Μια μικρή διαλογική διαδικτυακή κουβεντούλα
- Ελπίζω να είσαι καλά, και η οικογένεια σου. Είστε από τα άτομα που έχω ψηλά σε εκτίμηση. Ας μην έχουμε σχέσεις. Κάποτε μου είχες πει στην ταράτσα του πατρικού σου. Ρε φίλε, γιατί χρυσώνεις το χάπι; Γιατί μετά από πολλά χρόνια, έχω να πω ότι είμαι ένας απλός άνθρωπος, χωρίς πονηριά μέσα του. Με τις ατέλειές μου βέβαια. Μπορεί να μην έχω ακαδημαϊκή μόρφωση αλλά αντιλαμβάνομαι πράγματα. Είναι πολύ φτηνή η ζωή μας. Ντρέπομαι που δεν ήμουν πιο ενεργός πολίτης. Τα μόνα λόγια που με έχουν κάνει εντύπωση σαν εργάτης είναι του Λένιν και του Χριστού. Ξέρεις είμαι άπιστος. Η φιλοσοφία της ζωής για μένα είναι ο άνθρωπος... Ήθελα κάτι να γράψω, είσαι ο μόνος που γνωρίζω ότι θα μπορούσε να με καταλάβει. Εύχομαι να είστε καλά.
- Καλημέρα φίλε. Χαίρομαι που μας εκτιμάς αλλά δυστυχώς η εκτίμηση δεν είναι κάτι που τρέφεται εκ του μακρόθεν και επιλεκτικά. Η εκτίμηση είναι μια βασική προϋπόθεση της φιλίας η οποία με τη σειρά της, μέσα από την ελεύθερη επιλογή των φίλων, σέβεται τις διαφορετικότητες που εκφράζονται ή υποφαίνονται μέσα από τις ψυχολογικές ιδιαιτερότητες των προσωπικοτήτων που τη συνθέτουν. Τέλος πάντων… Δε βαριέσαι… Σε ό,τι αφορά τα κοινά, φίλε, ένα έχω να πω. Δυστυχώς δεν υπάρχει πολιτική συνείδηση στον κόσμο. Αυτό οδηγεί σε μονομέρειες και αποκλεισμούς. Ο καθένας εκφράζεται και αγωνίζεται στο επίπεδο που αποφασίζει, δίνοντας προτεραιότητα στην οικογένεια. Ταυτόχρονα υποβιβάζει τη συλλογικότητα η οποία είναι προϋπόθεση αγωνιστικής δράσης ενάντια στο πλαίσιο της εκφρασμένης πολιτικής του συστήματος. Οι περισσότεροι άνθρωποι του δυτικού κόσμου, σπουδαγμένοι και μη, έχουν την ψευδαίσθηση ότι η πολιτική τους συνείδηση εκφράζεται και πολύ περισσότερο εξαντλείται με την ψήφο τους στις εκλογές. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την ιδιώτευση, την κατάργηση των συλλογικοτήτων και την αποτυχία των όποιων κοινωνικών αγώνων γίνονται, όποτε γίνονται, μέσω των κινητών τηλεφώνων και ανοργάνωτα. Έτσι, δημιουργείται ακόμη μεγαλύτερη υπεραξία, οι κοινωνικές αδικίες διογκώνονται και ο πλούτος γιγαντώνεται απέναντι στον ανοργάνωτο και όλο πιο αδύναμο «εργάτη». Όλα αυτά βέβαια τα έχει πει πολύ καλύτερα απ’ όλους ο Μαρξ, σχεδόν έναν αιώνα πριν το Λένιν. Όσο για το Χριστό, απ’ ό,τι φαίνεται, έδωσε κι αυτός τη μάχη του και εν τέλει τη ζωή του υπηρετώντας το σύνολο. Τα ‘βαλε με το κατεστημένο της εποχής και έφτιαξε κι αυτός την ομάδα του δίνοντας την προτεραιότητα που έπρεπε στη συλλογικότητα. Εσύ, φίλε, δε χρειάζεται να ντρέπεσαι για τις επιλογές σου. Έδωσες κι εσύ τον αγώνα σου στο επίπεδο που πίστευες. Άλλωστε, όπως λέω και στον εαυτό μου συχνά, ποτέ δεν είναι αργά, καθώς πάντα έχουμε το περιθώριο να διδαχθούμε από τις δικές μας εμπειρίες, για την κατανόηση της ζωής και των πραγματικών αξιών της, ώστε το κληροδότημά μας στους επόμενους να έχει κάποια σημασία...
Γιώργος Ανδρεάδης
