Άρτζι μπούρτζι
Άρτζι μπούρτζι «Θα σου πω, λοιπόν, πως εκεί, σ’ αυτό το ξυλάδικο, την αγάπησα την τάξη, τη νόρμα που δεν την ήξερα ακόμα. Είναι βέβαια που δεν έχω πολύ μυαλό και γι’ αυτό τα θέλω κανονισμένα τα πράματα, να τα’ χουν οι άλλοι κανονισμένα. Δε μου πήγαινε αυτό το ξυλάδικο με την αταξία, την αναρχία, το κλεψιμαίικο, το ρωμαίικο. Τώρα που ‘ρθα δω και τα ‘δα λίγο πώς είναι τα πράματα, ακούω και κάτι, τα συλλογίζομαι και μονάχος μου-λέω καμιά φορά με το μικρό το μυαλό μου πως οι Ρωμιοί μας το θέλουν όλοι τους το άρτζι μπούρτζι, που’ χουμε κει. Όλοι τους νομίζουν τον εαυτό τους εξυπνότερο από τους άλλους-ο καθένας τους πιστεύει πως θα ‘ναι αυτός που θα βγει κερδισμένος. Και στο τέλος, λέω, βγαίνουμε όλοι ζημιωμένοι». Το κείμενο πιο πάνω είναι από το συγκλονιστικό βιβλίο του Δημήτρη Χατζή που ξαναδιαβάζω, καθώς μου το έφερε δώρο η Ευφροσύνη («Το Διπλό Βιβλίο», διήγημα «Το ξυλάδικο του Βόλου»). Ξέρει και διαλέγει η σπουδαία φίλη μας και το αριστούργημα αυτό σε βάζει στα πολύ βαθιά να αναρ