Η δουλειά του Κωνσταντέλια είναι να μας εκπλήσσει ευχάριστα και των υπόλοιπων να τον υμνούμε. Τόσο απλά!
Το ότι η Ελλάδα είναι η χώρα της υπερβολής δεν περιμένετε βέβαια να το μάθετε από εμένα. Εύκολα ενθουσιαζόμαστε και εύκολα απογοητευόμαστε. Και μερικές φορές , ακριβώς επειδή καταλαβαίνουμε το χούι μας προσπαθούμε να το παίξουμε ψύχραιμοι και να κρατήσουμε ισορροπίες. Μόνο που και πάλι δεν καταφέρνουμε να αποτυπώσουμε την πραγματικότητα αλλά την παραμορφώνουμε με το φόβο να μην μας πουν υπερβολικούς. Από χθες το βράδυ, μετά τη λήξη του αγώνα του ΠΑΟΚ με την ΑΕΚ στην Τούμπα, όλοι συζητούν για τη μυθική ασίστ του Κωνσταντέλια. Ομολογώ πως στα 50 χρόνια που παρακολουθώ ποδόσφαιρο, τέτοια ενέργεια δεν έχω ξαναδεί. Τουλάχιστον σε ελληνικό γήπεδο. Δεν είναι η μόνη εκπληκτική ενέργεια του μικρού και δεν μας πρωτοσυστήθηκε χθες το βράδυ. Το παιδί μας έχει δείξει το σπάνιο ταλέντο του και σε άλλα σπουδαία παιχνίδια, όπως τα δύο του κυπέλλου κόντρα στον Παναθηναϊκό. Πρόκειται για σπάνιο ταλέντο που έχει δουλευτεί καλά από τον οργανισμό του ΠΑΟΚ, γιατί δείχνει μια τεχνική αρτιότητα που δεν αρκεί το ταλέντο για να συντελεστεί, αλλά χρειάζεται πολλή και σοβαρή δουλειά στις προπονήσεις και πρόγραμμα για να αναπτύξει όσα έχει να δώσει.
Δεν μπορώ λοιπόν να μην θαυμάσω αυτόν τον παίκτη, μόνο και μόνο γιατί σκέφτομαι πως θα πάρουν τα μυαλά του αέρα και θα χαθεί όπως πολλά άλλα ταλέντα στο παρελθόν. Θα τον θαυμάσω γι αυτά που μου προσφέρει σήμερα, θα του πω μπράβο, θα ευχηθώ να συνεχίσει να μας εκπλήσσει ευχάριστα και να εξελίσσεται συνεχώς. Και θα ξέρω πως αν τελικά δεν φτάσει εκεί που δείχνει πως μπορεί να φτάσει, δεν θα φταίνε αυτοί που τον ύμνησαν, αλλά ο ίδιος που δεν διαχειρίστηκε σωστά όλη αυτή την αναπόφευκτη δημοσιότητα, την αγάπη του κόσμου και τον θαυμασμό.
Δεν αποτελεί η Ελλάδα εξαίρεση στο να θαυμάζει ένα μεγάλο ταλέντο και να ονειρεύεται πως θα φτάσει ψηλά. Στην Ισπανία ο Μέσι στα πρώτα του βήματα με την πρώτη ομάδα της Μπαρσελόνα υμνήθηκε πολύ περισσότερο έχοντας κάνει λιγότερα απ όσα ο Κωνσταντέλιας τον τελευταίο μήνα. Το αν ο Μέσι έφτασε τελικά εκεί που έφτασε και κατά τη γνώμη μου είναι ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών σε διάρκεια και πίσω μόνο απ τον Μαραντόνα σε ποιότητα, οφείλεται στο ότι δεν άφησε ποτέ να τον παρασύρει αυτός ο σχεδόν καθολικός θαυμασμός τύπου και κοινού. Πως έθετε διαρκώς προσωπικούς στόχους που δεν είχαν σχέση μ αυτά που περίμενε ο κόσμος από εκείνον. Πως δεν έπαψε ποτέ να αντιμετωπίζει κάθε αγώνα σαν μια θεατρική παράσταση όπου ο πρωταγωνιστής οφείλει κάθε φορά να εκπλήσσει πρώτα τον εαυτό του και μετά τους θεατές.
Σ αυτό το δρόμο λοιπόν θα πρέπει να πορευτεί όχι μόνο ο Κωνσταντέλιας αλλά όλα τα μεγάλα ταλέντα και η Ελλάδα έχει αρκετά. Να χαίρονται γιατί ο κόσμος απολαμβάνει αυτά που του προσφέρουν και να προσπαθούν διαρκώς να του προσφέρουν καινούργιες αφορμές για να τα θαυμάσουν.
Νίκος Καραμάνος
