Η ζωή…
Τι είναι η ζωή;
Η ζωή είναι ωραία κι ο θάνατος μαυρίλα…
Η ζωή, σύμφωνα μ’ αυτά που βλέπουμε και παρατηρούμε ως υποκειμενικές προσωπικότητες, φορτωμένοι μάλιστα και με το μικρόβιο της αθεΐας, είναι ένα φωτεινό διάλειμμα ανάμεσα σε δύο σκοτεινές περιόδους οι οποίες, ερήμην μας, διαμορφώνονται με γεγονότα που συμβαίνουν πριν τη γέννησή μας και μετά το θάνατό μας.
Ως εκ τούτου δεν μπορώ να καταλάβω γιατί στεναχωριόμαστε τόσο πολύ για το νομοτελειακό γεγονός του θανάτου που θα μας οδηγήσει και πάλι στο σκοτάδι και καθόλου για την προ της γέννησής μας περίοδο που και πάλι ήταν σκοτεινή. Νομίζω πως είναι προφανές ότι το σκοτάδι τελικά δεν αποτελεί ιδιαίτερο πρόβλημα για μας, αφού, απ’ ό,τι φαίνεται, το έχουμε «ζήσει» ήδη αμέτρητα χρόνια πριν υπάρξουμε. Για αυτό, λοιπόν, όσοι δεν μπορείτε να κοιμηθείτε τη νύχτα χωρίς φως χαλαρώστε και απολαύστε τα φωτάκια νυκτός, γιατί το σκοτάδι δε το φοβόσαστε αλλά απλά το βαριέστε.
Από την άλλη όσο βέβαιος είναι ο θάνατος, ο οποίος είναι και νομοτελειακά θεμελιωμένος, άλλο τόσο και πολλαπλάσια τυχαία είναι η γέννησή μας, άρα και η ζωή μας. Ας μη ξεχνάμε ότι ανάμεσα σε πολλά εκατομμύρια σπερματοζωαρίων που δημιούργησε ο τρισμέγιστος μπαμπάς μας μόνο ένα κατάφερε να φτάσει στο ωάριο της μαμάς μας, η οποία με υπομονή έτιξε και τελικά γέννησε την ύπαρξή μας, δίνοντάς μας ζωή. Συνυπολογίζοντας μάλιστα τον αριθμό των σπερματοζωαρίων που πήγαν χαμένα καταλήγοντας σε «τσιμπούκια» σμιλευμένα σε ξύλο τριανταφυλλιάς ή σε άλλες οδούς οθωμανικής αδειοδότησης ή στις χείρες με τα πέντε ορφανά, αντιλαμβάνεστε πόσο τυχαία είναι η ύπαρξή μας. Μόνο και μόνο απ’ αυτά τα γεγονότα που περιγράφουν τη δυσκολία της γέννησης ενός ανθρώπου θεωρώ ότι η ζωή, όπως και να ’χει, είναι ένα πολύτιμο δώρο.
Βέβαια, δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω το γεγονός ότι η πίστη του ανθρώπου σε οποιονδήποτε θεό δίνει πολύ μεγαλύτερη αξία σ’ αυτό το δώρο, αφού ο πιστός, ως μακάριος πλέον, μπορεί στις δύσκολες στιγμές του να απευθύνεται σ’ Αυτόν σε αντίθεση με μας τους άθεους που δεν έχουμε πού την κεφαλήν κλίναι.
Από την άλλη πάντα η ζωή βρίσκει τρόπους να μας δείξει δρόμους.
Μια φορά, που λέτε, καθόμανε μπροστά στο τζάκι μόνος και χαιρόμουνα την παρέα της φωτιάς. Αυτή έπαιζε με τις γλώσσες της πάνω στα κούτσουρα κουβεντιάζοντας θαρρείς τις ανησυχίες μου. Η μια σκέψη έφερε την άλλη και η συζήτηση πήγαινε σε θέματα γνωστά και άγνωστα. Ξέρετε, η σκέψη είναι λεύτερη κι όσο κι αν θες να την κρατήσεις δεμένη τόσο αυτή βρίσκει τρόπους να πετά μακριά απ’ τα δεσμά της, γεννώντας ερωτήματα κι απαντήσεις και ερωτήματα αναπάντητα. Χαμένος σ’ αυτό το ταξίδι άκουσα άξαφνα τη φωτιά να μου λέει:
- Και που ‘σαι η ζωή δεν τελειώνει ποτέ. Μόνο κύκλους κάνει. Κι ό,τι γράφει δεν ξεγράφει…
- Δηλαδή;
- Κοίταξε αυτά τα κούτσουρα που καίγονται. Εσύ με το φτωχό σου το μυαλό θεωρείς ότι πεθαίνουν κάτω από τη δύναμη της γλώσσας μου και τίποτα δε μένει απ’ αυτά. Πλάνην οικτρά πλανάσαι, φίλε. Ας τα πάρουμε όμως τα πράματα από την αρχή. Πριν φτάσουν τα κούτσουρα στο τζάκι σου, ήταν δέντρα ζωντανά, ψηλά και γερά. Γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, γέννησαν, γέρασαν και πέθαναν. Όμως η ζωή δε σταμάτησε για αυτά. Τα κλαδιά τους έπεσαν στο έδαφος, ανακατεύτηκαν με το χώμα και γέννησαν άλλα δέντρα. Οι κορμοί τους τεμαχίστηκαν και ‘φτασαν στο τζάκι σου όπου δημιούργησαν εμένα που τώρα μου μιλάς κι απολαμβάνεις την ενέργεια της θερμότητας που παράγουν οι γλώσσες μου. Ο καπνός θα φύγει από την καμινάδα σου και θα γίνει σύννεφο και θα επιστρέψει στη γη με τις σταγόνες της βροχής έτοιμη τροφή για άλλα δέντρα. Η στάχτη τους θα γίνει κουραμπιές που θα φας και θα πάθεις ζάχαρο, γιατί έχεις αδυναμία στα γλυκά και είσαι λιχούδης.
- Και τι σημασία έχουν όλα αυτά, αφού ο επόμενος δε θυμάται τίποτα από τον προηγούμενο;
- Αυτό δεν το ξέρει κανείς, τουλάχιστον ακόμα. Μην ξεχνάς ότι η επιστήμη έχει βρει αξιοθαύμαστες ομοιότητες στα DNA διαφορετικών ειδών. Θα συμφωνήσουμε τουλάχιστον στο ότι ο θάνατος είναι μια στιγμή ζωής;
Τελικά μάλλον η φωτιά είναι πολύ έξυπνη και φιλοσοφημένη, σε σχέση με ‘μένα τουλάχιστον, γιατί αφού έσβησε, έφαγα μία πάστα σοκολατίνα, δύο καριόκες και τρία αμυγδαλωτά.
Ακούς να με πει λιχούδη…
Γ.Α.
