Το Εκκρεμές
Του Γιώργου Κυριαζή
Οι χτύποι της καρδιάς γεμίζουν τη ζωή, οι ανάσες μπορεί και να την αδειάζουν όταν σκοτεινιάζει η χαρά. Ο χρόνος, σε μια ελαφριά κατασκευή που είναι η ύπαρξη, μας διατρέχει ασταμάτητα, στιβάδες αφανίζονται και ξαναφτιάχνονται νέες. Προλαβαίνουμε να αισθανθούμε τον εαυτό μας να καθρεφτιστούμε στους άλλους, να νιώσουμε θεοί, κόκκοι άμμου, σταγόνες βροχής. Τα υπαρκτά και κοσμικά μας προσανατολίζουν δημιουργικά και αισθητικά. Η ιστορία που γεννιέται, θεοί που δεν πιστεύονται ακόμη, ο πολιτισμός του μέλλοντος και κάθε υποθετική πιθανή και απίθανη εξέλιξη δίνουν προοπτική και θάρρος να αντέξουμε το φόβο. Θέτουμε ερωτήματα και βρίσκουμε απαντήσεις, τρέφουμε την ευδαιμονία με αλήθεια και καλοσύνη. Μικρές νίκες και πικρές ήττες πνέουν και αντέχουμε και τραβάμε κατά κει που γνωρίζουμε και ζούμε με τον τρόπο που διαλέξαμε ή μπορέσαμε. Πραγματικότητα και φαντασία σε αναλογίες υποκειμενικές μαγειρεύουν και η βούληση με την τύχη νοστιμίζουν τη ζωή μας.
Αποχαιρέτησα σήμερα τις θάλασσες της Πάρου και πάμε για άλλες θάλασσες. Όλες συνορεύουν και συγγενεύουν με τα συστατικά που ερωτεύτηκα.
Οι Κυκλάδες δεν είναι τόπος και χρόνος μόνο, είναι θέση και επανάσταση αφαίρεσης, ομορφιάς και σοφίας. Είναι η ευτυχία να ζεις μυστηριωδώς το ωραίο και να γίνεσαι μέρος αυτού. Οι γωνίες και οι αντιστάσεις λειαίνονται και αποκτάς μια αίσθηση αεροδυναμική και υδροδυναμική που σε κάνει να κινείσαι ξεχνώντας τη μάζα σου.
Εκεί οι ψευδαισθήσεις αποκτούν σάρκα και ορκίζομαι ότι είδα την Αφροδίτη της Μήλου να κόβει βόλτες στα αρχαία λατομεία της Πάρου, τον Απόλλωνα να κοιμάται στο Δεσποτικό κάτω από τις φίδες και χιλιάδες Κυκλαδίτες στο βυθό του Χοχλακά να αγκαλιάζονται σφιχτά μέχρι να γίνουν κόκκοι άμμου.