Παραλίες, η βαθύτατη πληγή που ματώνει
(Το κείμενο είναι παλιό, πριν το 2015, αλλά πολίτες και τοπικές εξουσίες άφησαν τα πράγματα στο σημερινό σημείο, εκτός ελέγχου).
Η κυβέρνηση έφερε για ψήφιση ένα νόμο που δίνει το υπόλοιπο των παραλιών στους όποιους επιχειρηματίες. Δεν ξέρουμε τι θα περάσει τελικά απ’ αυτό το «προδοτικό» σχέδιο νόμου. Η περιφρόνηση προς όλα όσα αποτελούν δημόσια αγαθά έχει παντού επικρατήσει. Αν χάσαμε, αν πλέουμε μέσα στην κρίση, είναι πρώτα γιατί απωλέσαμε το μέτρο στον ηθικό τομέα.
Δεν είναι όμως μόνο η κυβέρνηση που έδειξε αυτήν την συμπεριφορά. Ας ρίξουμε μια ματιά στο καθεστώς που επικρατεί στις παραλίες σε κάθε νησί και στην Πάρο που βρισκόμαστε και βλέπουμε τα πράγματα από κοντά. Περιφράξεις, άπειρες πολυθρόνες, ομπρέλες, κοπή των δένδρων, κατασκευές, σκουπίδια, αταξία, ηχορύπανση. Προστίθενται οι ακαθαρσίες που ρίχνουν πλοία και άλλοι ασυνείδητοι.
Πάμε κι αλλού, όπου «δεν προσέξαμε και δεν ακούσαμε κρότον κτιστών ή ήχον». Δεν τα βάλαμε με την ουσιαστική κατάληψη των πεζοδρομίων στους περιφερειακούς δρόμους και άλλες μικρές και μεγάλες καταλήψεις κοινόχρηστων χώρων σε όλη την Πάρο. Δεν μας απασχόλησε όσο έπρεπε η κατάληψη πλατειών και δρόμων, ίσως γιατί επρόκειτο για φίλους μας, ίσως γιατί δεν καταλάβαμε ότι είναι για όλους μας. Κλείσαμε τα μάτια στις περιφράξεις στις ακτές, στα χτισίματα, στη μετατροπή ορισμένων παραλιών σε δρόμους (!) και στην ολοένα και εντεινόμενη και αυξανόμενη ασυδοσία. Παραδώσαμε τα δημόσια αγαθά στους κυνηγούς του κέρδους, κάναμε τον οίκο του θεού αγορά εμπορίου.
Ας δούμε πώς έχουν καταντήσει όλοι οι μη φυλαγμένοι χώροι που ανήκουν σε όλους μας και πόσο περιποιημένες είναι οι βίλες και οι πισίνες. Απέναντι στον άγιο Φωκά επιχειρηματίας μετέφερε βράχους, χάλασε την ακτή και το βράδυ ανάβει προκλητικά φώτα που θα μπορούσε να φωτίσουν ολόκληρο χωριό. Μήπως είναι σε καμιά λίστα και στην ολιγαρχική Ελλάδα τον προστατεύουμε;
Στην χώρα μας επικρατεί το ιδιωτικό συμφέρον, ο ιδιώτης είναι ο άρχοντας, οι ιδιωτικές αξίες έχουν κατισχύσει, αυτές είναι νικήτριες και ας δηλώνουμε αριστεροί ή δεξιοί ή κεντρώοι. Πολύ μαύρο χρήμα έφτασε στην Πάρο (και στα άλλα νησιά βέβαια) και την υπέταξε και τα αριστοκρατικά μέγαρα ζουν, παρά την κρίση, τον χρυσό τους αιώνα. Στην καθημερινή μας ζωή λατρεύουμε τον ιδιώτη θεό του προσωπικού συμφέροντος και της βολής μας και αυτόν λιβανίζουμε. Έχοντας χάσει την πίστη μας ως πολίτες, δεν ασκούμε και την πίεση που θα έπρεπε σε όσους τάχθηκαν να φυλάξουν Θερμοπύλες (Δήμος, αρχές και εξουσίες) και καταλήγουμε στο να προστατεύονται οι θρησκευόμενοι των συμφερόντων.
Ποιος έχει την ευθύνη για τους δημόσιους χώρους, ο Δήμος, η Αστυνομία, το Λιμεναρχείο, το Λιμενικό Ταμείο, η αόρατη Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου; Ο ένας στέλνει στον άλλο, ο κάθε φορέας διατηρεί τα στεγανά του, δεν συνεργάζεται μετατρεπόμενος σε φέουδο και τσιφλίκι και αυτό για το οποίο ορκίστηκαν, η προστασία του δημοσίου συμφέροντος δηλαδή, στο τέλος προδίδεται ενώ θριαμβεύει η ασυδοσία και η αρπαγή. Παράβαση καθήκοντος καθημερινή που έγινε πλέον καθεστώς συνήθειας. Παράλληλοι θύλακες εξουσίας, πονηριά δηλαδή, ώστε να μένει πάντα μέσα στη σύγχυση τρόπος να υπηρετείται το άγιο ιδιωτικό συμφέρον. Ο Δήμος είναι εκλεγμένη εξουσία, αυτός έπρεπε να ελέγχει και να ελέγχεται για όλα τα θέματα της περιφέρειας που ορίζει. Και όλοι οι άλλοι να τον υπηρετούν προκειμένου να προστατευτεί η δημόσια περιουσία.
Ποια συμπεριφορά δείξαμε στις παραλίες όλες της Πάρου; Πριν από χρόνια ένας ιδιώτης φύτεψε θαλασσόδενδρα στην παραλία απέναντι στα Καμίνια (Μαύρης το επίθετο). Κάθε μέρα τα πότιζε και τα ‘βαζε με όσους άπονους κρέμαγαν στα ανήλικα δενδράκια που ήθελαν στήριξη τα μπανιερά τους. Τα δένδρα σώθηκαν, η παραλία ομόρφυνε από έναν άνθρωπο και μόνο. Ποιες ακτές προσέξαμε, ποιες ορκιστήκαμε να διασώσουμε απ’ την αρπαχτική μανία διάφορων φίλων επιχειρηματιών που νομίζουν ότι τις έλαβαν κληρονομιά απ’ τους παππούδες τους; Για τριάκοντα αργύρια θέλει η κυβέρνηση να τις δώσει, αλλά πρώτα εμείς ανεχτήκαμε ή και προκαλέσαμε προδοσίες κλείνοντας τα μάτια στις καταπατήσεις και στις επεμβάσεις και τυρβάζοντας περί άλλων κάθε φορά που είναι εκλογές ή γίνεται σχετικός σαματάς. Αν η καθημερινή μας ζωή δεν έχει το όνειρο ζωντανό μπροστά μας δεν θα επικρατήσει, αλλά πάντα θα ξυπνούμε φτωχότεροι.
----------------------------
A, όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον
Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
(Κωνσταντίνος Καβάφης, Τα τείχη)
