Γέλια και κλάματα
Γέλια και κλάματα
Αποσύρθηκε από την πολιτική πριν μερικά χρόνια ο ηγέτης των Πράσινων της Γερμανίας Κον Μπετίτ, μορφή της Ευρώπης και φίλος της χώρας μας. «Πολλά που είπαμε ήταν για γέλια», είπε, «έστω κι αν κάπου προχωρήσαμε κι επιτύχαμε». Από τους δικούς μας πολιτικούς ποιοι άραγε θα μπορούσαν να πουν κάτι παρόμοιο, που όταν πιέζονται από καταλυτικά γεγονότα αναλαμβάνουν δήθεν τις ευθύνες τους στα λόγια και δεν κινούνται ούτε ρούπι από τις τακτικές που οδήγησαν σε τραγικά λάθη; Με τέτοια δύναμη αυτοκριτικής θα τα καταφέρναμε παντού καλύτερα. Η έλλειψη αυτογνωσίας και η απουσία έστω και μιας ελάχιστης αξιολόγησης της πορείας που ακολούθησαν οι πολιτικοί μας με τις παρέες τους και η τάση να μην παραδέχονται ποτέ συγκεκριμένα σφάλματα, είναι χαρακτηριστικό φαινόμενο στη χώρα μας και ίσως δείχνει μια απ’ τις σοβαρές ευθύνες για τα δεινά που μας βρήκαν. Πολλοί αποσύρονται και γράφουν βιβλία ή δημοσιογραφούν, και στα γραφτά τους διαβάζουμε ότι όλοι οι άλλοι έφταιξαν, ενώ αυτοί αγωνίζονταν και έπρατταν το καλύτερο. Η αποτυχία και η κατάσταση στη χώρα μας χρεώνεται σε όλο το φάσμα της πολιτικής, χωρίς βέβαια να ισομοιράζονται οι βαρύτατες ευθύνες, αριστερά-δεξιά, πάνω-κάτω, βόρεια-νότια, γιατί όλοι κυβέρνησαν και όλοι απέτυχαν. Δεν έχει σημασία ποιος είχε το πάνω χέρι, ο άλλος με το κάτω χέρι (η εκάστοτε αντιπολίτευση) είχε τρόπους και μέσα να επηρεάζει και να σπρώχνει προς το γκρεμό. Αν υπάρχουν εξαιρέσεις είναι ελάχιστες. Θυμίζει Μικρασιατική Καταστροφή, αν ερευνήσουμε τα γεγονότα χωρίς φανατισμούς, θα δούμε τα λάθη όλων, που έσπρωξαν τη χώρα στην άβυσσο. Επειδή πάντα ζητούμε εξιλαστήρια θύματα (μας σπρώχνει και η μυθολογία με τους αποδιοπομπαίους τράγους και σ’ αυτά είμαστε σαΐνια) στήσαμε στον τοίχο τους έξι (1922), αλλά την άκρη δεν την βρήκαμε. Και μετά ξαναστήσαμε τους τρεις στον τοίχο (1935) μη διδασ
κόμενοι ουδέν!
Δεν θα βρούμε παρά μετρημένους στα δάχτυλα, όπου και να κοιτάξουμε, πολιτικούς και ανθρώπους εξουσίας άλλων θέσεων, που να έχουν το σθένος να πουν «πολλά που είπαμε ήταν για γέλια» ή «πολλά που κάναμε ήταν για κλάματα!».
