Γέλια και κλάματα
Γέλια και κλάματα Αποσύρθηκε από την πολιτική πριν μερικά χρόνια ο ηγέτης των Πράσινων της Γερμανίας Κον Μπετίτ, μορφή της Ευρώπης και φίλος της χώρας μας. «Πολλά που είπαμε ήταν για γέλια», είπε, «έστω κι αν κάπου προχωρήσαμε κι επιτύχαμε». Από τους δικούς μας πολιτικούς ποιοι άραγε θα μπορούσαν να πουν κάτι παρόμοιο, που όταν πιέζονται από καταλυτικά γεγονότα αναλαμβάνουν δήθεν τις ευθύνες τους στα λόγια και δεν κινούνται ούτε ρούπι από τις τακτικές που οδήγησαν σε τραγικά λάθη; Με τέτοια δύναμη αυτοκριτικής θα τα καταφέρναμε παντού καλύτερα. Η έλλειψη αυτογνωσίας και η απουσία έστω και μιας ελάχιστης αξιολόγησης της πορείας που ακολούθησαν οι πολιτικοί μας με τις παρέες τους και η τάση να μην παραδέχονται ποτέ συγκεκριμένα σφάλματα, είναι χαρακτηριστικό φαινόμενο στη χώρα μας και ίσως δείχνει μια απ’ τις σοβαρές ευθύνες για τα δεινά που μας βρήκαν. Πολλοί αποσύρονται και γράφουν βιβλία ή δημοσιογραφούν, και στα γραφτά τους διαβάζουμε ότι όλοι οι άλλοι έφταιξαν, ενώ αυτοί αγωνί