Καλό ταξίδι φίλε Θανάση

Άνοιξα τον υπολογιστή και ανέτρεξα στα μηνύματα που αλλάζαμε κατά καιρούς μεταξύ μας. Έφτασα μέχρι το 2012. Μέσα από τις αράδες των μηνυμάτων ξεπήδησαν πεντακάθαρες εικόνες μιας γεμάτης εικοσαετίας. Με τις οικογένειές μας, με κοινούς φίλους, με συναδέλφους, με τσιμπούσια, με εκδρομές, με συζητήσεις, με πλάκες, με αγωνίες… Κόλλησα για λίγο στο 2014. Του είχα στείλει ένα μήνυμα για τα γενέθλιά του λέγοντάς του να τα χιλιάσει. Μου απάντησε "άσε ρε, 10 χρονάκια ακόμα και μετά μη τον είδατε". Δεν ξέρω τι ρόλο παίζει η τύχη, το πεπρωμένο, το σύμπαν, η κακιά η ώρα, οι επιλογές, όμως μετά από 11 χρόνια και πριν μερικές μέρες μας άφησε σύξυλους και την κοπάνησε. Είναι αυτό που έλεγε και ο αγαπημένος Μίσσιος "καλά εσύ "σκοτώθηκες" νωρίς".

Ξέρετε, ο θάνατος, ως νομοτελειακό γεγονός, το μοναδικό βάρος που δημιουργεί σ' αυτόν που μένει είναι η απώλεια της ελπίδας. Όταν κάποιος ή κάποια φεύγει από μια οποιαδήποτε σχέση, οικογενειακή, φιλική, ερωτική, επαγγελματική, είτε άσχημα είτε όμορφα, δημιουργεί τη στεναχώρια της απώλειας αλλά η ελπίδα της αντάμωσης, έστω και σε λανθάνουσα μορφή, υπάρχει ατόφια. Ο θάνατος αυτή την ελπίδα την ξεριζώνει με απόλυτο τρόπο. Αν κάποιος, λοιπόν, δεν έχει μεταφυσικές τάσεις αντάμωσης το μόνο που μπορεί να κάνει για να απαλύνει τον πόνο της απώλειας είναι να αποδεχθεί το δυσάρεστο γεγονός με στωικότητα.

Καλό ταξίδι, λοιπόν, φίλε Θανάση. Πέρα από όλες τις όμορφες αναμνήσεις που δημιουργεί η εικόνα σου κρατάω το πάντα ανοιχτό σπίτι σου και τη ζεστή φιλοξενία σου.

Θερμά συλλυπητήρια σε όλους όσους τον αγαπούν.