Το προξενιό
Φτάνοντας στην αγκαλιά της Παροικιάς έχει νοτιά, νομίζεις ότι είσαι στην Ασία, σκόνη, ξηρασία και υγρασία. Στον αέρα πλανώνται, ο ιδρώτας της λευκής φυλής μαζί με αντηλιακά, καυσαέριο, μυρωδιά φαγητών, θόρυβο και μια ελαφριά βοθρήλα λιμανιού.
Νοσταλγήσαμε να απορρίψουμε τα καμάκια του λιμανιού.
Παρατηρώντας ένα πίνακα ζωγραφικής έχω την αίσθηση πολλές φορές ότι κάτι λείπει.
Αυτό που λείπει ολοκληρώνει μέσω της απουσίας του την εικόνα.
Τα δημιουργικά κενά δυναμώνουν την αισθητική και αυτά που προστίθενται από τον άνθρωπο μπορεί να εκτείνονται μέχρι την αποστροφή. Όταν οι αναλογίες, η ισορροπία, η αρμονία των συστημάτων και οι σχέσεις αυτών καταρρεύσουν οι άνθρωποι αργά ή γρήγορα θα ακολουθήσουν.
Η ταυτότητα του πραγματικού αποδίδεται πιστότερα όταν το παρόν και το εκλειπόν ενισχύονται με γνώση, μνήμη και λόγο.
Το άκτιστο τοπίο έχει ηττηθεί και το κτισμένο κυριαρχεί ανόητα και άψυχα. Που είναι η θάλασσα σκέφτεσαι πορότι είσαι εντός της. Θέλεις να απομακρυνθείς από το λιμάνι γρήγορα. Το τσιμέντο ήπιε το νερό. Ο έρωτας και οι μυρωδιές των βοτάνων διατίθενται με προξενητή το real estate.
Το «κτιστό και το άκτιστο» που θεμελιώθηκαν στα Κυκλαδικά ειδώλια , θλιβερά απόμειναν παγκάρια.
Στο σούπερ μάρκετ κορίτσια και αγόρια με μαγιώ ψωνίζουν αδιάφορα.
Γραμμή προς την αγία Ειρήνη για κολύμπι να λυθεί το προξενιό.
