Ο κοινός νους (που δεν τον φτάνουμε)
Ο
κοινός νους (που δεν τον φτάνουμε)
Διαβάσαμε την εισαγωγή από βιβλίο του Πέτρου Παπασαραντόπουλου και καθώς νομίζουμε ότι πηγή πολλών δεινών στη χώρα μας είναι η αδυναμία ενός κάποιου ορθολογισμού, μιας δυνατότητας σκέψης δηλαδή που να βοηθά στην ερμηνεία της πραγματικότητας, αναφερόμαστε σε μερικές παρατηρήσεις του συγγραφέα. Οι παρατηρήσεις αυτές είναι κοινές για το μέσο νου στη χώρα μας..
α) Πηγή όλων των δεινών στην Ελλάδα της κρίσης, είναι το Μνημόνιο.
β) Υπεύθυνοι για την κρίση είναι οι επίβουλοι ξένοι, που θέλουν να αφανίσουν το υπερήφανο έθνος των Ελλήνων.
γ) Λογική συνέπεια των ανωτέρω, είναι ότι «εμείς δε φταίμε», άρα «δε χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε».Το πολιτικό σύστημα συγκροτείται από πουλημένους, φαύλους και προδότες, που απλώς εκτελούν τις εντολές των ξένων κέντρων. Εάν οι φαύλοι επέστρεφαν τα κλεμμένα, τότε όλα τα προβλήματα της Ελλάδας θα είχαν λυθεί.
δ) Όλα αυτά συνδυάζονται με αδιανόητες θεωρίες συνωμοσίας, που επιβεβαιώνουν τη διαπίστωση του Στέλιου Ράμφου, ότι «Ψυχολογικά, η συνωμοσιολογία αποτελεί καθαρά φοβικό σύνδρομο, ένα είδος συλλογικής μανίας καταδιώξεως, ελλείψει προσανατολισμού στο μέλλον».
Περιττό να επισημάνουμε ότι οι γενικεύσεις βλάπτουν και τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι κι αυτός που τα υποστηρίζει μάλλον θέλει κι άλλη δουλειά σκέψης. Ας φροντίσουμε να σκεφτόμαστε λίγο γονιμότερα, γιατί δυστυχώς τόσα χρόνια αφήσαμε τους πολιτικούς να σκέφτονται για μας, ενώ εμείς είμαστε απασχολημένοι στα ταπεινότερα των ιδιοτελειών μας. Δεν χρειάζεται να τονίσουμε ότι μέσα στα παραπάνω υπάρχουν ψήγματα αλήθειας, αλλά δεν εκφράζουν την αλήθεια στο σύνολό της. Οι γενικότητες και οι υπερβολές και τα απόλυτα (στα οποία πολύ συνηθίζουμε) μες ξεστρατίζουν απ’ την πραγματικότητα. Λ.χ. δεν φτάσαμε ως αθώες περιστερές στο μνημόνιο και τα συμπαρομαρτούντα κακά. Το μνημόνιο ήρθε (ως κακό βεβαίως) ως απάντηση στην κακή πολιτική των 10ετιών, αρχίζοντας από τα χρόνια της δικτατορίας.
), η πολιτική των επιδομάτων (επίδομα έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία!), η πελατειακή λογική, τα δεκάδες ταμεία εις βάρος των εργαζομένων, η ανάπτυξη των υπηρεσιών εις βάρος της παραγωγής, η αποβιομηχανοποίηση της χώρας και άλλα παρεμφερή.
Μέσα στην ολέθρια πολιτική είναι η έλλειψη φρένου στην πλουτοκρατία, η αποθέωση του παρασιτικού συνδικαλισμού της ποσότητας (δώσε και σε μένα μπάρμπα!
Χρίστος Γεωργούσης
