Επιδόματα και χαρακτήρας

Διαβάζοντας το κείμενο του Δασκάλου με τον τίτλο «Επιδόματα και χαρακτήρας», ήρθαν στο μυαλό μου πολλές σκέψεις και αναδύθηκαν πολλά παλιά ερωτήματα που ταλαιπωρούν πολλούς από τους συμμετέχοντες στα συνδικαλιστικά κοινά. Πού σταματούν οι υποχρεώσεις των εργαζομένων και από πού ξεκινούν τα δικαιώματα, πώς διεκδικούμε το χαμένο δίκιο μας, μέχρι πού μπορεί να φτάσει ένας απεργιακός αγώνας, πώς συνθέτεται μια ατζέντα διεκδικήσεων, ποια μέσα θα χρησιμοποιήσουμε για να πετύχουμε τους δίκαιους στόχους μας, μέχρι που φτάνει το περί δικαίου αίσθημα, πώς και ποιος κρίνει την ύπαρξή του;

Η μια σκέψη έφερε την άλλη και όλες μαζί σκάλισαν τη μνήμη και έφεραν στην επιφάνεια εικόνες όμορφες και συνάμα δύσκολες που έζησα, όταν κατοικούσα στον Ωρωπό και στον Κάλαμο. Εκεί, κάθε μέρα, φεύγαμε οικογενειακώς από το σπίτι το πρωί για να πάμε στις δουλειές μας και στο σχολείο που βρισκόταν στην Αθήνα. Καθημερινά κάναμε 120 χιλιόμετρα πήγαινε έλα. Τότε η βενζίνη είχε 1€. Το αέριο είχε 0,55 €. Η μετατροπή που έκανα στο αυτοκίνητο αποσβέστηκε μέσα σε έξι μήνες από τη διαφορά της τιμής. Αυτό ήταν το κομμάτι της εύκολης οικονομικής αντιμετώπισης που έφερε την ισορροπία στα οικονομικά του σπιτιού.

Ένα άλλο έξοδο όμως, το οποίο ήταν ιδιαίτερα βαρύ, ήταν αυτό των διοδίων. Στον κόμβο του Καπανδριτίου υπήρχαν διόδια τα οποία στοίχιζαν τότε περίπου 1 € και ήταν στο ρεύμα προς την Αθήνα. Το ρεύμα προς τα έξω ήταν ακόμα ελεύθερο. Σε δύο τρεις μήνες όχι μόνο άνοιξαν διόδια και στο προς τα έξω ρεύμα, αλλά διπλασιάστηκαν και οι τιμές. Περίπου 5 € κόστιζε το καθημερινό πέρασμα απ’ αυτά. Για να πάμε στις δουλειές μας, λοιπόν, πληρώναμε καθημερινά 5 €. Παρεμπιπτόντως, ποτέ δεν κατάλαβα την αναγκαιότητα ύπαρξης διοδίων μέσα στο νομό που κινούμουν τη στιγμή που στα σύνορα του νομού, δηλαδή στο Σχηματάρι, υπάρχει σταθμός διοδίων. Σήμερα η τιμή των διοδίων στο σταθμό Αφιδνών (Καπανδρίτι) είναι 3,30 € για τα αυτοκίνητα και 8,30 € για τα φορτηγά.

Η «νέα οδός» που ήταν η εταιρεία που ανέλαβε την εκμετάλλευση των διοδίων, σύμφωνα με τη σύμβαση που είχε υπογράψει, έπρεπε να κάνει τα παρακάτω:

Να φτιάξει παράπλευρο δρόμο ώστε να εξυπηρετούνται αυτοί που δεν ήθελαν ή δε μπορούσαν να πληρώνουν διόδια.

Να σηκώσει ηχοπετάσματα κατά μήκος της εθνικής οδού.

Να φτιάξει παρκινγκ κατά μήκος της εθνικής οδού

Να τοποθετήσει τηλέφωνα ανάγκης κατά μήκος της εθνικού οδού.

Να κάνει νέες διαγραμμίσεις και στα δύο οδικά δίκτυα.

Τίποτα από τα παραπάνω δεν υλοποίησε η «νέα οδός», ενώ ταυτόχρονα εισέπραττε τα ακριβά διόδια που πλήρωναν καθημερινά οι πολίτες που διέμεναν στις όμορες περιοχές για να πάνε στις δουλειές τους. Παράλληλα στον παράπλευρο δρόμο την πενταετία 2009 - 2014 έγιναν τρία θανατηφόρα δυστυχήματα και πλήθος ατυχήματα. Ακόμα να αναφέρω, έτσι για την ιστορία, ότι στο άρθρο 5 - παράγραφος 4 του Συντάγματος, αναφέρεται: «Απαγορεύονται ατομικά διοικητικά μέτρα που περιορίζουν σε οποιονδήποτε Έλληνα την ελεύθερη κίνηση». Πώς δικαιολογείται, λοιπόν, η ύπαρξη διοδίων τη στιγμή μάλιστα που το μεγαλύτερο ποσοστό χρηματοδότησης για την κατασκευή και τη συντήρηση των εθνικών δρόμων έχει προέλθει από το ελληνικό κράτος, τα ευρωπαϊκά δάνεια που έχουν παρθεί για τον ίδιο λόγο είναι με κρατική εγγύηση, το συντριπτικά μικρότερο ποσοστό συμμετοχής του επιχειρηματία προέρχεται από τη χρήση αυτών των δανείων και όλοι οι εργαζόμενοι, άνεργοι, αυτοαπασχολούμενοι, συνταξιούχοι πολίτες πληρώνουν ξανά και ξανά αυτούς τους δρόμους μέσω της φορολογίας, των τελών κυκλοφορίας, του ειδικού φόρου κατανάλωσης στα καύσιμα, τους υπέρογκους φόρους για αγορά αυτοκινήτου, ασφάλιστρα και άλλα; Πώς μπορεί, λοιπόν, ένας πολίτης να βρει το κατακλυσμιαία χαμένο, από το ίδιο το κράτος, δίκιο του;

Οι περισσότεροι από τους αδικημένους πολίτες οργανώθηκαν στο κίνημα «Δεν πληρώνω». Στείλανε επιστολές παντού, μιλήσανε με την εταιρεία, φέρανε το θέμα στη βουλή, μιλήσανε στα κανάλια, ανοίξανε τα διόδια στο πλαίσιο κινητοποιήσεων, αρχίσανε να σηκώνουν τις μπάρες και να περνάνε χωρίς να πληρώνουν, πήγε μαζί τους ο Δήμος, πήγε μαζί τους το μεγαλύτερο κομμάτι της αντιπολίτευσης της βουλής. Το κράτος όχι μόνο δεν άκουσε τα δίκαια αιτήματα των πολιτών του, αλλά νομοθέτησε ακόμα πιο σκληρούς και αντισυνταγματικούς νόμους, οι οποίοι επέτρεψαν στην εταιρεία να τοποθετήσει κάμερες στα διόδια, ώστε να καταγράφουν τους αριθμούς των αυτοκινήτων που δεν πλήρωναν και στη συνέχεια μέσω μηνύσεων να απαιτεί πολλαπλάσια δυσβάστακτα πρόστιμα, πλήρως νομιμοποιημένα από τον αντισυνταγματικό νόμο. Πολλοί εξαιτίας αυτού σύρθηκαν στα δικαστήρια. Παράλληλα η εταιρεία τοποθέτησε και παράπλευρα διόδια, ώστε να αυξήσει ακόμα περισσότερο τα ήδη μεγάλα κέρδη της.

Πώς, λοιπόν, αγαπημένε Δάσκαλε, μπορεί ένας πολίτης να διεκδικήσει το δίκιο του απέναντι σε ένα ανάλγητο κράτος το οποίο αφαιρεί καθημερινά αναγκαία χρήματα από την τσέπη του, για να ταΐσει τους μεγαλοκαρχαρίες των δρόμων; Πώς μπορεί να αντιπαλέψει ακόμα και τους άδικους θανάτους που καταθέτει, ως λαός, στο βωμό του συμφέροντος για να πλουτίζουν κάποιοι;

Θεωρώ, λοιπόν, ότι ο μόνος τρόπος ένας εργαζόμενος - πολίτης να σταθεί απέναντι σε μια ανάλγητη κυβέρνηση, υπηρέτη συγκεκριμένων οικονομικών συμφερόντων, που μοιράζει αφειδώς και κατά το δοκούν το δημόσιο χρήμα, αφαιρώντας το από την πηγή του, είναι ο αγώνας και η συλλογική - κινηματική οργάνωση. Στο πλαίσιο μιας τέτοιας οργάνωσης το κίνημα ως συλλογικότητα οφείλει να αγωνίζεται μέχρι την κατάκτηση του στόχου που έχει θέσει. Ο αγώνας παράλληλα πρέπει να έχει εκείνα τα ποιοτικά στοιχεία με τα οποία συντίθεται ο άξονας διεκδίκησης του κοινού δικαίου, του δημοκρατικού διαλόγου, της ελεύθερης βούλησης και βέβαια της σταδιακής κλιμάκωσής του. Έτσι, λοιπόν, το κίνημα «δεν πληρώνω» ξεκίνησε με τη συγκρότηση λαϊκών συνελεύσεων, έστειλε επιστολές στην κυβέρνηση, στην εταιρεία, στο Δήμο, έδωσε συνεντεύξεις σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, έκανε διάλογο με όλα τα μέρη ξανά και ξανά, έφερε το θέμα στη βουλή, έλαβε υποσχέσεις, συντάχθηκε μαζί του ομόφωνα ο Δήμος και η αντιπολίτευση της βουλής, άνοιγε τα διόδια για να περνούν ελεύθερα οι συμπολίτες μας σχεδόν κάθε 15 μέρες με αγωνιστικές κινητοποιήσεις και με τον κίνδυνο του αυτόφωρου για τους συμμετέχοντες, τα μέλη του άνοιγαν οι ίδιοι τις μπάρες με κίνδυνο αυστηρού προστίμου. Στο πλαίσιο κινητοποιήσεων του Δήμου για τα πρόσθετα πλευρικά διόδια, μπήκε φωτιά σε κουβούκλιο στον κόμβο Μαλακάσας, για αυτό το λόγο ο Δήμαρχος Ωρωπού και άλλοι 8 συμπολίτες μας μπήκαν στο κρατητήριο με αυτόφωρη διαδικασία.

Κατόπιν όλων αυτών, δεν ξέρω κατά πόσο είναι εκτός ορθολογιστικού πλαισίου το κίνημα «Δεν πληρώνω» και κατά πόσο αυτή η λογική του κλιμακούμενου κινηματικού αγώνα συμβάλλει αρνητικά στη διαμόρφωση κακής νοοτροπίας στους Έλληνες εργαζόμενους και πολίτες. Και όπως λέει κι ο ποιητής … Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Γιώργος Ανδρεάδης