Κομματισμός και βέρες για τον γάμο
Δεν θα φωνάξουμε τον Τσίπρα, τον Ανδρέα ή τον Καραμανλή για να μας πουν τι θα ψηφίσουμε στις δημοτικές εκλογές και δεν θα τους ζητήσουμε τη γνώμη για τα σκουπίδια μας και τον περιφερειακό.
Κομματισμός και βέρες για το γάμο
Ας υποθέσουμε ότι έχουμε εκλογές και "κατεβαίνουν" τέσσερα κόμματα να διεκδικήσουν την ψήφο μας με τα ονόματα Α, Β, Γ και Δ. "Τα κόμματα είναι αναγκαίο κακό" είχε πει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Πρώτος. Κακό ναι, αναγκαίο δεν ξέρω έτσι που πορεύτηκαν. Τα κόμματα βέβαια γράφονται, οι άλλοι που ασκούν εξουσία, οι αόρατοι, δεν γράφονται, δεν φαίνονται. Το χρήμα που κυβερνά, η Εκκλησία που βρίσκει τρόπους, η υπαλληλία που αποτελεί μόνιμη και μη εκλεγμένη δύναμη, οι διάσημοι που ασκούν πιέσεις, και άλλοι θύλακες πάσης αρχής και εξουσίας. Πήραμε την κυβέρνηση δεν πήραμε την εξουσία, είχε πει πρώτος ο Ανδρέας (σκόπευε να τα πάρει όλα;) και μετά ο Τσίπρας και οι περί αυτόν. Υπάρχει το κράτος πίσω από όλα, κατεστημένες συνήθειες και νόμοι γραπτοί και άνθρωποι κέρβεροι που δεν μπορείς να τους κουνήσεις! Υπάρχει πάντα και η ξενική εξάρτηση δικαιολογημένη και αδικαιολόγητη, Δεν είναι εύκολο λοιπόν να κυβερνήσεις κατά τα κέφια σου και γι' αυτό οι καημένοι οι πολιτικοί συχνά αυταπατώνται. Υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια και μετά κάνουν πίσω βλέποντας πως είναι τόσο δύσκολο να περπατήσεις ανάμεσα σε πραγματικές συμπληγάδες. Από κάτω είναι ο κόσμος που έμαθε διαρκώς να ζητά και μόλις πάρει κάτι ζητά και άλλο γιατί τις ιδέες τις κάναμε ποσότητα και πρώτο παράδειγμα είναι οι συνδικαλιστές ζήτουλες. Έτσι οδηγήθηκε σε ναυάγιο και το συνδικαλιστικό κίνημα που πρώτα απ' όλα έπρεπε να νοιάζεται για τη δίκαιη μοιρασιά, για την σχετική ισότητα μεταξύ των εργαζομένων και όχι για τα ρετιρέ των δικών μας! Ο καθένας λοιπόν ανάλογα με την ιδεολογία του, τα συμφέροντά του, την ιστορία του, διαλέγει ένα από τα κόμματα να πάει να ψηφίσει η να συμπαραταχθεί και να βοηθήσει, αν είναι νέος, στους αγώνες του. Αυτά είναι για πάνω, για την Αθήνα, για τις κεντρικές εξουσίες. Όταν πάμε στην πραγματικότητα των χωριών μας, των κωμοπόλεών μας, της επαρχίας μας τα πράγματα αλλάζουν. Τα μεγάλα κόμματα Α, Β. Γ και Δ καταπίνουν μέλι (χαίρονται πολύ!) αν βρουν υποστηριχτές στην επαρχία, αν καπελώσουν λίγο ή πολύ, την αυτοδιοίκηση ιδρύοντας με το μακρύ τους χέρι κόμματα ή αποκόμματα α, β, γ και δ στη υπηρεσία με τη σειρά του Α, το Β, του Γ και του Δ μεγάλου κόμματος. Αυτό το αποκαλούμε εξάρτηση, κομματισμό, υποταγή στην εξουσία του κέντρου. Έτσι παντού, και στην Πα΄ρο, επιχειρήθηκαν και συχνά πέτυχαν άλλες λογικές κάποιας ανεξαρτησίας της αυτοδιοίκησης. Οι κομματικοί κάνουν το κόμμα θεό, είτε απ' τη υπερβολική τους πίστη είτε από τα συμφέροντά τους είτε για άλλους λόγους. Κόμμα θρησκεία! Οι μη κομματικοί κάνουν το χωριό τους θεό και τα καταφέρνουν να δώσουν ώθηση ανεξαρτησίας και ελευθερίας στο μυαλό τους. Οι κομματικοί ζητούν πιστοποιητικά φρονημάτων, οι μη κομματικοί, οι επιθυμούντες ανεξαρτησία, οι πραγματικοί φιλελεύθεροι ζητούν ήθος, εντιμότητα και ικανότητα. Και όλα αυτά, η ικανότητα, η ανεξαρτησία, η γενναία ψυχή, πρέπει να περάσουν στην αυτοδιοίκηση και κάποτε να δώσει ένα μάθημα στο αδιόρθωτο κεντρικό κράτος με τους παμπάλαιους μηχανισμούς του. Ο κομματισμός βλάπτει αν χρησιμοποιείται ως θρησκεία, ως ποδόσφαιρο, παντού και πάντα. Δεν πάμε λ.χ. να κάνουμε γάμο με πιστοποιητικά φρονημάτων στο χέρι αλλά με βέρες και λουλούδια! Η περιχαράκωση στη σκέψη μάς έγινε βλαπτική συνήθεια.
Ας υποθέσουμε ότι έχουμε εκλογές και "κατεβαίνουν" τέσσερα κόμματα να διεκδικήσουν την ψήφο μας με τα ονόματα Α, Β, Γ και Δ. "Τα κόμματα είναι αναγκαίο κακό" είχε πει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Πρώτος. Κακό ναι, αναγκαίο δεν ξέρω έτσι που πορεύτηκαν. Τα κόμματα βέβαια γράφονται, οι άλλοι που ασκούν εξουσία, οι αόρατοι, δεν γράφονται, δεν φαίνονται. Το χρήμα που κυβερνά, η Εκκλησία που βρίσκει τρόπους, η υπαλληλία που αποτελεί μόνιμη και μη εκλεγμένη δύναμη, οι διάσημοι που ασκούν πιέσεις, και άλλοι θύλακες πάσης αρχής και εξουσίας. Πήραμε την κυβέρνηση δεν πήραμε την εξουσία, είχε πει πρώτος ο Ανδρέας (σκόπευε να τα πάρει όλα;) και μετά ο Τσίπρας και οι περί αυτόν. Υπάρχει το κράτος πίσω από όλα, κατεστημένες συνήθειες και νόμοι γραπτοί και άνθρωποι κέρβεροι που δεν μπορείς να τους κουνήσεις! Υπάρχει πάντα και η ξενική εξάρτηση δικαιολογημένη και αδικαιολόγητη, Δεν είναι εύκολο λοιπόν να κυβερνήσεις κατά τα κέφια σου και γι' αυτό οι καημένοι οι πολιτικοί συχνά αυταπατώνται. Υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια και μετά κάνουν πίσω βλέποντας πως είναι τόσο δύσκολο να περπατήσεις ανάμεσα σε πραγματικές συμπληγάδες. Από κάτω είναι ο κόσμος που έμαθε διαρκώς να ζητά και μόλις πάρει κάτι ζητά και άλλο γιατί τις ιδέες τις κάναμε ποσότητα και πρώτο παράδειγμα είναι οι συνδικαλιστές ζήτουλες. Έτσι οδηγήθηκε σε ναυάγιο και το συνδικαλιστικό κίνημα που πρώτα απ' όλα έπρεπε να νοιάζεται για τη δίκαιη μοιρασιά, για την σχετική ισότητα μεταξύ των εργαζομένων και όχι για τα ρετιρέ των δικών μας! Ο καθένας λοιπόν ανάλογα με την ιδεολογία του, τα συμφέροντά του, την ιστορία του, διαλέγει ένα από τα κόμματα να πάει να ψηφίσει η να συμπαραταχθεί και να βοηθήσει, αν είναι νέος, στους αγώνες του. Αυτά είναι για πάνω, για την Αθήνα, για τις κεντρικές εξουσίες. Όταν πάμε στην πραγματικότητα των χωριών μας, των κωμοπόλεών μας, της επαρχίας μας τα πράγματα αλλάζουν. Τα μεγάλα κόμματα Α, Β. Γ και Δ καταπίνουν μέλι (χαίρονται πολύ!) αν βρουν υποστηριχτές στην επαρχία, αν καπελώσουν λίγο ή πολύ, την αυτοδιοίκηση ιδρύοντας με το μακρύ τους χέρι κόμματα ή αποκόμματα α, β, γ και δ στη υπηρεσία με τη σειρά του Α, το Β, του Γ και του Δ μεγάλου κόμματος. Αυτό το αποκαλούμε εξάρτηση, κομματισμό, υποταγή στην εξουσία του κέντρου. Έτσι παντού, και στην Πα΄ρο, επιχειρήθηκαν και συχνά πέτυχαν άλλες λογικές κάποιας ανεξαρτησίας της αυτοδιοίκησης. Οι κομματικοί κάνουν το κόμμα θεό, είτε απ' τη υπερβολική τους πίστη είτε από τα συμφέροντά τους είτε για άλλους λόγους. Κόμμα θρησκεία! Οι μη κομματικοί κάνουν το χωριό τους θεό και τα καταφέρνουν να δώσουν ώθηση ανεξαρτησίας και ελευθερίας στο μυαλό τους. Οι κομματικοί ζητούν πιστοποιητικά φρονημάτων, οι μη κομματικοί, οι επιθυμούντες ανεξαρτησία, οι πραγματικοί φιλελεύθεροι ζητούν ήθος, εντιμότητα και ικανότητα. Και όλα αυτά, η ικανότητα, η ανεξαρτησία, η γενναία ψυχή, πρέπει να περάσουν στην αυτοδιοίκηση και κάποτε να δώσει ένα μάθημα στο αδιόρθωτο κεντρικό κράτος με τους παμπάλαιους μηχανισμούς του. Ο κομματισμός βλάπτει αν χρησιμοποιείται ως θρησκεία, ως ποδόσφαιρο, παντού και πάντα. Δεν πάμε λ.χ. να κάνουμε γάμο με πιστοποιητικά φρονημάτων στο χέρι αλλά με βέρες και λουλούδια! Η περιχαράκωση στη σκέψη μάς έγινε βλαπτική συνήθεια.
