Οι υποψήφιοι απ’ αλλού…
Πολιτικός οργασμός επικρατεί στο νησί καθώς διανύουμε τον τελευταίο, πριν την κάλπη, μήνα. Ένας πολιτικός οργασμός βουβός, χωρίς συναίσθημα, χωρίς πάθος και με έκδηλο το φόβο πολιτικής έκφρασης των θέσεων και των αντιθέσεων. Ακόμα και το κίνημα ενάντια στην παράνομη καταπάτηση των παραλιών εξέφρασε απολιτίκ κινηματική δράση. Όμως έτσι είναι; Είναι δυνατό ένας συνειδητοποιημένος νεοφιλελεύθερος πολίτης να συμμετέχει στο συγκεκριμένο κίνημα; Μα, αν ήταν συνειδητοποιημένος συμμέτοχος, θα ήταν νεοφιλελεύθερος; Εκτός αν είχε κάποιο συμφέρον απ’ αυτή τη συμμετοχή, όπως π.χ. αλίευση ψηφαλακίων στο όνομα του δικαίου που εξέφρασε το κίνημα.
Η πολιτική είναι παρούσα και εκφράζεται ποικιλοτρόπως καθ’ όλη τη διάρκεια του καθημερινού βίου μας. Από τον «πρώτο» πολίτη της χώρας μέχρι τον «τελευταίο». Αυτό τεκμηριώνεται εύκολα, αν σκεφτούμε ότι ο πολιτισμός, ως γέννημα της πόλης, σηματοδοτεί τη γενικότερη ανάπτυξη του ανθρώπου σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής και προσωπικής ζωής του. Κατ’ επέκταση η πολιτική αποτελεί τη συλλογική έκφραση της «πόλης» που γέννησε τον πολιτισμό. Η πολιτική, λοιπόν, αποτελεί ίσως το μόνο εκφραστικό μέσο του ατόμου στο πλαίσιο ενός κοινωνικού συνόλου.
Ο πολιτικός οργασμός του τόπου μας, λοιπόν, μου θυμίζει το θηλυκό που σκούζει από ηδονή καθώς απολαμβάνει τους δήθεν πολλαπλούς οργασμούς που του προσφέρει ο εραστής. Είναι αυτοί οι ψεύτικοι οργασμοί που κάνουν το αρσενικό να επαίρεται για τις επιδόσεις του ως κυνηγός που μιλάει για τα θηράματά του χωρίς ποτέ να τα δείχνει. Και βέβαια το χειρότερο όλων δεν είναι τόσο η έπαρση του αρσενικού όσο η αδυναμία του θηλυκού να εκφράσει στο σύντροφό του αυτή την αρρυθμία, για την οποία ο σύντροφος μπορεί να έχει και τη μεγαλύτερη ευθύνη. Όμως αυτή η συμπεριφορά δεν είναι ατομική επιλογή, όσο κι αν αυτή φαίνεται ως τέτοια, αλλά κοινωνική επιταγή η οποία στην εξαργύρωσή της δείχνει την ύπαρξη μιας επίπλαστης ηθικής και πολύ περισσότερο μιας βαθιάς καταπίεσης. Επειδή, τελικά, μιλάμε για κοινωνικό φαινόμενο, η ατομική έκφραση του οργασμού είναι μια βαθιά πολιτική πράξη.
Καλό θα είναι, λοιπόν, αυτοί που με ευθύνη και ενότητα επιμένουν στην πράξη, ως υποψήφιοι από αλλού, να μοιραστούν την ανοργασμική αλήθεια τους με τους ψηφοφόρους και οι τελευταίοι να καταλάβουν επιτέλους ότι ο τρόπος που λειτουργούν δε θα οδηγήσει ποτέ στην ολοκλήρωση.
Για να προχωρήσουμε τα πράγματα και λίγο παραπάνω θέλω να πω και τούτο. Ο οργασμός του θηλυκού είναι η υπέρτατη έκφραση της ηδονής και εξαρτάται από πολλούς παράγοντες μεταξύ των οποίων δεσπόζουσα θέση κατέχει το συναίσθημα. Όταν αυτό δεν έχει λόγους αλήθειας για να εκφραστεί, οδηγεί σε ηθελημένα μπερδέματα και τελικά σε ψεύτικα άλλοθι, που δε βοηθούν καθόλου στην εξέλιξη των ψηφοφόρων την οποία έχει μεγάλη ανάγκη για την πρόοδό της η ίδια η κοινωνία.
Γιώργος Ανδρεάδης
