Παριανές υποκειμενικότητες

  από   Νίκος Τουλαντάς  - 5 Αυγούστου 2022 Είναι μία στατιστική αλήθεια: ποτέ πριν την εποχή μας, τα περισσότερα ζευγάρια δεν είχαν πιο πολλά ζώα από παιδιά (το πιο σύνηθες είναι ο ίδιος αριθμός). Άλλη αλήθεια: ποτέ πριν την εποχή μας δεν σύναπτες και ξεσύναπτες ερωτικό δεσμό τόσες πολλές φορές στη ζωή σου, εφόσον, το πέντε-δέκα «σχέσεις» (υπό πειραματισμό συσχετισμοί ουσιαστικά) θεωρείται φυσιολογικό και μάλιστα απαραίτητο για την απόκτηση ξεκάθαρης γνώσης του «τί χρειάζεσαι». Ο άλλος είναι αυτό που χρειάζεσαι, όχι αυτό που χρειάζεσαι – πέρα από τον έλεγχό σου, τους όρους και τις λογικές αναστολές – να αγαπάς και να προσέχεις. Ζει κανείς χωρίς να έχει έναν έρωτα στον οποίον να ατενίζει η ύπαρξή του; Ζει κανείς χωρίς να βγαίνει απʼ το πετσί του; Μετά ρωτάς: Για τί ζει; Επίσης παράδοξο: οι περισσότεροι άνθρωποι που δια υπέρμετρου αυτοκαλωπισμού προωθούν την ερωτικότητά τους, στην ουσία είναι από τους πιο, κυριολεκτικά, ξεν-έρωτους: ο διαπροσωπικός έρωτας έχει γίνει έρωτας με ένα αξεσου

του Παντελαίου Γιάννη          Ασκώντας το επάγγελμα του εκπαιδευτικού γύρω στα 16 χρόνια σε δημόσιο σχολείο, αναπόδραστα παρατηρώ  τις στάσεις των μαθητών αλλά και των γονέων σε ζητήματα που αφορούν σε ποικίλα θέματα όπως η χρησιμότητα των μαθημάτων, η κατάρτιση του προσωπικού, η συμπεριφορά, η αναγκαιότητα των νόμων και πολλά άλλα. Το Γυμνάσιο αποτελεί ένα μεταβατικό στάδιο στην ζωή των μαθητών, μια γέφυρα ανάμεσα στην παιδική ηλικία και στην κυρίως εφηβεία του Λυκείου, εκεί όπου συναντά κανείς την αθωότητα ταυτόχρονα με το ξύπνημα της σεξουαλικότητας τόσο στα αγόρια όσο και στα κορίτσια. Μία, αν μη τι άλλο, ευαίσθητη καμπή. - Χαίρω πολύ! Ωραίος πρόλογος! θα σκεφτεί κανείς. Συχνά ακούω από τους μαθητές μέσα σε αυτή την αθωότητα αλλά και ειλικρίνεια που τους χαρακτηρίζει. - Γιατί υπάρχουν τα Αρχαία Ελληνικά, θα συναντήσουμε κάποιον αρχαίο στο δρόμο; Οι ίδιες ερωτήσεις διατυπώνονται και για άλλα μαθήματα. Χρειάζεται αρκετή μαεστρία ώστε να απαντήσεις αν δεν θέλεις φυσικά να ακολουθήσει

Η κυρία Λίνα Μενδώνη είναι γνωστή εις τους παροικούντας την Πάρο. Πολιτικό τέκνο της πρώην υπουργού, Ελισάβετ Παπαζώη, παρέμεινε στο υπουργείο Πολιτισμού επί ΠΑΣΟΚ, ως γενική γραμματέας, για πολλά χρόνια και τώρα επί κυβερνήσεως Νέας Δημοκρατίας, αναβαθμισμένη σε υπουργό στο ίδιο υπουργείο μοιάζει να είναι αναντικατάστατη. Αρχαιολόγος η ίδια, εργασιομανής, γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα μας τις αρχαιότητες της Πάρου, όχι μόνο αυτές που ανέδειξε η Φωτεινή Ζαφειροπούλου ή ο Γιάννος Κουράγιος, αλλά και αυτές που βρίσκονται καλά φυλαγμένες υπό το έδαφος και στο θαλάσσιο χώρο, στη λεκάνη του Αγίου Νικολάου στην Παροικιά.

Άλλο ένα γρανάζι στην ενεργειακή τροφοδοσία της Ευρώπης έρχεται και βάζει η Ελβετία με ένα τεράστιο έργο, αξίας περίπου 2 δισ. δολαρίων. Έπειτα από περίπου 14 χρόνια εργασιών, η μονάδα παραγωγής και αποθήκευσης ηλεκτρικής ενέργειας Nant de Drance τέθηκε σε λειτουργία τον περασμένο μήνα και όπως όλα δείχνουν θα μπορούσε να σταθεροποιήσει το ηλεκτρικό δίκτυο της Ευρώπης, βοηθώντας την να μεταβεί στη βιώσιμη ενέργεια, μέσω ανανεώσιμων πηγών.

Είναι πολλοί οι παριανοί που ζουν, εργάζονται και προοδεύουν μακριά από τη γενέτειρα γη. Οι περισσότεροι κατοικούν στην Αθήνα και τον Πειραιά και αποτελούν κεφάλαιο για τον τόπο μας που παραμένει για χρόνια αναξιοποίητο. Ιδιαίτερα οι σύλλογοι των παριανών της Αθήνας μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο, εάν συντονιστούν με την τοπική αυτοδιοίκηση του νησιού μας.

    Ευάγγελος Κοροβίνης Οι αντιτιθέμενες απόψεις για τα αίτια του πολέμου στην Ουκρανία συγκαλύπτουν το γεγονός, ότι οι εμπλεκόμενες Ατλαντικές και Ευρασιατικές Δυνάμεις αντιμετωπίζουν έναν κοινό εχθρό, ασύγκριτα πιο επικίνδυνο απ’ ό,τι αντιπροσωπεύει το ένα μπλοκ για το άλλο. Ο κοινός αυτός εχθρός δεν είναι έξω τους, αλλά μέσα τους. Α. Η ανθρωπολογική παρακμή Πρόκειται για την παρακμή του νεωτερικού ανθρωπολογικού προτύπου, αναγνωριζόμενη συνήθως ως «παθητικοποίηση», «διάλυση» ή «εκφυλισμός» του Ατόμου. –Αποδιδόμενων, κατά κανόνα, στο «πνεύμα» του καταναλωτισμού, του ηδονισμού και τη σχετικής κοινωνικής αμεριμνησίας και καλοπέρασης, που εξασφάλιζε στη Δύση η λεγόμενη «κοινωνία της αφθονίας». Προσλαμβάνοντας διαστάσεις υπέρτατου ιδανικού, το φαινόμενο αυτό μαγνήτισε όλο τον κόσμο και πριν απ’ όλα τη «σοσιαλιστική» Ανατολή, ως ιδεολογικός μοχλός ανατροπής του Σοβιετικού μπλοκ. Μεταλαμπαδεύτηκε λοιπόν εκεί τόσο καλά, που άρχισε να αποδίδει τους καρπούς του, ορατούς στο λεγόμενο «χάσμα τω