Ο δικός μου Νίκος Ξανθόπουλος ήταν ο κύριος Νίκος...
Του Νίκου Καραμάνου
Ο δικός μου Νίκος Ξανθόπουλος ήταν ο κύριος Νίκος με το σπιτάκι στην Παιανία πίσω απ τα σημερινά κεντρικά διόδια της Αττικής Οδού. Ενας ευγενικός, καλοσυνάτος και σεμνός άνθρωπος που διαρκώς ταλαιπωρούσαμε κατά τη διάρκεια της κατασκευής του δρόμου, τις περισσότερες φορές χωρίς να το θέλουμε. Τι του κόβαμε το ρεύμα, τι του τρυπούσαμε το σωλήνα της ύδρευσης, τι κάναμε λάθος στη χάραξη των ορίων απαλλοτρίωσης. Εκείνος πάντα αντιμετώπιζε στωϊκά τα μαρτύρια στα οποία τον υποβάλλαμε. Γέμιζε ένα καλαθάκι με φρούτα από τον κήπο του κι ερχόταν στο εργοτάξιο να παραπονεθεί για την κάθε καινούργια ... συμφορά που του αποφέραμε με μια ευγένεια που σε έκανε να αισθάνεσαι άσχημα. Βέβαια, όπως καταλάβαμε, ο βαθύτερος λόγος που ερχόταν ήταν γιατί ήθελε παρέα. Ερχόταν για να μάθει πότε θα αποκατασταθεί η βλάβη στην κολώνα της ΔΕΗ και κατέληγε να κάθεται με τις ώρες στο γραφείο μας και να μας διηγείται ατέλειωτες ιστορίες από τις ταινίες. Και πώς να τον διώξεις για να δουλέψεις; "Πανάθεμά τονε εκείνον τον Παπαμιχαήλ", σχολίαζε με πικρό χαμόγελο. "Αυτός με πήρε στο λαιμό του με το χρηματιστήριο. Εγώ δεν ήξερα απ αυτά. Αυτός όμως όλο σίγουρες πληροφορίες είχε. Τρίχες κατσαρές. Χάσαμε αρκετά λεφτά αλλά δε βαριέσαι ... Τι θέλει ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος; Να ναι γερός, να τον αγαπάνε και να έχει ένα σπιτάκι στην εξοχή. Πόσο θα ζήσουμε ακόμα;" Φυσικά κακή κουβέντα δεν είχε να πει για κανένα συνάδελφό του, για κανένα γενικά. Και οι ώρες περνούσαν ώσπου καταλάβαινε πως αρκετά μας είχε γίνει βάρος. "Να πάω κι εγώ, να σας αφήσω να δουλέψετε. Μόνο ρε παιδιά ... ρε παιδιά ... λίγη προσοχή. Με έχετε ρημάξει ... Δε λέω. Κάνετε δύσκολη δουλειά. Και πολλή σοβαρή ... Αλλά όλο σε μένα θα τυχαίνουν οι στραβές;"
Κάποια στιγμή αποφασίστηκε να εγκατασταθεί στο έργο ένας σπαστήρας που θα αξιοποιούσε τα υλικά των εκσκαφών - ουσιαστικά θα έσπαγε τα μεγάλα κομμάτια βράχων σε μικρότερα, χρήσιμα για την οδοποιία (οι μηχανικοί τώρα θα γελάνε έτσι που το γράφω, προσπαθώ όμως να το κάνω όσο πιο κατανοητό γίνεται σε όλους). Αυτό το μηχάνημα έκανε πολύ μεγάλο θόρυβο και φυσικά γέμιζε με σκόνη ... Σαχάρας τη γύρω του περιοχή. Και σωστά το μαντέψατε. Το σημείο που τελικά εγκαταστάθηκε ο σπαστήρας ήταν λίγα μέτρα απ το πολύπαθο σπίτι του κυρίου Νίκου.
"Ρε παιδιά, τι μηχάνημα είναι αυτό που στήνετε έξω απ το σπίτι;"
"Μην ανησυχείτε κύριε Νίκο", του έλεγε ο εργοταξιάρχης. "Είναι μια μικρή μονάδα παραγωγής αδρανών"
"Δηλαδή;"
"Δεν μου λέτε κύριε Νίκο, το σπίτι που μένετε είναι δικό σας;", τον ρωτούσα εγώ.
"Φυσικά δικό μου. Το χτίσαμε για να βρούμε την ησυχία μας. Δεν την μπορώ τη φασαρία της πόλης"
"Ε λοιπόν, αν θέλετε ησυχία, για ένα μικρό διάστημα, φύγετε και πηγαίνετε να νοικιάσετε ένα σπίτι στο Σύνταγμα".
Εκείνη τη στιγμή δεν κατάλαβε καλά τι εννοούσα. Μετά από λίγο καιρό και αφού ο σπαστήρας του είχε επιδώσει τα ... διαπιστευτήριά του ξαναεμφανίστηκε στο εργοτάξιο με το γνωστό του καλάθι. Με έδειξε κουνώντας το δάχτυλο και μου είπε: "Μόνο εσύ μου είπες την αλήθεια. Τι διάολος είναι αυτό το πράγμα; Πάμε χαμένοι! Πάρε ένα βερίκοκο. Το πρωί τα κόψαμε"
Καλό ταξίδι Κύριε Νίκο. Εκεί πάνω δεν έχει σπαστήρες και φασαρία (ή τουλάχιστον έτσι νομίζω). Και είμαι σίγουρος πως θα βρεις τον Παπαμιχαήλ να του τα ψάλεις για εκείνες τις "Γκάλης προνομιούχες" που σου φόρτωσε. Να του τα ψάλεις ... Καλά μη φανταστείς. Για μερικά δευτερόλεπτα. Και μετά θα τον πάρεις αγκαζέ και θα κάνετε μια μεγάλη βόλτα. Θα έχετε τόσα πολλά να πείτε ...
