Αναβοσβήνουμε στο σκοτάδι
«Η μοναξιά, ο πόθος και η νοσταλγία είναι πάνω από τις δυνάμεις μας και χωρίς αυτά είμαστε χαμένοι. Θελήσαμε να πάρουμε και να δώσουμε αγάπη, αλλά χάσαμε το δρόμο μας. Ακόμα αναβοσβήνουμε στο σκοτάδι, προσπάθησε λοιπόν να μάθεις πως θα βγούμε απ’ αυτό». Κάπως έτσι τελειώνει το σπουδαίο μυθιστόρημα του Άμος Οζ από το Ισραήλ «Το Μαύρο κουτί».
Όταν πήρα στα 16 μου να διαβάσω τη «Δασκάλα με τα χρυσά μάτια» του Μυριβήλη γέμισαν τα μάτια μου δάκρυα με τις πρώτες αράδες. Με τη νοσταλγία άρχιζε αυτό το καταπληκτικό έργο. Με ένα μαγικό ναυάγιο στον έρωτα τελείωνε.
Μπαίνοντας μέσα στους δαιδάλους των σπουδαίων βιβλίων, ζούμε με την αγωνία και τη σκοτοδίνη των ηρώων, μοιραζόμαστε ένα μέρος ζωής μαζί τους, παλεύουμε να ξεφύγουμε τις παγίδες του πεπρωμένου, που συχνά μας τυλίγει σε δίχτυ αράχνης. Γιατί δεν είναι απλή η ζωή, συνταγές δεν υπάρχουν και η τύχη και οι μοίρες μπαίνουν συχνά στο παιχνίδι να ανατρέψουν τα πάντα.
Αναβοσβήνουμε στο σκοτάδι, ματώνουμε να κάνουμε τους πιο καλούς λογαριασμούς με την αγάπη κι εκεί γίνεται συχνά δύσκολο να ξεμπλέξουμε. «Αγάπη, αγάπη, δεν μου ‘χες δώσει ούτε ένα ψίχουλο φωτός για να δειπνήσω» στέναξε ο Γιάννης Ρίτσος στο «Τραγούδι της αδελφής μου».
Ας ήταν να θυμόμαστε τον πιο ζωντανό στίχο της αγάπης από κάθε Όμηρο που πέρασε σαν σύννεφο απ' τη ζωή μας, ας ήταν να είχαμε βιώσει αληθινά μια και μόνη συγκίνηση έσχατης χαράς, όπου έγινε δικό μας το σύμπαν.
Πηγή: ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΗΣ
