Παριανές υποκειμενικότητες

«Πρέπει να δούμε την αξιολόγηση των πράξεων. Πόσες απ’ αυτές τις πράξεις που κάνουμε κάθε μέρα χρειάζονται; Δηλαδή ένα κόστος τεραστίων διαστάσεων μπορεί να γίνει αν περιορίσουμε μερικά πράγματα απ’ αυτά που δεν χρειάζονται να γίνουν. Δεν σημαίνει ότι δεν αγαπάμε τον άρρωστο αν πάμε και του πούμε ότι "δεν έχει νόημα να κάνουμε αυτό για σας". Ένας καρκινοπαθής τελικού σταδίου δεν είναι υποχρεωτικό... Δεν θα τα καταφέρει, δεν έχει καλή πρόγνωση, πρέπει κάποια στιγμή να τραβήξουμε μια γραμμή. Γιατί; Γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στα έξοδα που χρειάζονται για την αντιμετώπιση των συνανθρώπων. Υπάρχει ένα σημείο που δεν έχεις λόγο να κάνεις κάτι παραπάνω. Θα μου πει κάποιος ότι ο καλός Θεός έχει αποφασίσει διαφορετικά. Μα πράγματι, αλήθεια είναι αυτό το πράγμα, στο τέλος της ημέρας όμως τι θα γίνει; Αυτά τα πράγματα τα έχουν δει. Η Αμερική είναι ένα τρομακτικό παράδειγμα: Ψάχνουν τα πάντα, ψάχνουν το κόστος των πράξεων, το "cost benefit ratio&q

Γράφει ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΗΣ Στα τουριστικά μέρη δώσαμε το χρόνο μας για το χρήμα και ξεμάθαμε να ζούμε. Καταλήξαμε να πορευόμαστε περιορίζοντας τις εσωτερικές ανάγκες για επαφή, επικοινωνία και δημιουργία. Ο χρόνος είναι χρήμα και δεσμεύσαμε μέρος της ζωής μας να το αποκτήσουμε. Σιγά–σιγά το μέσον (το χρήμα) έγινε σκοπός. Ο σκοπός ήταν να ζήσουμε, αλλά υποτάχθηκε ο σκοπός στο μέσον. Δεν κάναμε φίλους, δεν αγαπήσαμε, δεν ιδρύσαμε νέες συγγένειες και τις παλιές τις ξεχάσαμε. Οι άλλες αξίες δεν περιμένουν στη γωνιά να τις ανακαλύψουμε. Εξατμίζονται, φεύγουν και όταν φανούν μείζονα γεγονότα, κρίσιμα ζητήματα της ζωής, απορούμε κοιτάζοντας ένα μεγάλο κενό που δημιουργήσαμε. Χρήματα υπάρχουν, αλλά η ζωή και οι άνθρωποι έφυγαν. Ο χρόνος είναι χρήμα, αλλά και ζωή, που δεν έρχεται πίσω και δεν γίνεται να εξαγοραστεί. Παρατηρούμε φίλους που θα μπορούσαν να ξεκουραστούν, να διαβάσουν, να πάνε στον κινηματογράφο, να κάνουν ένα ταξίδι, να χαζέψουν στο καφενείο της παραλίας, τους βλέπουμε να χάνοντα

Καλημέρα από την Πάρο. Δεν ήθελα άλλο να ασχοληθώ με την αυριανή συνάντηση, αλλά προβληματίστηκα με την ανάγνωση σχολίων που τείνουν προς την απογοήτευση. Μερικοί (ελάχιστοι ευτυχώς) γράφουν ότι δεν θα γίνει τίποτα και άλλα παρόμοια. Ιδού λοιπόν ότι κατάφεραν οι εξουσίες να φέρουν σε μερικούς παραίτηση και απογοήτευση. Εδώ λοιπόν είναι το θέμα. 'Οτι επιχειρείται από την κεντρική πολιτική, την οποία δυστυχώς μιμούνται οι τοπικές αρχές, να μας καταστήσουν πολίτες απαισιόδοξους, πολίτες που έχουν χάσει τα πολιτικά τους δικαιώματα και δεν πιστεύουν στην καθημερινή δράση. Επιχειρείται να μάς κλείσουν στο σπίτι, να μη συζητούμε, να μην θέτουμε ζητήματα και να αγωνιζόμαστε για την ποιότητα της ζωής μας. Να τα δεχόμαστε όλα. Ευχαριστούμε τον "Αρχίλοχο" για την παραχώρηση της αίθουσας και τους φίλους που δεν φαίνονται μεν, αλλά θα σπεύσουν να βάλουν χέρι στην προετοιμασία, όπως πάντα. Αν δεν γινόταν εκεί η συνάντηση, τα πράγματα είναι τόσο σοβαρά, ώστε θα την κάναμε έξω στο ύπαιθρ

Μία είναι η ουσία δεν υπάρχει αθανασία , λέει το τραγούδι. Γι αυτό και στο απειροελάχιστο , μεταξύ γέννησης και θανάτου , ενδιάμεσο τμήμα της παρουσίας μας στον πλανήτη , αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε σύμφωνα με τον Καζαντζάκη. Ποιά «δημιουργία» όμως ; Εδώ ξεκινάνε τα προβλήματα... Υπάρχει η ατομική δημιουργία του καθενός , που μέσα στην «μοναδικότητα» του συλλογίζεται , ερευνά , σχεδιάζει και πράττει. Υπάρχει και η «απρόσωπη» δημιουργία του κεφαλαίου , που στην ορμή του κονιορτοποιεί τα πάντα , ακόμη και την ανθρώπινη υπόσταση και αξιοπρέπεια. Κι έρχεται η πολιτική και δένει το γλυκό. Τι θα εξυπηρετήσει άραγε η πολιτική είναι το μεγάλο ερώτημα. Τον άνθρωπο και τις πραγματικές του ανάγκες ή το κεφάλαιο; Η ουσία λοιπόν πριν την αθανασία , περνάει από την πολιτική και τους εκπροσώπους της στον «μάταιο» τούτο κόσμο. Μάταιο; Όχι φυσικά !!! Γιατί αν «υπηρετείς» ιδανικά και αξίες και αγωνίζεσαι για την ελευθερία , την ισότητα , την δημοκρατία και την αξιοπρέπεια , τότε τίποτα δεν

Θα είχα πολλά να πω για τον θάνατο της "άτυχης" 63χρονης, πάνω σε μια καρότσα. Γιατί ως "άτυχη" την παρουσιάζουν τα ρεπορτάζ. Άτυχος είσαι όταν περπατάς και πέφτει στο κεφάλι σου ένα κεραμίδι. Άτυχος είσαι όταν κοιμάσαι και σε βρίσκει ο σεισμός. Μα όχι, ΔΕΝ είσαι άτυχος όταν ζεις σε έναν τόπο με 40 χιλιάδες κατοίκους, τριπλάσιο αριθμό τουριστών το καλοκαίρι και για όλους αυτούς, υπάρχει ΜΟΝΟ ΕΝΑ λειτουργικό ασθενοφόρο. Δεν είσαι ΑΤΥΧΟΣ. Είσαι εγκαταλελειμμένος. Είσαι παρατημένος να πεθάνεις, όταν αυτοί που πρέπει, δεν φρόντισαν να κάνουν ανταποδοτικούς τους φόρους σου, τη ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ φορά που η ζωή σου κρεμόταν από μια κλωστή. Δεν θέλω να πω κάτι άλλο. Έχω γράψει πολλά εδώ, για το σύστημα Υγείας. Έχω παλέψει πολύ για το σύστημα Υγείας, από τη θεσμική μου θέση, εδώ και πολλά χρόνια. Κι όμως... εις μάτην. Η Κως δεν είναι η εξαίρεση. Αν δεν χτυπήσει το κακό τη δική του πόρτα, ο Έλληνας θα συνεχίσει να κοιτάζει ίσαμε τη μύτη του. Και θα συνεχίσει να πεθαίνει πάνω σ

Γράφει η  Νίνα Γεωργιάδου Ο κυνισμός των προθέσεων και η χυδαιότητα των πράξεων του άγριου εγχώριου νεοφιλελεδισμού συνοψίστηκε στη δήλωση του γραβατοφορέμενου Χάρου των γαλάζιων εδράνων της Βο(υ)λής. Το Χρονικό όμως των προαναγγελθέντων μαζικών θανάτων γράφεται από τότε που, Ψήφισαν το ακαταδίωκτο για το κονκλάβιο των «εμπειρογνωμόνων», που διαχειρίστηκε την πανδημία, ξέροντας καλά πως, ΜΕΘ χωρίς εντατικολόγους, είναι βέβαιος θάνατος και ΕΙΔΕΧΘΕΣ ΕΓΚΛΗΜΑ κατά συρροή. Χάσαμε 40.000 ανθρώπους, μια ολόκληρη Καρδίτσα, γιατί οι «Ακαταδίωκτοι» συνεπικουρούσαν το έγκλημα των διασωληνώσεων σε διαδρόμους, της χορήγησης μονοκλωνικών μόνο σε μεγαλοπαπάδες και Πρετεντέρηδες, των δημόσιων νοσοκομείων χωρίς γιατρούς, γάζες και σύριγγες, του διωγμού 9000 υγειονομικών που δεν εμβολιάστηκαν, έχοντας πριν παλέψει με αυτοθυσία και κατακτήσαμε – με το σπαθί του Χάρου – μια από τις πρώτες θέσεις σε θνητότητα κόβιντ σε ολόκληρο τον κόσμο. Στερούσαν καρκινοπαθείς, καρδιοπαθείς νεφροπαθείς και άλλους βαριά π

Γράφει ο  Γιώργος Παπανικολάου δυο δεκαετίες μπαινόβγαινα στα νοσοκομεία .. Με τον πατέρα μου, την μάνα μου .. την Μαρία ... Ζήσαμε αυτή την τσουλήθρα του ΕΣΥ. Το ΕΣΥ που και πριν είκοσι χρόνια είχε θέματα .. αλλά δεν μπορεί να συγκριθεί με τη μαυρίλα των τελευταίων χρόνων. Μέχρι το 2020, όταν η Μαρία έπεφτε σε κρίση, καλούσαμε ασθενοφόρο και σε μια λογική απόσταση χρόνου ήταν εκεί .. Με έμπειρους νοσηλευτές να κάνουν την πρώτη προσπάθεια ... Στη συνέχεια φτάσαμε αναμονή 4 και 5 ώρες . Το γυρίσαμε λοιπόν και εμείς - αναγκαστικά στα ιδιωτικά ασθενοφόρα... Τα οποία ήταν εκεί σε 30 λεπτά το πολύ . . ΧΩΡΙΣ όμως νοσηλευτές .. μόνο οδηγούς. Όλοι έκαναν φιλότιμες προσπάθειες αλλά το μόνο που έκαναν ήταν μεταφορά. Και αυτό είναι μια μεγάλη, τεράστια διαφορά του ασθενοφόρου του ΕΣΥ με αυτά των ιδιωτών. Δεν ήταν ακριβή η μεταφορά και όταν έχει ανάγκη ο άνθρωπός σου τα 50 ή 70 ευρώ - δεν ξέρω πόσο έχει πάει τώρα - δεν τα υπολογίζεις. Αρκεί να βρεθείς γρήγορα κοντά σε γιατρούς .. Και εκεί μετά το

Την υποψηφιότητα του Σταύρου Στέλλα, στο πλευρό του υποψήφιου Δημάρχου, Κώστα Μπιζά, στις επικείμενες δημοτικές εκλογές του Δήμου Πάρου, ανακοινώνει η παράταξη “Πάρος με Ευθύνη και Ενότητα”. Ο κ. Στέλλας, στη δήλωσή του με την οποία ανακοινώνει την απόφασή του να συμπορευτεί με τον Κώστα Μπιζά, αναφέρει: «Αποφάσισα να συμπορευτώ στην προσπάθεια του συνδυασμού «Πάρος με Ευθύνη και Ενότητα» με επικεφαλής τον Κώστα Μπιζά, γιατί η Πάρος χρειάζεται αλλαγή σελίδας. Χρειάζεται το όραμα που θα μας οδηγήσει με αισιοδοξία στο μέλλον. Αυτό το εξασφαλίζει το πρόγραμμα, και η ποιότητα των ανθρώπων του συνδυασμού». Βιογραφικό - O Σταύρος Στέλλας γεννήθηκε στα Μάρμαρα είναι οικονομολόγος, απόφοιτος του Πανεπιστημίου Πειραιά. - Εργάσθηκε στην BP Greece σαν διευθυντής πωλήσεων. - Δραστηριοποιήθηκε στις βαλκανικές χώρες σαν διευθυντής στον τομέα της εμπορίας, της ανάπτυξης δραστηριοτήτων και εξαγορών επιχειρήσεων. - Ως διευθυντής ανάπτυξης των ΕΛΠΕ συνετέλεσε στη δημιουργία της θυγατρικής, με έδρα το Β

Η τάρτα πράσου δεν τρώγεται πια Το πρωί πηγαίνω στη δουλειά, παίρνω καφέ 2 ευρώ, βιάζομαι και δεν προλαβαίνω να χαμογελάσω στην υπάλληλο του καφέ που ετοιμάζει στα γρήγορα τον καφέ. Πρώτη γουλιά, χάλια, καμένος, δεν ξέρουν να φτιάχνουν καφέ. Μα πόσο δύσκολο είναι πια; Μπαίνω στο μετρό, χτυπάω την κάρτα στο μηχάνημα, εκνευρίζομαι που είναι πάλι γεμάτο αλλά στριμώχνομαι. Αποφεύγω να πλησιάσω τον Πακιστανό που φοράει δερμάτινο μπουφάν. Είχε και στη χώρα του; Μήπως το έκλεψε; Κάθομαι μπροστά στην πόρτα, έχω τρόπους, βγαίνω για να βγουν όσοι αποβιβάζονται και ξαναμπαίνω ελπίζοντας ότι μέχρι την επόμενη στάση θα βρω κάποια καρέκλα. Τα ασύρματα ακουστικά κάνουν διακοπές και δεν μπορώ να ακούσω καλά το podcast “five steps to find happiness”. Στην επόμενη στάση ένα ποτάμι κόσμου προσπαθεί να στριμωχτεί. Μα καλά δε βλέπουν ότι είμαστε γεμάτοι; Ας περιμένουν το επόμενο. Θυμάμαι ένα βίντεο από το μετρό στο Τόκιο που είδα κάποτε στο τικτοκ. Εδώ είμαστε Βαλκάνια. Μιζέρια. Βγαίνω από το μετρό, προσπε