Η σημερινή ζωή έχει ενδιαφέρον
Η τάρτα πράσου δεν τρώγεται πια Το πρωί πηγαίνω στη δουλειά, παίρνω καφέ 2 ευρώ, βιάζομαι και δεν προλαβαίνω να χαμογελάσω στην υπάλληλο του καφέ που ετοιμάζει στα γρήγορα τον καφέ. Πρώτη γουλιά, χάλια, καμένος, δεν ξέρουν να φτιάχνουν καφέ. Μα πόσο δύσκολο είναι πια; Μπαίνω στο μετρό, χτυπάω την κάρτα στο μηχάνημα, εκνευρίζομαι που είναι πάλι γεμάτο αλλά στριμώχνομαι. Αποφεύγω να πλησιάσω τον Πακιστανό που φοράει δερμάτινο μπουφάν. Είχε και στη χώρα του; Μήπως το έκλεψε; Κάθομαι μπροστά στην πόρτα, έχω τρόπους, βγαίνω για να βγουν όσοι αποβιβάζονται και ξαναμπαίνω ελπίζοντας ότι μέχρι την επόμενη στάση θα βρω κάποια καρέκλα. Τα ασύρματα ακουστικά κάνουν διακοπές και δεν μπορώ να ακούσω καλά το podcast “five steps to find happiness”. Στην επόμενη στάση ένα ποτάμι κόσμου προσπαθεί να στριμωχτεί. Μα καλά δε βλέπουν ότι είμαστε γεμάτοι; Ας περιμένουν το επόμενο. Θυμάμαι ένα βίντεο από το μετρό στο Τόκιο που είδα κάποτε στο τικτοκ. Εδώ είμαστε Βαλκάνια. Μιζέρια. Βγαίνω από το μετρό, προσπε