Παριανές υποκειμενικότητες

      Οικονομία και ηθική «Οι εφοπλιστές δεν πληρώνουν τους φόρους και αυτοί που έχουν πολλά χρήματα στην Ελλάδα επενδύουν σε ακίνητα στο εξωτερικό. Όλα αυτά είναι ανήθικα. Η ελληνική κρίση είναι διαρθρωτική, αλλά και πολιτική», τόνισε πριν χρόνια ο πρωθυπουργός της Γαλλίας (Ερό). Περιμένουμε τους άλλους, τους ξένους, να μας τα πουν και ν’ ανοίξουν ένα δρόμο καλύτερο. Περί αυτής της ανηθικότητας έχουν μιλήσει και οι Γερμανοί και εδώ κάτι έχει να προσθέσει και περιβόητη λίστα που την έκρυβαν οι πολιτικοί και άλλα σκοτεινά βέβαια που δεν τα λένε. Κάτι επαναλαμβάνει πάνω σ’ αυτό και η Αλέκα Παπαρήγα, μόνο που θα θέλαμε περισσότερη φώτιση για την ελληνική πλουτοκρατία. Οικονομία, πολιτική και ηθική μπορεί να έχουν κοινούς δρόμους, να συναντιόνται κάπου, να τέμνονται. Από γεωμετρία όμως δεν σκαμπάζουν οι δικοί μας πολιτικοί που τα θαλάσσωσαν παντού επιδείχνοντας και ανηθικότητα. Γι’ αυτούς οικονομία και ηθική είναι δυο παράλληλες που δεν τέμνονται ποτέ. Βρίσκονται ακόμα πίσω στον Ευκλ

Στο εδώλιο δεν κάθισε ποτέ η «Krupp» που τροφοδοτούσε όλη την πολεμική μηχανή του Χίτλερ, αλλά και που τα εργοστάσιά της όλως περιέργως έμεναν ανέπαφα όταν οι Αμερικάνοι ισοπέδωναν το Έσσεν. Στο εδώλιο δεν κάθισε η «Deutsche Bank» που χρηματοδότησε τη δημιουργία και λειτουργία των ναζιστικών φούρνων του Αουσβιτς. Στο εδώλιο δεν κάθισε η «Siemens». που έλυνε και έδενε επί φασίστα Μεταξά. Με πρόταση και χρηματοδότηση του επικεφαλής της «Siemens» στην Αθήνα, συγκροτήθηκαν τα Τάγματα Ασφαλείας ίο 1943. Στο εδώλιο δεν κάθισαν οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι οικονομικοί στυλοβάτες του φασιστικού καθεστώτος Μεταξά που όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα παρέδωσε τους Έλληνες πολιτικούς κρατούμενους στην Γκεστάπο για να μεταφερθούν στα Νταχάου και στα Άουσβιτς. Στο εδώλιο δεν κάθισαν οι 25 από τους μεγαλύτερους βιομηχάνους της Γερμανίας, αυτοί που το 1933 τροφοδότησαν το αποκαλούμενο και «Ταμείο του Χίτλερ» με το αστρονομικό για την εποχή ποσό των 3 εκατ. μάρκων. Ήταν στις εκλογές του '33

Μακάρι η Εθνική Γιορτή κάθε φορά και οι εκδηλώσεις να μάς φέρνουν πιο κοντά σ' αυτό που θα έπρεπε να γίνει σημαία μας. Στην ανάγκη να αισθανθούμε συγγενείς και να κάνουμε τα κλάσματα ομώνυμα και όχι να υιοθετούμε με προθυμία και ευκολία κάθε φορά διχαστικά μηνύματα και να φορτωνόμαστε με πολεμική διάθεση. Έγινε και η καθημερινή μας ζωή δύσκολη και δυσκολοπλησίαστοι οι φίλοι. Τα καταλυτικά γεγονότα, η παρ' ολίγον χρεωκοπία και η πανδημία έκλεισαν πολλές πόρτες που ήταν ανοιχτές και το αίτημα της συνοχής για μια ακόμα φορά λησμονήθηκε. Η γιορτή κρατά λίγο και τα λόγια έχουν φτερά και ξεχνιούνται. Μακάρι να κρατήσουμε κάτι, μακάρι να πάμε λίγο πιο μπροστά και να δούμε με τόλμη τα όποια λάθη μας. Τα ατέλειωτα της ιστορίας των θυσιών, των αποφασισμένων της Αντίστασης, του Στέλλα, των Παριανών της βάσης Αντιπάρου, της δασκάλας με τους δυο μαθητές της που σκοτώθηκαν από βόμβα την ώρα του σχολείου, των όσων λύγισαν από την πείνα και τις κακουχίες, των ναυτικών που σκοτώθηκαν από βόμβες

Αλέξανδρος Χατζηαντωνίου Εργαζόμενος στο ΚΥ Πάρου Περί Υγείας... Από καιρό ήθελα να γράψω ένα κείμενο σχετικά με το χώρο της υγείας, για το πώς βιώνει κάποιος την κατάρρευση του ΕΣΥ, τόσο ως πάροχος υπηρεσιών υγείας όσο και σαν πολίτης που χρειάζεται αυτές τις υπηρεσίες. Κάθε φορά όμως κατέληγα σε θέματα χιλιοειπωμένα, θέματα που έχουν αναλυθεί ξανά και ξανά: - Να μιλήσει κανείς για τις κενές θέσεις σε νοσοκομεία και πρωτοβάθμιες δομές που αδυνατούν να καλύψουν τις ανάγκες; Αν και το πρόβλημα υπάρχει χρόνια, πρόσφατα βγήκε στην επιφάνεια το χάλι με την έλλειψη αναισθησιολόγων στο Παίδων Αγία Σοφία, με αποτέλεσμα χιλιάδες μικροί ασθενείς να βρίσκονται σε αναμονή ή να υποχρεώνονται οι γονείς του να απευθυνθούν σε ιδιώτες. Προφανώς αυτό δεν είναι το μόνο πρόβλημα, αρκεί να δει κανείς το πόσοι γιατροί έχουν φύγει τα τελευταία χρόνια σε σχέση με αυτούς που προσλαμβάνονται. Και αν στα μεγάλα αστικά κέντρα μας κοροϊδεύουν δήθεν καλύπτοντας τις τρύπες μετακινώντας υγειονομικούς από δομή σε δομ

Μετά τη νίκη τι; «Αντί για νίκη (την κατάληψη της εξουσίας) ας διατηρήσουμε απόσταση από την κρατική εξουσία, δημιουργώντας χώρους πέραν του κράτους. Στο κοινωνικό, ακόμα και στο προσωπικό πεδίο. Πρέπει τη νίκη να τη φοβόμαστε, αφού το μάθημα του 20 ου αιώνα είναι ότι, η νίκη οδηγεί είτε στην παλινόρθωση (επιστροφή στην ίδια λογική της εξουσίας) είτε στον αβυσσαλέο κύκλο της καταστρεπτικής αυτοκάθαρσης». Αυτά και άλλα είπε ο Σλαβόϊ Ζίζεκ ( Slavoj Zizek ), Σλοβένος φιλόσοφος. Να υπογραμμίσουμε ότι πολλές φορές μέχρι τώρα πολλοί από μας φωνάξαμε και πιστέψαμε ότι νικήσαμε και τα πράγματα πήγαν αντίθετα από εκεί που περιμέναμε με τη νίκη μας. Αρκούν μερικοί ψήφοι παραπάνω, για να πιστέψουμε σε νίκες και να θριαμβολογήσουμε. Σε λίγες μέρες αποκαθίσταται η παλιά ισορροπία, η ίδια λογική. Ίσως είναι αλλού η ουσία. Να μην ξεχνούμε και τον εκλογικό νόμο που φτιάχνεται μάλλον ως παιχνίδι τσακωμών και ρηγμάτων. Γιατί δεν επιτρέπεται άραγε να θέσει υποψηφιότητα ένας ανεξάρτητος πολίτης, αλλά

Απόσπασμα είναι από το βιβλίο του Άγγελου Τερζάκη " Ελληνική Εποποιία 1940 -1941": «Στις 2 Νοεμβρίου το συγκρότημα Δαβάκη εξορμούσε τις μικρές ώρες και κυρίευε τον προφήτη Ηλία …..Εκεί είναι που καθώς έδινε οδηγίες να προωθηθεί μια διμοιρία για αναγνώριση, δέχτηκε μια σφαίρα στο στήθος του, έπεσε με τραύμα διαμπερές. Τη διοίκηση του συγκροτήματος θα την ανελάμβανε πια ο ταγματάρχης Καραβίας, διοικητής του τάγματος που είχε σταλεί από τη μεραρχία στον Δαβάκη για ενίσχυση. Η αντεπίθεση των Ιταλών εκδηλώθηκε με σφοδρότητα στο δεξί του προφήτη Ηλία. Άμεση ελληνική αντεπίθεση, με τον Καραβία επικεφαλής, τους έριξε πίσω. ….Βήμα το βήμα, με αίμα, τα ελληνικά τμήματα είχαν αρχίσει ν΄ απωθούν τον εχθρό, να ξαναπαίρνουν τα χώματα που είχε πατήσει εκείνος τις πρώτες ημέρες του αιφνιδιασμού, τις ώρες της παραζάλης». Γράφει ο Κωνσταντίνος Βλάχος, Αντιστράτηγος ε.α. «O Ιωάννης Καραβίας (1899 – Ιούλιος 1994) ήταν Έλληνας αξιωματικός πεζικού του ελληνικού στρατού που διακρίθηκε στον ελληνοϊτ

  Για την 28η Οκτωβρίου Δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε πώς ένας λαός που γέννησε τον Μπαχ, τον Μπετόβεν, και τον Γκαίτε κατέληξε βασανιστής στο Νταχάου και το Άουσβιτς. Ούτε και είναι εύκολο να εξηγηθεί ο ψυχισμός ενός μικρού αριθμητικά λαού που δίδαξε αυτόν τον ασύγκριτο ηρωισμό στην ιστορία. Ανεξήγητο μοιάζει και το ότι παρά τον Δημόκριτο, τον Πυθαγόρα και το Σωκράτη να μας γνέφουν απ’ τις σελίδες της ιστορίας μας ξεπέσαμε σε έναν άγονο ανορθολογισμό και γνωρίσαμε απανωτές ήττες. Τι φταίει και δεν μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας; Γιατί διώχνουμε τη νεολαία απ’ την πατρίδα; Αν συνεχιστούν η μετανάστευση, η υπογεννητικότητα, η παραταξιακή λογική που διαιρεί, η αποβιομηχάνιση της χώρας, η αποστροφή στην παραγωγή, η ανεργία, για να μείνω μόνο σ’ αυτά, ανοίγουμε διαρκώς κερκόπορτες κατηφόρας. Πού λέμε Όχι και πού λέμε Ναι σήμερα και τι κάνουμε ώστε αυτά να βρουν αλήθεια στη ζωή μας; Τα λόγια τα συνηθίζουμε οι Έλληνες, στην εφαρμογή είναι που τα θαλασσώνουμε. Εκείνο το θρυλικό Όχι

Σήμερα 28 Οκτωβρίου 2022, συμπληρώνονται 82 ολόκληρα χρόνια από το πικρό χάραμα της 28ης Οκτωβρίου του 1940 όταν οι σειρήνες με το τρομακτικό ουρλιαχτό τους ανακοίνωναν στο Πανελλήνιο ότι η φασιστική Ιταλία με έγγραφο τελεσιγραφικό ζητούσε από τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας να της παραχωρήσει τμήματα του εδάφους της. Και η απάντηση ήταν το λακωνικό και περίτρανο «ΟΧΙ». Ένα «ΟΧΙ» που το στήριξε ο Ελληνικός λαός με πρωτοφανή προθυμία και αυταπάρνηση, απλά και αυτονόητα σαν φυσιολογική εκδήλωση της Ελληνικής ψυχής όπως αυτή διαπλάστηκε ανάμεσα στους αιώνες. Γιατί τα μεγάλα κεφάλαια της Ελληνικής ιστορίας αρχίζουν και τελειώνουν με ένα μεγάλο «ΟΧΙ». Ένα «ΟΧΙ» που δεν το κράτησε για τον εαυτό της η Ελληνική ψυχή. Την 28η Οκτωβρίου του 1940 η Ελλάδα βροντοφώνησε: «ΟΧΙ»! Δεν θα ποδοπατηθούν οι ιερές αρχές της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης, της Αξιοπρέπειας. «ΟΧΙ»! Δεν θα στερηθεί κανείς λαός το αναφαίρετο δικαίωμα που καλείται "αυτοδιάθεση". Με το ίδιο «ΟΧΙ» θ’ απαντήσουμε και εμείς

28/06/2022  Προς: Δημοτικό συμβούλιο Γραφείο Δημάρχου Έπαρχο Πάρου Κοινότητες Πάρου Αξιότιμε Δήμαρχε, Έπαρχε, πρόεδρε του Δημοτικού συμβουλίου, πρόεδροι των κοινοτήτων κυρίες & κύριοι δημοτικοί & κοινοτικοί σύμβουλοι. Είναι η πρώτη φορά που μπαίνω στη διαδικασία να σας ενημερώσω μέσω επιστολής, με την ιδιότητα ενός απλού και ευαισθητοποιημένου μόνιμου κατοίκου της Πάρου. Ο λόγος που το κάνω είναι για να δημιουργηθούν οι βάσεις μιας συνολικής έρευνας που αφορά σε 10 συμπολίτες μας, οι οποίοι θυσιάστηκαν για την πατρίδα, κατά το Έπος 1940-1941. Συγκεκριμένα οι: Στρατιώτης Κυράτσας Δ. Αθανάσιος, έτος γέννησης 1912 στη Νάουσα και σκοτώθηκε στο ΌΡΟΣ ΣΕΝΤΕΛΙ Β/Α ΤΕΠΕΛΕΝΊΟΥ στις 9/3/1941 Στρατιώτης Βαλαγεώργης Γ. Μιχαήλ, έτος γέννησης 1914 στη Νάουσα και σκοτώθηκε στο ΠΕΣΤΑΝΙ ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΕΠΕΛΕΝΙΟΥ στις 29/12/1940 Δεκανέας Ραγκούσης Μ. Κωνσταντίνος, έτος γέννησης 1917 στην Αγκαιριά και σκοτώθηκε στις 7/4/1941 Στρατιώτης Ρούσσος Γ. Ιωάννης, έτος γέννησης 1906 στον Κώστο και σκοτώθηκε στ

Αντιδρούμε - Δρούμε και με τη συμμετοχή μας στην απεργία στις 9 Νοέμβρη Του Βαγγέλη Μαρούπα* Στις 25 Οκτώβρη απέργησε όλο το λιμάνι του Πειραιά: Λιμενεργάτες της COSCO, ναυτεργάτες, μεταλλεργάτες της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης. Στις 25 Οκτώβρη συμπληρώθηκε ένας χρόνος από το θανατηφόρο ατύχημα στις γερανογέφυρες της COSCO, που ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της αγανάκτησης. Αγανάκτηση που προερχόταν από τα ανύπαρκτα μέτρα υγείας και ασφάλειας, τους χαμηλούς μισθούς, την εντατικοποίηση κλπ. Είμαστε μαζί τους. Γιατί: Κάθε νίκη των εργατών είναι στήριγμα για τους εργαζόμενους σε όλους τους κλάδους. Δείχνει ότι οι εργαζόμενοι έχουν δύναμη, δύναμη που προέρχεται από τη συλλογική τους πάλη κόντρα στην πολιτική που έχει ως ευαγγέλιο τη διατήρηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Κάθε νίκη εργαζομένων αναπτερώνει την ελπίδα. Πόσο μάλλον όταν μια νίκη έρχεται κόντρα σε σκληρές μερίδες του κεφαλαίου, κόντρα στα αστικά ΜΜΕ, κόντρα σε κυβερνήσεις και τα άλλα κόμματα που έχουν κυβερνήσει και