Ο Φλορεντίνο Πέρεθ ήρθε στο χωριό μας!
Η συζήτηση περί του τι είναι το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο ξεκινά από παλιά και στο πέρασμα των χρόνων η ουσία της ξεφτίζει όλο και περισσότερο. Στο μυαλό των περισσότερων φιλάθλων και όχι μόνον, ο ρόλος ενός ερασιτεχνικού ποδοσφαιρικού συλλόγου είναι να αναρριχηθεί τις κατηγορίες και μια μέρα να γίνει κι αυτός επαγγελματικός. Το πώς θα το πετύχει αυτό ουδόλως μας απασχολεί. ‘Η για να είμαστε ακριβείς, θα το πετύχει μόνο αν από πίσω υπάρχει ένας πλούσιος πρόεδρος να τα «σμπρώχνει» για μεταγραφές ή ένας πλούσιος δήμος να τα «σμπρώχνει» σε συλλόγους που ελέγχει τις διοικήσεις τους και να εμφανίζει τις επιτυχίες τους σαν επιτυχίες της δημοτικής διακυβέρνησης, καλή παρακαταθήκη για τις επόμενες εκλογές. Οι όποιες επιχορηγήσεις προέρχονται από τις περιφέρειες προς τους δήμους και από εκεί προς τα σωματεία ουδέποτε έβαζαν ποιοτικά κριτήρια ή έστω ουδέποτε δίνονταν για να προωθηθεί ένα συγκεκριμένο αναπτυξιακό μοντέλο. Ποιος είναι λοιπόν πραγματικά ο ρόλος ενός ερασιτεχνικού συλλόγου γειτονιάς ή χωριού; Να γίνει μια μέρα Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ ή οποιαδήποτε άλλη απ τις ιστορικά μεγάλες ομάδες του ελληνικού ποδοσφαίρου; Ας είμαστε σοβαροί. Στην Ελλάδα έχουμε δύο κατηγορίες επαγγελματικού ποδοσφαίρου (παλιότερα είχαμε και περισσότερες, ενώ μέχρι να διαβάσετε αυτό το άρθρο μπορεί πάλι κάτι ν αλλάξει …), όταν πολύ καλά γνωρίζουμε πως είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού οι ομάδες που έχουν τις τυπικές προϋποθέσεις να είναι επαγγελματικές. Είναι λοιπόν τουλάχιστον απίθανο ο Αστέρας Ραχούλας (τυχαίο το όνομα) κάποια μέρα να γίνει επαγγελματικός και αν αυτό συμβεί θα είναι για πολύ μικρό χρονικό διάστημα, αφού δεν θα υπάρχει η σταθερή οικονομική βάση για να μπορεί να πληρώνει ανθρώπινο δυναμικό και να παραμένει στα ψηλά πατώματα του ελληνικού ποδοσφαίρου (οι ελάχιστες περιπτώσεις ξεπλύματος βρώμικου χρήματος επιβεβαιώνουν τον κανόνα). Τα συμμετοχικά μοντέλα που ισχύουν σε άλλες χώρες (κι αυτά μετρημένα στα δάχτυλα είναι αλήθεια) δεν έχουν εφαρμογή στην Ελλάδα στην οποία οι πολίτες έχουν μάθει να αναθέτουν τα πάντα σε υπεύθυνους και μετά να τους αναθεματίζουν (ισχύει για κάθε έκφανση της πολιτικής και κοινωνικής ζωής αυτό, όχι μόνο για το ποδόσφαιρο).
Ετσι λοιπόν επανερχόμαστε στην αρχή της συζήτησης. Αφού ο Αστέρας Ραχούλας δεν μπορεί να γίνει Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός τι ρόλο πρέπει να έχει; Πρέπει να ενδιαφέρεται ας πούμε να περάσει στη βαθμολογία το διπλανό χωριό; Είναι κι αυτό ένας στόχος. Και δεν τον υποτιμώ καθόλου! Αρκεί όλα τα παιδιά της Ραχούλας που αγαπούν το ποδόσφαιρο και θέλουν να αθληθούν να έχουν ένα τρόπο να το κάνουν οργανωμένα. Γιατί αν είναι να μην παίζουν μπάλα τα παιδιά του χωριού για να παίρνουν λεφτά (παρανόμως βεβαίως αφού τυπικά η ομάδα είναι ερασιτεχνική) κάποιοι από άλλα χωριά – συνήθως μεγάλης ηλικίας – τότε έχουμε χάσει το νόημα. Και έτσι φτάνουμε στο αυτονόητο. Πως ο ρόλος ενός ερασιτεχνικού ποδοσφαιρικού συλλόγου είναι να δίνει τη δυνατότητα στη νεολαία του τόπου να αθλείται. Και όταν λέμε να αθλείται δεν εννοούμε να κλωτσάει ο καθένας ένα τόπι σε κάποιο γήπεδο, αλλά να το κάνει οργανωμένα με προπονητή, γυμναστή, τακτικές προπονήσεις και σε κατάλληλες υποδομές. Και εδώ έρχεται ο ρόλος της τοπικής αυτοδιοίκησης και της πολιτείας. Που πρέπει να είναι η διασφάλιση της αρτιότητας των εγκαταστάσεων. Και από εκεί και πέρα αν θέλει να επιχορηγεί τους συλλόγους, τα κονδύλια αυτά θα πρέπει να δίνονται με ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ ΣΚΟΠΟ να αθλούνται φτηνά ή δυνατόν δωρεάν όλα τα παιδιά της περιοχής. Το κομμάτι του πώς μπορεί να ελεγχθεί κάτι τέτοιο το αφήνω προς το παρόν γιατί αποτελεί αντικείμενο ενός ξεχωριστού άρθρου.
Σκοπός λοιπόν της ύπαρξης ενός ερασιτεχνικού ποδοσφαιρικού συλλόγου πρέπει να είναι η ανάπτυξη τους αθλήματος , η τεχνική και πνευματική βελτίωση των αθλητών ανεξαρτήτως ικανοτήτων ή ταλέντου. Είναι βέβαιο πως όταν δουλεύεις τις υποδομές σου με συνέπεια θα ξεπηδήσουν κάποια στιγμή και τα ταλέντα εκείνα που θα κάνουν το ποδόσφαιρο επάγγελμά τους (κανονικό) και θα αναζητήσουν το μέλλον τους σε κάποια επαγγελματική ομάδα. Και καθήκον της πολιτείας, των περιφερειών και των δήμων είναι να εξασφαλίζουν άρτιους αγωνιστικούς χώρους και να παρέχουν τη δυνατότητα και στους οικονομικά ανίσχυρους να αθληθούν σωστά.
Κλείνοντας να πω ότι δεν πετάω στα σύννεφα, ξέρω πως όλα αυτά αν και φαίνονται λογικά δεν θα εφαρμοστούν ποτέ. Γιατί όπως είπαμε ζούμε στη χώρα της ανάθεσης και γιατί στο δικό μας το χωριό υπάρχει ο τοπικός Φλορεντίνο Πέρεθ που θα τα «σμπρώξει» για να φέρει το βαρβάτο 35χρονο σέντερ φορ με τις τρεις εγχειρήσεις χιαστών που θα μας εξασφαλίσει την άνοδο στην κατηγορία. Και αν ανέβουμε κατηγορία τότε να δεις τι έχει να γίνει. Το γήπεδο θα γεμίσει από φιλάθλους που ενώ θα μπορούσαν να παίζουν ποδόσφαιρο θα χειροκροτούν τους 35χρονους με τους χιαστούς και θα πετούν μπουκάλια στους απέναντι. Γιατί κάθε κίνηση έχει και τις ανάλογες συνέπειες. Αλλά who cares?
Νίκος Καραμάνος
