Ξερόλας και ακατάπληκτος ή φλύαρος και απαξιωτικός
Ξερόλας και ακατάπληκτος
Φλύαρος και απαξιωτικός
«Μήπως είσαι εσύ» ήταν ο τίτλος άρθρων στη «Ζωή του Παιδιού» το περιοδικό της εκκλησίας που μας μοίραζαν στα σχολεία τη δεκαετία του 1950. Περιέγραφε τύπους που καλό θα ήταν να μην τους μοιάσουν τα παιδιά. Ο ξερόλας δεν είναι το ίδιο με τον φλύαρο, αν και πολλές φορές μοιάζουν. Ο ξερόλας τα ξέρει όλα και αντίρρηση δεν σηκώνει. Από μηχανές αυτοκινήτων, μέχρι αστρονομία και ψυχανάλυση, από ιστορία μέχρι γαστρονομία, τα πάντα. Δεν θα ρωτήσει ποτέ του, δεν θα νοιαστεί να μάθει κάτι περισσότερο, έχει συμπληρώσει τον εξοπλισμό του. Ο ξερόλας μπορεί και να μη φλυαρήσει, να πει λίγα και σταράτα.
Η Ζυράννα Ζατέλη γράφει για τον ακατάπληκτο, άλλη ασθένεια αυτή! Ο τύπος δεν εκπλήσσεται με τίποτα, όλα είναι μέσα σ' αυτά που περιμένει στην καθημερινότητά του. Δεν θα παραξενευτεί αν βγουν να περπατήσουν τα ψάρια στη στεριά, αν πέσει ένας κομήτης δίπλα του, αν εμφανιστεί από το πουθενά ένας τυραννόσαυρος. Έχουμε και τον απαξιωτικό, ο οποίος πασχίζει να μειώσει τα όσα λέει ο φίλος του, να τα κάνει ασήμαντα. Δεν θα σου δώσει δίκιο ποτέ, πάντα θα σχετικοποιεί αυτά που λες, αλλά τα δικά του θα τα μετρά αλλιώς. Είχα μια φίλη και κάθε φορά που της μίλαγα για κάτι που έγινε με άλλους, έπαιρνε τη θέση τους, τούς δικαιολογούσε σαν να είχε οριστεί δικηγόρος τους. «Εγώ σου μιλώ» της έλεγα, «εγώ είμαι παρών και συ με προσπερνάς για χάρη των απόντων».
Οι άνθρωποι είναι πάντα παράξενα μίγματα και συχνά
γίνεται δύσκολο να κάνεις χωριό μαζί τους. Παραβλέπεις, συγχωρείς, επιμένεις
και προχωράς. Προσέχοντας να μη γίνεις εσύ φλύαρος, ξερόλας, ακατάπληκτος και
απαξιωτικός. Να 'χει αυτί όταν σου μιλάνε και κατανόηση, να ενδιαφέρεσαι και να
ρωτάς. Να δίνεις μάχη κάθε φορά με τους εγωισμούς σου που πάνε να σβήσουν την
παρουσία των άλλων. ας ρίξουμε μια ματιά και στις "νουθεσίες" πιο κάτω:
Όταν σου μιλούν, κοίτα να κατανοείς και να είσαι όσο γίνεται πιο γόνιμος αποφεύγοντας:
α) Να διακόπτεις τον συνομιλητή σου αναφερόμενος σε δικά σου παρόμοια τόσο που τελικά να επικρατείς εσύ, να μιλάς εσύ. Ο άλλος έχει το λόγο, μην θες πάντα να έχεις τον πρώτο και καλύτερο ρόλο.
β) Να προβάλεις την εμπειρία και τη γνώση σου προσπαθώντας να δώσεις ερμηνεία, ως σοφός πολύξερος. Άσε τα συμπεράσματα, όλα σηκώνουν πολλές και διαφορετικές εξηγήσεις.
γ) Να γίνεσαι δικηγόρος των άλλων, να στήνεις μάχη για το δίκιο τους, την ώρα που έχεις παρόντα τον συνομιλητή σου. Τον παρόντα δώσε χρόνο να κατανοήσεις και όχι τους απόντες. Γιατί μάλλον εκμεταλλεύεσαι την ευκαιρία να βγάζεις άρνηση.
δ) Να απαντάς γενικόλογα και μικρόψυχα (λ.χ. «όλοι τα ίδια λένε») για να απαξιώσεις αυτό που ακούς. Κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή και ξεχωριστός ο κάθε άνθρωπος που μιλά.
ε) Να καταφεύγεις σε συμβουλές, σαν γιατρός πολύξερος.
στ) Να μην συμφωνείς πουθενά, να μη συνθέτεις, να μη μαθαίνεις κάτι καινούργιο, αλλά να απαντάς πάντα με αντίλογο.
ζ) Να μην αφήνεις τίποτα αναπάντητο, (να μην αφήνεις βελόνα να πέσει!), σαν να έχεις για όλα γνώση, απαντήσεις και λύσεις.
Χρίστος Γεωργούσης
