Η πραγματική ανεξαρτησία δεν εγκλωβίζεται σε εξαρτήσεις
Πολύς λόγος εξακολουθεί να γίνεται για την ανεξαρτησία των πολιτικών στις τοπικές εκλογές και για τους κομματικούς υποψήφιους που συμμετέχουν σ’ αυτές. Ειδικότερα μετά τη συνάντηση που διοργάνωσε η Λαϊκή Συσπείρωση στο ΕΠΑΛ, η θεωρητική συζήτηση που αναπτύσσεται περιβάλλεται με ακόμα πιο προχωρημένα επιχειρήματα ανάλυσης του φαινομένου.
Σε τούτη τη γραφή δε θα μπω στη διαδικασία της αξιολόγησης των διαφορετικών υποκειμενικών απόψεων, αλλά θα προσπαθήσω να κρατήσω το λόγο μου στην ανιδιοτέλεια που οφείλει να έχει κάποιος, όταν αναζητά με υποκειμενικό τρόπο την αντικειμενικότητα της θεωρητικής αλήθειας.
Θα ξεκινήσω, λοιπόν, θυμίζοντας ότι η ελεύθερη βούληση του ανθρώπου και η κατά συνείδηση έκφρασή της είναι θεμελιωμένο συνταγματικά δικαίωμα. Αυτό σημαίνει ότι ο οποιοσδήποτε πολίτης - βουλευτής - δημοτικός σύμβουλος μπορεί, στο πλαίσιο ενός δημοκρατικά λειτουργούντος κόμματος ή μιας παράταξης, να διαχωρίζει τη θέση του. Για να μιλήσουμε για τα τοπικά μας, λοιπόν, όταν μια παράταξη δηλώνει δημοκρατική, είναι προφανές ότι αποδέχεται πλήρως το θεμελιωμένα συνταγματικά δικαίωμα των συμβούλων της να εκφράζουν ελεύθερα τη διαφορετική άποψή τους. Αν όχι, τότε παύει να είναι δημοκρατική παράταξη.
Στο πλαίσιο αυτής της δημοκρατίας, σίγουρα η πιο καθαρή και ειλικρινής περίπτωση υποψήφιου κομματικού δημάρχου είναι αυτή που εκφράζεται από τη δημοτική παράταξη της “Λαϊκής Συσπείρωσης”. Όντως ο Ροκονίδας κινείται στον άξονα του ίδιου ονόματος, των ίδιων συμβόλων και των ίδιων θέσεων που εκφράζει το κόμμα του και δηλώνει ξεκάθαρα ότι στηρίζεται από το ΚΚΕ, αλλά που είναι το μεμπτό σε όλη αυτή την πορεία; Και γιατί είναι πιο καθαρός ένας δεξιός ή κεντροαριστερός υποψήφιος δήμαρχος, ο οποίος προσπαθεί με μανία να μας πείσει ότι είναι ανεξάρτητος, ενώ στο τέλος-τέλος λειτουργεί πάντα ως δεξιότατος και δεξιότατος μέσα από τις προτεραιότητες της πολιτικής που πραγματώνει;
Σίγουρα η οριζόντια εφαρμογή μιας πολιτικής θέσης κρύβει πολλές παγίδες και σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί σε λάθη, αλλά, για πείτε μου, με ποιον τρόπο προδιαγράφεται η οριζόντια εφαρμογή των κομματικών θέσεων από μια παράταξη η οποία στο πλαίσιο της δημοκρατικής σύνθεσής της μπορεί να μην έχει την πλειοψηφία των θέσεων που εκφράζει το κόμμα; Η Πάρος, όπως λέμε όλοι, είναι ένας μικρός τόπος και όλοι λίγο πολύ γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Ας δούμε, λοιπόν, καλοπροαίρετα, πόσοι από τους δημοτικούς συμβούλους της σημερινής Λαϊκής Συσπείρωσης ανήκουν στο ΚΚΕ; Σίγουρα όχι η πλειοψηφία. Τότε πως παρέμεινε αυτή η παράταξη αρραγής;
Όπως λέει και ο «Δάσκαλος», «Δεν θα φωνάξουμε τον Τσίπρα, τον Ανδρέα, τον Καραμανλή ή τον Φλωράκη, θα πρόσθετα εγώ, για να μας πουν τι θα ψηφίσουμε στις δημοτικές εκλογές και δεν θα τους ζητήσουμε τη γνώμη για τα σκουπίδια μας και τον περιφερειακό…». Καταθέτοντας την υποκειμενική άποψή μου λέω ότι η αναγκαιότητα των προηγούμενων εκλογών για σύνθεση ενός δημοκρατικού ψηφοδελτίου από τη Λαϊκή Συσπείρωση πέτυχε καθώς αυτό συστάθηκε σε προγραμματικό επίπεδο και λειτούργησε δημοκρατικά μέσα από το συντονισμό ενός αξιόλογου ανθρώπου με βαθιά γνώση του αυτοδιοικητικού αντικειμένου. Αυτή την εμπειρία μαζί με άλλες της ίδιας κατηγορίας οφείλουμε ως πολίτες να την αξιοποιήσουμε. Η “Λαϊκή Συσπείρωση” είναι η φωνή του Παριανού λαού στη τοπική διοίκηση, αλλά αυτό όντως δεν σημαίνει ότι ο στόχος είναι η συγκρότηση ενός κομματικού ψηφοδελτίου.
Και, επειδή η Πάρος είναι πραγματικά ένας μικρός τόπος και μπορούμε να πράξουμε πολλά, θα ήθελα να πω και τούτα:
- Η Λαϊκή Συσπείρωση ως δημοτική αντιπολιτευτική παράταξη άφησε πολλά κενά διεκδίκισης σίγουρα όμως όχι περισσότερα από άλλες αντιπολιτευτικές παρατάξεις του παρελθόντος.
- Δε χρειάζεται να είναι κάποιος οργανωμένος στο ΚΚΕ, για να συμμετέχει στην παράταξη της Λαϊκής Συσπείρωσης Πάρου. (Αποδείχθηκε πολύ περισσότερο δημοκρατική από άλλους συνδυασμούς).
- Η δύναμη του μυαλού του ανθρώπου είναι απεριόριστη.
- Η ύπαρξη της διαφορετικότητας μπορεί να μετατραπεί σε σημαντικό εργαλείο προόδου, όταν μοιράζεται και γίνεται αποδεκτή ως δικαίωμα.
- Η σύνθεση των διαφωνιών ενισχύουν την αντικειμενικότητα.
- Η αριστερά βαδίζει προς την πρόοδο, αλλά πρέπει να ξεπεραστεί.
- Η αταξική κοινωνία είναι ένας «ουτοπικός» στόχος με ρεαλιστικές προϋποθέσεις κατάκτησης.
Σίγουρα όλοι μαζί δεν μπορούμε, αλλά επίσης σίγουρα οι λιγότεροι μπορούμε να γίνουμε περισσότεροι.
Γιώργος Ανδρεάδης
