Εύγε στην Ευγενία…
Την Παρασκευή που μας πέρασε, κουβεντιάστηκε για πολλοστή φορά το θέμα των κινήτρων προς τους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα στην Πάρο. Θυμίζω σε όσους δε γνωρίζουν ότι τα συγκεκριμένα κίνητρα, σύμφωνα με το νόμο, δικαιούνται οι ξενόφερτοι, γιατροί, νοσηλευτές, εκαβίτες, πυροσβέστες, αστυνομικοί, λιμενικοί, αναπληρωτές εκπαιδευτικοί και δημοτικοί υπάλληλοι, που δεν έχουν στο νησί μας ιδιόκτητη κατοικία. Από το νόμο εξαιρούνται οι μόνιμοι εκπαιδευτικοί και «φυσικά» οι ιδιωτικοί υπάλληλοι. Γιατί άραγε; Το κακό είναι ότι κανείς στο συγκεκριμένο Συμβούλιο δεν αναφέρθηκε στην εσκεμμένη (;) παράλειψη του νόμου. Φαίνεται ότι ο νομοθέτης αλλά και όλοι εμείς που ανεχόμαστε αυτές τις διακρίσεις θεωρούμε ότι ένας εκπαιδευτικός με 25 χρόνια προϋπηρεσία ο οποίος πληρώνεται με το αστρονομικό ποσό των χιλίων ευρώ, πολύ λιγότερα δηλαδή από άλλους δημόσιους λειτουργούς, δεν έχει ανάγκη το βοήθημα. Όσο για τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα; Ποιος νοιάζεται για αυτούς; Ας κόψουν το λαιμό τους, όπως πάντα.
Τέλος πάντων, σήμερα δε γράφω για να γκρινιάσω, οπότε δε θα αναφερθώ ούτε στην ανεπάρκεια κάποιων κυματοθραυστών της Δημοτικής Αρχής του Δήμου ούτε σ’ αυτούς που προσπάθησαν απολύτως συνειδητά να διαιρέσουν τους εργαζόμενους προσφέροντας τα 55.000,00 € του φετινού προϋπολογισμού μόνο στους εργαζόμενους του Δήμου.
Σήμερα θέλω να πω δυο λόγια για τους εργαζόμενους του Δήμου κι ένα μεγάλο μπράβο στο ΔΣ μας το οποίο λειτούργησε αλληλέγγυα και εκπροσώπησε επάξια όλους τους δικαιούχους των κινήτρων. Και επειδή δε θέλω να ευλογώ τα γένια μου παρότι , όπως γνωρίζετε, τα έχω μπόλικα, θέλω να πω και τούτο.
Ο δρόμος για την απόκτηση της πολιτικής συνείδησης είναι μακρύς και έχουμε ακόμα να διανύσουμε μεγάλη απόσταση για την κατάκτησή της, όμως την Παρασκευή, στο Δημοτικό Συμβούλιο, μέσα από τον ήπιο και ταυτόχρονα κοφτερό πολιτικό λόγο της Αντιπροέδρου μας κερδίσαμε μια πολύ σημαντική μάχη η οποία δεν έχει να κάνει με τα κίνητρα. Ανέδειξε με μοναδικό τρόπο την πολυτιμότατη αξία της συνδικαλιστικής αλληλεγγύης και της ενότητας των εργαζομένων. Αυτή είναι η βάση πάνω στην οποία πρέπει να οικοδομήσουμε, μέσα από τις διαφωνίες και τη σύνθεση, με ξεκάθαρα εκφρασμένο πολιτικό λόγο και στόχους, με κοινωνικές διεκδικήσεις και όχι με συντεχνιακές απαιτήσεις, με συλλογικά εκφρασμένες προτεραιότητες με γνώμονα το κοινωνικό δίκαιο.
Στο Συμβούλιο της Παρασκευής έδωσαν το παρόν περίπου 30 άτομα, εκπαιδευτικοί, δημοτικοί υπάλληλοι, εκπρόσωποι από την Ένωση Γονέων οι οποίοι ήρθαν για να στηρίξουν την προσπάθειά μας. Οι περισσότεροι άλλοι δικαιούχοι, αν και είχαν ειδοποιηθεί, δεν εμφανίστηκαν, ίσως από αμέλεια, ίσως από λανθασμένη επικοινωνία, ίσως γιατί θεώρησαν ότι οι προσωπικές υποχρεώσεις τους ήταν σημαντικότερες. Είπαμε, ο δρόμος για την κατάκτηση της πολιτικής συνείδησης είναι μακρύς και έχουμε διανύσει πολύ μικρό κομμάτι του. Θεωρώ ότι ο ρόλος του Συντονιστικού των εργαζομένων είναι πρωταγωνιστικός για την καλύτερη οργάνωση των στόχων μας και την ανάπτυξη συλλογικών δράσεων. Πρέπει οπωσδήποτε να επαναλειτουργήσει και όπως λέει και ο Μάνος να ανοίξει ακόμα περισσότερο τις πύλες του σε περισσότερες «κατηγορίες» εργαζομένων.
Τέλος, επειδή πρέπει να μιλάμε και για τα καλά, αποδίδω τα εύσημα στην Αντιπρόεδρό μας που ανέλαβε το βάρος της εκπροσώπησης όλων των εργαζομένων στο Δημοτικό Συμβούλιο. Θεωρώ τιμή μου που με εκπροσώπησε.
Γιώργος Ανδρεάδης
