Θεά της θλίψης και της χαράς

 


Θεά της θλίψης και της χαράς

«Η λύπη ομορφαίνει επειδή της μοιάζουμε», αν και είναι «πιο κοντός απ’ τη λύπη του ο άνθρωπος».  Ο Ελύτης που τραγούδησε «τις χαρές ανείδωτες», συχνά άφησε την ποίηση του να προσαράξει σε υφάλους θλίψης (Δυτικά της Λύπης). Μάλλον δεν υπάρχει ποιητής που να μην έγινε σε κάποια στιγμή ιερέας της λύπης. Η χαρά σπανίζει στα ποιήματα. Αυτό γιατί τα θετικά συναισθήματα μας γεμίζουν πληρότητα, μας δίνουν ικμάδα αυτάρκειας και αυτοεπιβεβαίωσης.  Όταν δεν έχουμε τη χαρά, γυρεύουμε στήριξη και παρηγοριά. Αν βάλουμε τα όσα έχουν γραφτεί γι’ αυτήν από τη μια και τα άλλα της πίκρας, της λύπης, της θλίψης, από την άλλη, η ζυγαριά θα γείρει απ’ την δεύτερη μεριά. Ίσως είναι έτσι φτιαγμένος ο άνθρωπος, να έχει πολύ περισσότερα κύτταρα ευαισθησίας προς το μέρος των συναισθημάτων αυτών. Η χαρά είναι σύντομη, ξοδεύεται γρήγορα, η πίκρα γίνεται σταθερότερη και διαρκέστερη. Πιθανόν είναι ένας προορισμός της ποίησης να αυξήσει την ευαισθησία μας στα θετικά συναισθήματα, να βρούμε χαρά εδώ κι εκεί, να την αντλήσουμε και να την εξαντλήσουμε, δίνοντάς της περισσότερο χρόνο ζωής. Βρισκόμαστε σε έρημο με  τη θλίψη πανταχού παρούσα και ψάχνουμε με την ποίηση-όαση ζωντανού νερού, γυρεύουμε το πρόσωπο της χαράς, αντιστεκόμαστε, ζητούμε δυνάμεις να συμβιβαστούμε με τον πόνο και να ανοίξουμε τα μάτια και την καρδιά στα όσα μπορούν να μας φέρουν λύτρωση και γαλήνη.

Δεν έχουμε στο δωδεκάθεο θεά της χαράς, ούτε της θλίψης. Έτσι αναζητήσαμε τα συναισθήματα αυτά στις δεκάδες άλλες θεότητες (Ερινύες, Μούσες, Νηρηίδες, Νύμφες, Χάριτες) ή μείναμε μόνοι, να μην έχουμε να ανάψουμε την ώρα της χαράς ή την ώρα της θλίψης κερί σε καμιά συγκεκριμένη αγία. Τη θέση των άπειρων αυτών θηλυκών πνευμάτων με τα ωραία ονόματα (Ευτέρπη, Ευφροσύνη, Πολυμνία) πήρε αργότερα η Παναγία που από θεά της χαράς και «ελπίς αγαθών αιωνίων» γίνεται Mater dolorosa (θλιμμένη μητέρα) και θα υμνηθεί από μια θεϊκή μουσική γιγάντων (Ροσσίνι, Ντβόρζακ, Περγκολέζι). Οι ποιητές αναπλήρωσαν το κενό με το έργο τους. Τα λόγια της ποίησης και η μεγαλειώδης μουσική έρχονται να γλυκάνουν τη θλίψη, να παρηγορήσουν, αλλά και να ενισχύσουν κάποτε τη χαρά και αγαλλίαση. Θεά της θλίψης και της χαράς έγινε η ποίηση. 

Χρίστος Γεωργούσης








Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Καθηγητής Κοινωνικής Εργασίας μας μιλά για την ιδρυματοποίηση της παιδικής προστασίας

Καύσιμα: Στα επίπεδα προ του πολέμου οι τιμές- Μειωμένη η ζήτηση για βενζίνη

Υπάρχει ανεξάρτητη πολιτική;

Ο ΔΗΜΟΣ ΠΑΡΟΥ ΕΝΗΜΕΡΩΝΕΙ & ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΕΙ

Προσεγγίζοντας και αναλύοντας τις πολιτικές δυνάμεις του νησιού μας: ΜΕΡΑ25