Η κατάληψη μάθημα πρωτεύον στα σχολεία (1)
Του Χρίστου Γεωργούση
Η μόδα των καταλήψεων στα σχολεία και πάλι στο προσκήνιο. Σαν να είναι μάθημα για εξετάσεις. Κάνε και συ μια κατάληψη μπορείς. «Αφήστε μας να κάνουμε μια κατάληψη να έχουμε κάτι να θυμόμαστε»! μού φώναξε 15χρονη μαθήτρια το 2007. Πολύ σωστά! Στα ελληνικά σχολεία αναστενάζουμε με την έλλειψη νοήματος που να συνεπαίρνει (το να τα κάνουμε φροντιστήριο δεν είναι λύση!), βυθιζόμαστε στην πλήξη με την έλλειψη γόνιμης ψυχαγωγίας, το ένα βιβλίο τυφλοσούρτης γίνεται βάσανο και πάμε κατά καιρούς να ξεσκάσουμε με κινητοποιήσεις και συχνά καταστροφές. Επαναστατική γυμναστική. Δεν θα είχα αντίρρηση με τις μη νόμιμες αυτές ενέργειες αν είχαν κάτι να χάσουν και οι μαθητές που «επαναστατούν», αν διακινδύνευαν κάτι. Αλλιώς γίνεται παιχνίδι τσάμπα μαγκιάς. Οι καταλήψεις στο Πολυτεχνείο μπορεί να στοίχιζαν τη ζωή στους τολμηρούς της εποχής εκείνης (1973) κι ας ξαναθυμηθούμε τον Αλέξανδρο Σπαρτίδη και τον Διομήδη Κομνηνό, 17 χρονους μαθητές που έχασαν τη ζωή τους. Ας θυμηθούμε τις μαθήτριες των Γυμνασίων Κυψέλης που πυροβολήθηκαν στα πόδια! Ας ρωτήσουμε όλους που έκαναν τις καταλήψεις τώρα που ενηλικώθηκαν πώς βλέπουν τα πράγματα. Θα είχε νόημα μια κινητοποίηση για την αναβάθμιση της Παιδείας, για την κατάργηση του ενός βιβλίου, για την μετατροπή του Λυκείου σε πραγματικό σχολείο και όχι εξεταστικό κέντρο, για την εισαγωγή μιας προχωρημένης λογικής στην εκπαίδευση, για την περαιτέρω αναβάθμιση του ΕΠΑΛ και άλλα συναφή. Το να κλείνει με το έτσι θέλω μια ομάδα παιδιών κάθε τόσο το σχολείο δεν είναι και τόσο δημοκρατική ενέργεια τόσο περισσότερο που κανείς δεν διακινδυνεύει τίποτα. Δεν χρεώθηκαν ποτέ οι καταληψίες τις ζημιές. Ψηφίζουν μεν στα 17, αλλά δεν αναλαμβάνουν καμιά ευθύνη. Για την ψήφο είναι ώριμοι, για τις πράξεις βίας όχι. Αν προχωρούμε στα ίδια και τα ίδια κάθε φορά είναι γιατί δεν θέλουμε με τίποτα να διδαχτούμε από τα λάθη μας και να ωριμάσουμε. Επιτέλους ας βάλουμε και την Κατάληψη ως πρωτεύον μάθημα στα σχολεία. Και ας γίνεται και στο Δημοτικό να προετοιμάζονται τα παιδιά!
Θυμούμαι πολλούς γονείς να αντιδρούν, άλλους να συμφωνούν και να ενθαρρύνουν και μερικούς να συμβουλεύουν να γίνει πρώτα Συνέλευση των 15μελών και αν θεωρήσει λύση την Κατάληψη να προχωρήσουν! Καμιά συνέλευση δεν μπορεί να δικαιολογήσει μη νόμιμες ενέργειες.
Πολλά πρέπει να γίνουν ώστε να γίνει το σχολείο θελκτικό και όχι αντιπαθές, όσο σήμερα. Να μειωθεί η ένταση μεταξύ δασκάλων και μαθητών. Να βρεθούν τρόποι ώστε να βρίσκει διέξοδο η όρεξη για δράση και δημιουργία των εφήβων. Να σταματήσει η αίθουσα να είναι ο μόνος χώρος διδασκαλίας.
Έτσι πρόχειρα προτείνω και πάλι. 1) Μέρα κινηματογράφου στην εκπαίδευση. 2) Μέρα θεάτρου. 3) Μέρες εκθέσεων με έργα μαθητών. 4) Μέρες επισκέψεων σε χώρους εργασίας. Στον Συνεταιρισμό, στα Ελαιουργεία, στο Καρνάγιο, στην Οικοδομή και αλλού. 5) Θεσμοθέτηση μιας ή δύο ημερών για το μάζεμα της ελιάς. 6) Μέρες επισκέψεων καλλιτεχνών στο σχολείο. 7) Μέρα επίσκεψης στο Δημοτικό Συμβούλιο σε ώρα συνεδρίασης 8) Μέρα μουσικής. 9) Μέρα αθλητισμού. 10) Μέρα τη φύσης και του περιβάλλοντος.
Τι κάνουν στην Φινλανδία και δεν το κάνουμε εμείς οι λάτρεις της αποστήθισης; Τι γόνιμο γίνεται αλλού;
Το πιο αρνητικό των καταλήψεων είναι η καλλιεργούμενη ανευθυνότητα των εφήβων. Βγαίνουν σε έναν κόσμο δύσκολο και δεν γίνεται να κατακτήσουμε την τέχνη να ζούμε με άλλους ανθρώπους με συνεχείς εκρήξεις. Θυμούμαι έναν παλιό μου μαθητή αρκετά αρνητικό και δύστροπο. Τον είδα μετά χρόνια και με χαιρέτησε με ενθουσιασμό και χαρά. "Πήγα στο στρατό και θυμήθηκα εκείνο που μάς λέγατε", μού είπε. "Δεν θα μάς υποδεχτούν πουθενά με ανοιχτές αγκαλιές και δεν θα μάς στρώσουν χαλιά να περάσουμε. Καλά ήταν τα χρόνια του σχολείου. Μάς αγαπούσατε!". Κι εγώ το έλεγα αυτό συχνά στα παιδιά, γιατί το διδάχτηκα από το λοχία τον Ηλία στο στρατόπεδο της Κορίνθου. "Έχετε το νου σας. Πουθενά δεν θα σάς στρώσουν χαλιά".
Θα συνεχίσω αύριο.
