Παριανές υποκειμενικότητες

Έκθεση με πρωταγωνιστές τους ήρωες του παγκόσμιου αθλητισμού και την επίδρασή τους στην κοινωνία εγκαινίασε ο Ερίκ Καντονά στο Εθνικό Μουσείο Ποδοσφαίρου του Μάντσεστερ. Ο πρώην εμβληματικός ποδοσφαιριστής συνέβαλε στην στην επιμέλεια της έκθεσης που φιλοξενεί έργα του Μάικλ Μπράουν, και απεικονίζουν μεταξύ άλλων τον Ντιέγκο Μαραντόνα, τον Μοχάμεντ Άλι και τον Τζέσε Oουενς. Όπως ανέφερε ο καλλιτέχνης, ήθελε να αναδείξει «αυτούς που αγωνίστηκαν κατά των ανισοτήτων στον κόσμο», με τον Καντονά να προσθέτει ότι τα έργα θα εισαγάγουν τους νέους σε ευρύτερα θέματα που αφορούν όλη την κοινωνία. «Τώρα δεν μπορώ να κάνω τίποτα, όμως ίσως τα παιδιά μάς βοηθήσουν στο μέλλον, οπότε είναι σημαντικό να έρθουν παιδιά», ανέφερε στο BBC ο Ερίκ Καντονά. «Στους καιρούς μας, ενώ ο πλανήτης και το κλίμα βρίσκονται σε κίνδυνο, πρέπει να επαγρυπνούμε κάθε λεπτό. Φαίνεται πως τα χρήματα μπορούν να εξαγοράσουν τα πάντα. Όμως, αυτό δεν αφορά μόνο τον αθλητισμό, αλλά τα πάντα», πρόσθεσε. Ο πρώην ποδοσφαιριστής ή

«Καθόμαστε όπου βρούμε. Η προσέλευση του κόσμου είναι εντυπωσιακή. Παλεύουμε μαζί με το ΚΚΕ στον δρόμο της ανατροπής γιατί δεν σωπαίνει μέσα μας “η ομορφιά του κόσμου”». Αυτά τα λόγια «υποδέχονταν» τους χιλιάδες που κατέφθαναν στο ΣΕΦ για τη μεγάλη συναυλία – αφιέρωμα της ΚΕ του ΚΚΕ στον Σταυρό Ξαρχάκο. Και πράγματι το ΣΕΦ γέμισε με όλους όσοι παλεύουν για να ανοίξουν «στο φως το παράθυρο», για να τιμήσουμε και και να χειροκροτήσουμε ξανά και ξανά τον εμβληματικό δημιουργό, που με το έργο του συναντήθηκε με τη ζωή του λαού και εξύψωσε το πνεύμα του. Κατάμεστο το στάδιο από τη μία άκρη μέχρι την άλλη Ήταν χιλιάδες αυτοί που ήρθαν να πουν το δικό τους «ευχαριστώ» σε έναν από τους κορυφαίους της ελληνικής μουσικής. Να σμίξουν τις φωνές τους με τους σπουδαίους ερμηνευτές σε τραγούδια αγαπημένα, σε τραγούδια που έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές, που έχουν σημαδέψει μεγάλες στιγμές. Τραγούδια που κρατάνε ανοιχτό το παράθυρο στο όνειρο, τραγούδια που μας ανεβάζουν λίγο ψηλότερα… Μεγάλη ήταν

Στις 12 Μαΐου του 2008, έφυγε από τη ζωή μια αφανής ηρωίδα, η οποία κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, έσωσε με το έργο της 2500 εβραιόπουλα. Η Irena Sendler, γνωστή με το κωδικό όνομα Γιολάντα, είχε θάψει τα ονόματα των παιδιών που είχε φυγαδεύσει κάτω από μια μυστική μηλιά με σκοπό τη μελλοντική επανένωση με τις οικογένειες τους. Ποια είναι η ιστορία όμως πίσω από τη γυναίκα που χαρακτηρίστηκε ως μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του 20ου αιώνα; Η Irena Sendler ή Irena Sendlerowa ήταν Πολωνή και καθολική. Γεννήθηκε στη Βαρσοβία το 1910 και πέθανε το 2008. Ο πατέρας της ήταν γιατρός κι ένας από τους πρώτους πολωνούς σοσιαλιστές, ο οποίος – πράγμα σπάνιο – είχε αναγάγει την ιδεολογία του σε πράξη. Συνήθως πρόσφερε τις υπηρεσίες του ανιδιοτελώς σε φτωχούς ασθενείς και κυρίως Εβραίους. Η Ιρένα εργαζόταν ως κοινωνική λειτουργός και όταν το 1939 οι ναζί κατέλαβαν την Πολωνία ήταν Ανώτερη Διαχειρίστρια στον Τομέα Κοινωνικής Πρόνοιας της Βαρσοβίας, που οργάνωνε συσσίτι

Ίσως σε κάποιους φαίνεται αστείο μέσα σε όλη αυτή την προσπάθεια αποδιοργάνωσης του Εθνικού Συστήματος Υγείας να συζητάμε για το πώς θα μπορούμε να προσφέρουμε ακόμα περισσότερα μέσα από μία δομή όπως ένα Κέντρο Υγείας. Αυτό ισχύει για όσους περιμένουν από το κέντρο να δοθούν οι λύσεις στην περιφέρεια. Οι τοπικές κοινωνίες πρώτα απ’ όλους έχουν τη δύναμη να δίνουν διέξοδο στα προβλήματά τους, όσοι ζουν με αυτά στην καθημερινότητά τους και αποφασίζουν να δουλέψουν για την επίλυσή τους. Κόντρα λοιπόν στην τάση της εποχής, δεν είναι κακό να ξεκινήσει μια ουσιαστική συζήτηση για το πως μπορούμε να διεκδικήσουμε περισσότερα στο ευαίσθητο κομμάτι της υγείας στον τόπο μας. Αρχικά, σε θέματα οργάνωσης και διοίκησης, ίσως θα πρέπει να επανεξετασθεί το μοντέλο της 2ης ΔΥΠΕ. Πρόκειται για μια υπηρεσία που ασχολείται με 24 νοσοκομεία και 262 πρωτοβάθμιες δομές, από την Κέα μέχρι το Καστελόριζο και από τα Κύθηρα μέχρι τη Λήμνο, μαζί με τα μεγάλα νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας της ευρύτερης περιοχής τ

Κοινωνική προστασία Η κρίση ενδέχεται να επηρεάσει τις αναπτυσσόμενες χώρες εμβαθύνοντας τις διαφορές μεταξύ τους, γράφει ο Iose Antonio Ocampo (άρθρο στο Βήμα 30-12-2012), πρώην υπουργός Οικονομικών της Κολομβίας, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια των ΗΠΑ. Προτείνει λοιπόν διεθνή συνεργασία σε πέντε τομείς: α) Χρηματοδότηση για την αναπτυξιακή βοήθεια. β) Άνοδο του επιπέδου της εκπαίδευσης. γ) Φροντίδα για περισσότερη ισότητα. δ) Ενίσχυση της κοινωνικής προστασίας. ε) Αύξηση φορολογικής συνεργασίας για πιο δίκαιη αναδιανομή των βαρών. Στο άρθρο τονίζεται ότι το εισοδηματικό χάσμα που χωρίζει τους πολύ πλούσιους του κόσμου από το 1 δισεκατομμύριο ανθρώπους, που ζουν με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα, παραμένει εξωφρενικά μεγάλο. Σύμφωνα με επιφανείς οικονομολόγους το 77% των ανθρώπων μοιράζεται το 20% του παγκόσμιου εισοδήματος, δηλαδή όσο και το 1,75% των πιο πλούσιων ανθρώπων στον κόσμο! Απολογητές του καπιταλισμού ισχυρίζονται ότι δεν πρέπει να εστιάζουμε στην ανισότητα,

Πριν από δέκα χρόνια ακριβώς, στις 11 Ιανουαρίου 2013, ο Αμερικανός Άαρον Σουόρτς, ένας από τους πιο χαρισματικούς χάκερ και πολιτικούς ακτιβιστές για τα ψηφιακά δικαιώματα, βρισκόταν νεκρός στο διαμέρισμα του στη Νέα Υόρκη. Ήταν μόλις 26 ετών και ο θάνατός του αποδόθηκε σε αυτοκτονία. της Άννας Νίνη  Ο Σουόρτς ήταν ίσως από τα πιο λαμπρά μυαλά της γενιάς του – και όχι μόνο. Είχε όμως παράλληλα και έντονες κοινωνικοπολιτικές ανησυχίες. Ήταν νέος, ταλαντούχος, ευαίσθητος, ευάλωτος ψυχολογικά – ο ίδιος είχε αναφερθεί πολλές φορές στην κατάθλιψη που αντιμετώπιζε. Ήταν όμως και επίμονος, ανυποχώρητος στο όραμά του να διορθώσει, μέσω του ταλέντου του, την αδικία που έβλεπε παντού τριγύρω του. Ήταν φτιαγμένος από όλα αυτά τα υλικά που μισεί ο καπιταλισμός. Μόλις στα 14 του χρόνια ήταν ένας από τους δημιουργούς του RSS (αρχικά για την ονομασία RDF Site Summary ή και Really Simple Syndication), του εργαλείου που προσέφερε στους χρήστες του διαδικτύου τη δυνατότητα να παρακολουθούν το περιεχόμε

Mε αφορμή τον θάνατο ανασφάλιστης εργαζόμενης σε απορριμματοφόρο στο Ξυλόκαστρο, προκηρύχτηκε πανελλαδική απεργία των εργαζομένων στους ΟΤΑ που θα γίνει την Τρίτη 17 Γενάρη διεκδικώντας μέτρα προστασίας και δίνοντας αγωνιστική απάντηση για τους δεκάδες νεκρούς εργαζόμενους τα τελευταία έξι χρόνια. Με ευθύνη όλων των κομμάτων εξουσίας και των κυβερνήσεων τους οι δήμοι αδειάζουν από μόνιμους εργαζόμενους με ταυτόχρονη προώθηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας και την ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών. Την ίδια στιγμή με τη διάλυση της Επιθεώρησης εργασίας επικρατεί εργασιακή ζούγκλα στους χώρους δουλειάς και έχουν υποβαθμιστεί οι ρόλοι του τεχνικού ασφαλείας και του ιατρού εργασίας. Οι δημοτικές αρχές έχουν και αυτές το δικό τους μερίδιο ευθύνης. Στη περίπτωση του δήμου μας κοντεύει χρόνος από την καταγγελία των οδηγών απορριμματοφόρων για τις επικίνδυνες κλίσεις των «δρόμων» μέσα στο ΧΥΤΑ, που σύμφωνα με τους υπεύθυνους η κλίση τους είναι σε κάποιες περιπτώσεις της τάξης του 16%! Παρά τις δε

Τον Απρίλιο του 2022 έληξε η μίσθωση του λεγόμενου δημοτικού καφενείου και η δημοτική αρχή επανέφερε την πρόταση προκήρυξης πλειοδοτικού διαγωνισμού για το συγκεκριμμένο ακίνητο . Διαφωνήσαμε και προτείναμε την αξιοποίησή του από μέρους του δήμου ως κέντρου πληροφοριών , ανάδειξης των εναλλακτικών μορφών τουρισμού στο νησί μας, προβολής τοπικών προϊόντων και χώρου αναμονής και εξυπηρέτησης επιβατών, με δεδομένο ότι το λιμάνι αναμονής χιλιάδων επιβατών στερείται και μιας δημόσιας τουαλέτας. Την ίδια πρόταση είχαμε καταθέσει και την προηγούμενη φορά. Δυστυχώς η «αναπτυξιακή νοοτροπία» της δημοτικής αρχής αποφάσισε τον πλειοδοτικό διαγωνισμό, με αποτέλεσμα το «κτύπημα» μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων που οδήγησαν στο εξωφρενικό μίσθωμα των 20.500 ευρώ. Προφανώς και ο πλειοδότης κάτι έχει στο μυαλό του, που θα το μάθουμε σύντομα όπως και αν οι προθέσεις του είναι σύμφωνες με το περιεχόμενο της προκήρυξης. Αλλού όμως είναι σήμερα το θέμα. Η εξέλιξη αυτή με βίαιο τρόπο επιταχύνει την ήδη ξέφρ

Σήμερα κηδεύεται ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος και μαζί του ενταφιάζονται τα όποια όνειρα παλινόρθωσης ενός θεσμού, που μόνο δεινά επισώρευσε στον τόπο. Η απόφαση του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή να λύσει το πολιτειακό πρόβλημα με το δημοψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου του 1974, απάλλαξε τη χώρα από ένα θεσμό που με τις επεμβάσεις του στην πολιτική ζωή της χώρας, είχε γίνει μισητός από μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, η οποία άλλωστε εκφράστηκε και με το συντριπτικό ποσοστό του 70%. Σήμερα τα κατάλοιπα των γαλαζοαίματων της Ευρώπης που για ιστορικούς λόγους αποτελούν διακοσμητικά στοιχεία στις χώρες τους, συνοδεύουν τον Κωνσταντίνο στην τελευταία του κατοικία, αναλογιζόμενοι κάποιοι από αυτούς, ότι ο θάνατος δεν κάνει εξαιρέσεις και ότι τους αναλογεί, όπως σε κάθε θνητό, δυο μέτρα γη. Η κυβέρνηση, που στο εκλογικό της σώμα συνυπάρχει μεγάλος αριθμός οπαδών της βασιλείας, τα έκανε και εδώ μούσκεμα. Για να μην δυσαρεστήσει κανένα, επέλεξε μια ερμαφρόδιτη λύση. Ούτε επίσημη ταφή με

Αναστάτωση προκάλεσε το υψηλό μηνιαίο μίσθωμα των 20.500 ευρώ, που εξασφάλισε ο Δήμος από ακίνητό του, που βρίσκεται στο λιμάνι της Πάρου. Οι παριανοί επιχειρηματίες που πήραν μέρος στον διαγωνισμό, πρόσφεραν μίσθωμα μέχρι του ποσού των 10.000 ευρώ. Όμως αποχώρησαν, αφού διαπίστωσαν, ότι με υψηλότερο μίσθωμα δεν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν επιχείρηση εκεί, ούτε με ένα στοιχειώδες κέρδος. Το γεγονός ότι το μίσθωμα χτυπήθηκε από δύο μη παριανούς επιχειρηματίες, εκ των οποίων ο ένας δραστηριοποιείται στον ξενοδοχειακό κλάδο και ο άλλος στην αρτοποιία, δύο εξηγήσεις μπορεί να έχει. Η πρώτη, ότι δεν γνωρίζουν καλά την παριανή οικονομική πραγματικότητα και επομένως έκαναν λάθος εκτίμηση και η δεύτερη ότι βλέπουν δυναμικές οικονομικές εξελίξεις στο νησί, που εμείς δεν τις βλέπουμε. Στην πρώτη περίπτωση το έργο το έχουμε ξαναδεί, με επιχειρηματία που μίσθωσε το ακίνητο με υψηλό ενοίκιο, μπήκε μέσα και στο τέλος το εγκατέλειψε. Στη δεύτερη θα περιμένουμε. Ίσως το ακίνητο του λιμανιού να αποτε