. Οι αιτίες είναι οικονομικές, αλλά σε τέτοιες εποχές η πολιτική αποκτά ένα (σχετικό πάντα) προβάδισμα. Προς έναν φονικό πολεμικό διπολισμό;

Μπα πανάθεμά σε, θα πείτε και όχι αδίκως, με τέτοια μακάβρια θέματα που καταπιάνομαι ώρες ώρες. Όμως είναι το δεύτερο μήνυμα που έλαβα σήμερα που με ρωτάει αυτό το πράγμα “πως θα καταλάβω ότι η γάτα μου πεθαίνει” ή “Τσίτσο, η γάτα μου δεν είναι καλά, μήπως .. πεθαίνει;” Πως πεθαίνουν οι γάτες; Ποια είναι τα σημάδια ότι η γάτα πεθαίνει; Φεύγουν οι γάτες όταν είναι να πεθάνουν; Στις επόμενες γραμμές θα δώσουμε όλες τις απαντήσεις σε αυτά τα εναγώνια ερωτήματα!

Συνέβη και αυτό επί Δημαρχίας Μάρκου Κωβαίου. Να μη συμμετέχει δήμαρχος στη διοίκηση του Βελεντζείου Ιδρύματος. Είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει από συστάσεώς του. Οι εκάστοτε Δήμαρχοι με τη συμμετοχή τους σέβονταν και τη βούληση του διαθέτη και με τις προτάσεις τους καθόριζαν σε σημαντικό βαθμό την πορεία του. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της επιρροής που άσκησε ο τότε Δήμαρχος για την αγορά του υγειονομικού αεροπλάνου με χρήματα του Ιδρύματος.

  Κομματισμός και λαϊκισμός «Όσοι έκαναν αισιόδοξες εκτιμήσεις για τη χώρα μας μετά τη δικτατορία αγνόησαν κάποιους σοβαρούς παράγοντες, Ο πρώτος, και ίσως ο πιο σημαντικός, ήταν ότι η Ισπανία και η Πορτογαλία έγραψαν τη νέα πολιτική διαδρομή τους σε μια λευκή σελίδα. Αυτή περιέλαβε νέους πολιτικούς, χωρίς φορτία του παρελθόντος και με οπτική που κοίταζε μπροστά. Αντίθετα στη χώρα μας επέστρεψε, ως κυρίαρχο, το προδικτατορικό πολιτικό προσωπικό. Αυτό το προσωπικό δεν είχε κάνει υπέρβαση, στοιχειωδώς ανάλογη με εκείνη του Καραμανλή. Επανήλθε με τον παλιό κακό εαυτό του. Ισπανία και Πορτογαλία είχαν επίσης πιο στέρεες κρατικές δομές. Λιγότερα πελατειακά σύνδρομα. Είχαν μια καλά εκπαιδευμένη μεσαία τάξη που θα τροφοδοτούσε και το χώρο της πολιτικής. Επειδή οι δημοκρατικές μεταβάσεις τους ήταν δυσκολότερες, το πολιτικό προσωπικό των χωρών αυτών διδάχτηκε την αξία της συναίνεσης». Αυτά γράφει ο Γιάννης Λούλης, γνωστός πολιτικός αναλυτής κι επικοινωνιολόγος στο σπουδαίο βιβλίο του «Στι

⦁ Είκοσι δυο χρόνια πέρασαν από τη τραγική νύκτα που το «σαπάκι» των 35 ετών πήρε μαζί του άδικα 81 ανθρώπους στη θάλασσα και έναν στη στεριά. Μια νύκτα που θα μείνει και βαθιά χαραγμένη στη μνήμη του παριανού λαού, μια νύκτα που ανέδειξε τον αλτρουισμό, τις δυνατότητες της λαϊκής πειθαρχημένης οργάνωσης και τα αποτελέσματα της αλληλεγγύης. ⦁ Δυο χρόνια πέρασαν από τότε που ο Υπουργός Ναυτιλίας και Νησιωτικής πολιτικής Ι. Πλακιωτάκης δεσμεύτηκε για την ανέλκυση του ναυαγίου, που σύμφωνα με τη Δημόσια Αρχή Λιμένων «… το ναυάγιο φαίνεται να αποτελεί ενεργό εστία ρύπανσης, καθόσον καθημερινά απελευθερώνει ρύπους στο περιβάλλον και απειλείται μεγαλύτερη υποβάθμιση του θαλασσίου περιβάλλοντος στο μέλλον λόγω της προϊούσας διάβρωσης του, …». Από τότε καμιά σχετική ενημέρωση από τον Υπουργό, καμιά απάντηση και στις σχετικές ερωτήσεις στη Βουλή. Από τότε καμιά ενημέρωση και από τον δήμαρχο Πάρου, ο οποίος επαίρεται για τις σχέσεις του με τον Υπουργό και παρά τις σχετικές κατά καιρούς ερωτήσει

Ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΧΤΙΖΕΙ ΑΝΩΓΕΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΩΓΕΙΑ… Το παλιό αεροδρόμιο της Πάρου προήλθε από δωρεά του αείμνηστου Νικόλα Παντελαίου προς την κοινότητα Πάρου έκτασης 230 περίπου στρ., και την προσθήκη στη συνέχεια με αγορά του Δήμου 35 στρ. για την επέκταση του διαδρόμου. Το σύνολο της έκτασης παραχωρήθηκε στην Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας με τον όρο της επιστροφής στην περίπτωση που ο χώρος πάψει να λειτουργεί ως αεροδρόμιο.

Το έργο της αποχέτευσης των Λευκών και του Κώστου είναι ένα μεγάλο, σύνθετο και αναγκαίο έργο, κυρίως γιατί ο κίνδυνος μόλυνσης του υδροφόρου ορίζοντα είναι μεγάλος και η προστασία του τελείως απαραίτητη. Δεν θα μπούμε στην πολιτική λογική, ότι προτεραιότητα είχε το έργο της Αγκαιριάς – Αλυκής. Αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία με την οποία θα ασχοληθούμε λεπτομερώς σε άλλο μας άρθρο.