Η συλλογική ευθύνη περνά από την προσωπική καλλιέργεια
Είδα την εικόνα σε χρονολόγιο συναδέλφου. Θεωρώ ότι έχει ξεχωριστή αξία και για αυτό τη μεταφέρω στη συνδικαλιστική ομάδα μας συνοδευμένη με δυο λόγια.
Είναι πολύ άσχημο να έχουν οι συνάδελφοί μας τέτοια άποψη για το ΔΣ μας. Αυτή τη στιγμή το Διοικητικό μας Συμβούλιο αποτελείται από 9 άτομα. Θεωρώ ότι όλοι μας είμαστε βυθισμένοι στα ατομικά υπηρεσιακά προβλήματά μας και αγκυλωμένοι στις προσωπικές μας ζωές. Δυστυχώς, δε γίνεται έτσι δουλειά.
Τα προβλήματα που μας ταλανίζουν είναι τεράστια. Πέρα από τα πολύ σοβαρά συντεχνιακά μας ζητήματα υπάρχουν θέματα ζωής για τα οποία μόνο μοιρολογούμε. Προχθές πέθανε ένας συμπολίτης μας, επειδή άργησε να μεταφερθεί σε νοσοκομείο και, όταν αυτό έγινε, δε βρισκόταν ΜΕΘ για να νοσηλευτεί.
Τι κάνουμε εμείς για αυτό;
Έχουμε το αεροπλάνο των αεροδιακομιδών το οποίο εξοπλίστηκε με Παριανά χρήματα να σκουριάζει στο έδαφος. Το γιατί δεν υπήρχε ΜΕΘ είναι θέμα της κεντρικής διοίκησης και της εφαρμοσμένης πολιτικής της κυβέρνησης. Έχουμε όμως τεράστιες προσωπικές και συλλογικές ευθύνες για τη μη αξιοποίηση του αεροπλάνου των αεροδιακομιδών.
Δεν είναι δυνατόν, λοιπόν, εμείς ως συνδικαλιστές να είμαστε με το ρολόι στο χέρι, όταν παρευρισκόμαστε στα ΔΣ μας, γιατί βιαζόμαστε να ξαναχωθούμε στο προσωπικό βόλεμά μας. Ούτε να αναζητάμε τα πρακτικά των συμβουλίων μας και να μην υπάρχουν. Ούτε να παίρνουμε αποφάσεις και να μην υλοποιούνται. Ούτε να λέμε δεν μπορώ, γιατί με περιμένει το παιδάκι μου στο σπίτι. Ούτε να λέμε γενικώς ότι δεν έχω χρόνο. Ούτε να λέμε αυτό δε με ενδιαφέρει, είναι αλλουνού πρόβλημα. Γιατί μ' αυτές τις λογικές, πεθαίνουν συμπολίτες μας κι εμείς αναρωτιόμαστε, μεταφέροντας τις προσωπικές μας ευθύνες στους υπεύθυνους οι οποίοι αποθέτουν τις δικές τους ευθύνες πάνω στη δική μας απάθεια και αποχή.
Το είχα πει κι άλλη φορά και παρεξηγήθηκα. Το ξαναλέω και τώρα με πολύ καθαρή σκέψη και λόγο. Όποιος δεν αντέχει να καταθέσει προσωπικό χρόνο να κατέβει από το λεωφορείο που μας οδηγεί στο ταξίδι. Ένα ταξίδι πολύ όμορφο αλλά και εξαιρετικά δύσκολο.
Γιώργος Ανδρεάδης
