Υπάρχουν και αγρότες;
Υπάρχουν και αγρότες;
Διαβάσαμε στην εφημερίδα για μερικά αιτήματα αγροτών. Με βάση τα δημοσιεύματα του τύπου και τις κινητοποιήσεις και τις πολλές μουσικές τα πολλά αυτοκίνητα και τον πολύ θόρυβο, ξεχάσαμε ότι υπάρχουν και αγρότες στην Πάρο. Τι να τους κάνουμε τους αγρότες και δεν τα πουλάμε όλα, ελαιώνες, αμπέλια και χωράφια, δεν τα κάνουμε χώρους για πολυθρόνες και τραπεζοκαθίσματα, δεν τα μετατρέπουμε όλα σε μπαρ και να φέρνουμε απ’ έξω πατάτες και μελιτζάνες; Το μεγαλύτερο μέρος της ομορφιάς του νησιού οφείλεται στην ήπια εκμετάλλευση του από αιώνες υπάρχοντος αγροτικού κόσμου. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά, με τη βοήθεια των ανθρώπων της Ένωσης θα πρέπει να καθίσουν κάτω όλοι οι ενδιαφερόμενοι με το Δήμο παρόντα και τους συνεταιρισμούς, όσους ακόμα ζουν και υπάρχουν και να δούμε τι μένει να σκεφτούμε και να κάνουμε για τον αγροτικό κόσμο του νησιού. Να μελετήσουμε τη σημερινή κατάσταση και να λάβουμε τα μέτρα μας. Το ίδιο ισχύει και για την κτηνοτροφία, όση απόμεινε και για την αλιεία όση απόμεινε. Πέρα από τα γενικότερα σχέδια, αν υπάρχουν και όσα υπάρχουν, πρέπει να αναληφθούν ενδοκυκλαδικές πρωτοβουλίες για τα σοβαρά αυτά θέματα, γιατί έχουμε μεταβάλει τους δήμους και την αυτοδιοίκηση σε τουριστικούς πράκτορες. Σαν να υπήρχε ο τουρισμός και μόνον, σα να πρόκειται για μια σταθερή, μόνιμη και σίγουρη για όλους «βιομηχανία» και όλα τα άλλα να πρέπει αυτήν να υπηρετούν. Αλλά όταν σπέρνεις το πολύ, τότε θερίζεις το λίγο και να σταθούμε λίγο να σκεφτούμε, γιατί έχουμε ξεπεράσει τα όρια. Περισσότερος τουρισμός, περισσότερα σπίτια, περισσότερη ισοπέδωση θα βλάψουν ακόμα περισσότερο, αν αυτό δεν έχει ήδη συντελεστεί κι όμως δεν το βλέπουμε. Έχουν εξαντληθεί οι δυνατότητες, φτάσαμε στον κορεσμό, τόσο αντέχουμε, αλλιώς η υπερφόρτωση θα μας βουλιάξει και εκείνοι που τώρα ενθουσιάζονται θα αλλάξουν γνώμη και προορισμό και θα μείνουμε φτωχοί, με τα μεγάλα μας σχέδια. Έχουμε ξαναμιλήσει για τα μεγάλα και τα πολλά και τα γρήγορα. Ας βάλουμε κάποιο φρένο για καλύτερη ποιότητα, ελεγχόμενη κίνηση και ας μην είμαστε τόσο άφρονες να περιφρονούμε την πρωτοβάθμια παραγωγή. Στο κάτω-κάτω και τα τοπικά προϊόντα πέρα από την ποιότητα που μπορεί να έχουν για μας τους ίδιους και την οικονομική απόδοση, αποτελούν και προϋποθέσεις ποιότητας για ένα ποιοτικότερο τουρισμό και όχι αυτόν «της αρπαχτής». Αν η γεωργική Πάρος έφτιαξε ανεμόμυλους, περιστεριώνες, πατητήρια, ξερολιθιές και κατοικιές, η τουριστική Πάρος μας χάλασε την ψυχή και μας έκανε ξένους με όλους, ακόμα και με τη ζωή μας. Συμπέρασμα: Να μην εγκαταλείψουμε τον τουρισμό, αλλά να προσέξουμε. Να ξαναμιλήσουμε για την τοπική αλιεία, την κτηνοτροφία και τη γεωργία, αμέσως τώρα και να δούμε πώς θα ενταχθούν μέσα στα προγράμματα της τεχνικής εκπαίδευσης και στα σχέδια του επαγγελματικού προσανατολισμού των νέων. Στο βαθμό που θα αφήσουμε απούλητη γη και ασύλητη θάλασσα. Και λίγο μέρος αδούλωτης ψυχής για να μπορούμε να ανθίζουμε.
Χρίστος Γεωργούσης
