Γιατί ένα σεβαστό ποσοστό νέων γύρισε την πλάτη, στις Εθνικές εκλογές;

Γράφει ο Antonis Patelis

Το μέλλον όμως, σε μια χώρα, είναι οι νέοι άνθρωποι!

Συζήτηση με μία νέα.

Προς σκέψη… και προβληματισμό.

Ίσως, δεν είναι μόνο αυτά που λέει και πιστεύει η νεαρή μας φίλη, ίσως είναι και πολλά άλλα, ίσως κάποιοι και να διαφωνούν, σε καμιά περίπτωση όμως δεν μπορούν τέτοιες ανησυχίες, να προσπεραστούν χωρίς σκέψη.

Φίλες και φίλοι πήγα μια εκδρομή με έναν σύλλογο και εκεί γνώρισα μια νέα κοπέλα (είχε τελειώσει τις σπουδές της) και όπως συνηθίζω, έπιασα κουβέντα μαζί της (πέρα από τα συνηθισμένα μιας πρώτης γνωριμίας, που συμπτωματικά ήταν από Σαντορίνη και η φίλη της από Μύκονο και εγώ από Πάρο. Τρία πανέμορφα και δυστυχώς, αλλοτριωμένα νησιά), θέτοντας της, την εξής ερώτηση:

(Ο διάλογος που ακολουθεί δεν είναι φανταστικός)

- Πώς σκέπτονται οι νέοι για τις πρόσφατες εκλογές, τόσο καθοριστικές για

την τύχη του κόσμου, των νέων ανθρώπων και την πορεία της χώρας μας;

- Οι περισσότεροι φίλοι μου δεν πήγαν να ψηφίσουν, εγώ όμως πήγα.

- Και μπράβο σου και γιατί δεν πήγαν;

- Διότι πιστεύουν ότι τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει. Και σκέπτονται να φύγουν στο εξωτερικό για να βρουν καλύτερες συνθήκες ζωής και εργασίας, αυτό σκέπτομαι να κάνω και εγώ.

- … Ποιο κόμμα σας εκφράζει περισσότερο;

- Κανένα!

- Μα γιατί;

- Κανείς δεν μας πλησίασε, να κάνει διάλογο μαζί μας, να δει με σοβαρότητα τι μας απασχολεί, να μας εμπνεύσει και να θέλουμε να παλέψουμε γι’ αυτά. (Η κοπέλα προσέγγιζε διάφορα θέματα με ανοιχτό μυαλό, μίλησε για τους καταστροφικούς πολέμους, για την δολοφονία των Τεμπών, τους μετανάστες, την δυστυχία του κόσμου και πολλά άλλα).

- Πιστεύεις ότι εκεί που θα πάς θα βρεις και την ευτυχία σου; Και καλά εσύ όπως και οι φίλοι σου, πες ότι τα καταφέρετε να ζήσετε τη ζωή σας, ποιο θα είναι το μέλλον των παιδιών σας, θα είναι εξίσου ευτυχισμένα σε μια τέτοια κοινωνία που η πορεία της δεν επιφυλάσσει και τόσο ευτυχία στον άνθρωπο; Κάποια στιγμή είπες για τους καταστροφικούς πολέμους και ποιος κάνει αυτούς τους πολέμους; το περιβάλλον ποιος το καταστρέφει; τους οικονομικούς και πολιτικούς μετανάστες ποιος τους δημιουργεί; τα εκατομμύρια φτωχούς και πεινασμένους; Όλα εκείνα τα αίσχη που προσβάλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, οι μεγάλες και πλούσιες χώρες δε τα οργανώνουν; Και ο κόσμος και οι νέοι άνθρωποι αυτών των χωρών (που τα περισσότερα παιδιά είναι σπουδασμένα), τι κάνουν, πως αντιδρούν; Μάλλον υποτονικά. Και το μέλλον ποιο θα είναι της ανθρωπότητας; Στην δεκαετία του ’60 όμως δεν ήταν έτσι, ο κόσμος αντιδρούσε με πολύ ποιο μικρότερα προβλήματα και με μπροστάρηδες πάντα τους Νέους.

- Και εγώ μόνη μου τι να κάνω;

- Θα σου κάνω μια ερώτηση. Όταν υπήρχε ένας φορέας ή κόμμα, που θα εμπνέονταν από πολιτισμό, που θα επικοινωνούσε μαζί σας και σας μετάφερνε ιδανικά, ελπίδα και όλοι μαζί να αγωνιζόσαστε για καλύτερες συνθήκες ζωής: υλικές και πνευματικές. Να βλέπατε ότι με την συνεργασία, την συλλογικότητα, αρχίζετε να αλλάζετε τον κόσμο, τον εαυτό σας και μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον και στις αντίστοιχες φιλικές και πολιτισμένες σχέσεις, να αισθανόσαστε ικανοποίηση και ευτυχία, θα θέλατε να μείνετε και να το παλέψετε στη χώρα σας;

- Εσείς τι λέτε, φυσικά και θα θέλαμε, αλλά αυτά που λέτε δεν υπάρχουν και δεν γίνονται. Γι’ αυτό και είμαστε απογοητευμένοι.

- Αν όμως όλα τα νέα δημιουργικά και σπουδασμένα παιδιά φύγουν από τον τόπο τους και μείνουν πίσω γερασμένοι άνθρωποι τότε τι γίνεται; Ποιοι θα αντισταθούν; Ποιοι θα παλέψουν για μια καλύτερη ζωή; Εσείς οι νέοι είστε το μέλλον! Μήπως αυτή είναι μία από τις επιδιώξεις τους, να φύγει εκείνο το τμήμα που μπορεί να ορθώσει ανάστημα, που έχει έναν σοβαρό και υπεύθυνο λόγο, που εν δυνάμει μπορεί να δημιουργήσει όραμα και ιδανικά για μια ωραία, σωστή και υγιής κοινωνία και το ποιο σημαντικό, ότι θα είναι αποφασισμένη να παλέψει γι’ αυτά.

Το έχετε ποτέ σκεφτεί;

- …. Έχετε δίκιο δε λέω και συμφωνώ με αυτά που λέτε, αλλά δυστυχώς, όλα αυτά που σκεπτόσαστε και λέτε είναι όνειρα. Τα οποία δεν έχουν σχέση με την ζωή μας και την πραγματικότητα. Γι’ αυτό εγώ και οι φίλοι μου το έχουμε αποφασίσει. Θα φύγουμε, πρέπει να ζήσουμε (!) γιατί, -και το λέω με μεγάλη λύπη-, μα γιατί δεν υπάρχει μέλλον και ελπίδα στην αγαπημένη μας πατρίδα, προπαντός για τους νέους ανθρώπους.

• Αυτοί που θέλουν να έχουν λόγο στα κοινά, στο μέλλον αυτής της χώρας και να μεταφέρουν ελπίδα, όνειρα και ιδανικά στην Νέα Γενιά, ας πάρουν τα παραπάνω στα σοβαρά.