Παριανές υποκειμενικότητες

Μια γωνιά της Αθήνας που τίποτα δεν θυμίζει το τσιμέντο που την περιβάλλει. Σε μια Αθήνα που δεν προλάβαμε να γνωρίσουμε ή σε ένα κυκλαδίτικο νησί που ακόμη δεν έχουμε επισκεφτεί. Μία αίγλη αυθεντικότητας και απλότητας με άρωμα γιασεμιού και με στολίδια, κληματαριές και βουκαμβίλιες, τυλίγουν μια γωνιά της Αθήνας που τίποτα δεν θυμίζει το τσιμέντο που την περιβάλλει. Μια σκονισμένη ιστορία… Που ξεκινά στα μέσα του 19ου αιώνα. Ήταν τότε που ο βασιλιάς Όθωνας προσδοκώντας την ανοικοδόμηση των ανακτόρων (σημερινή Βουλή) έφερε τους ξακουστούς τεχνίτες στην Αθήνα από τη Σαντορίνη και την Ανάφη. Οι άνθρωποι αυτοί θέλοντας να στεγαστούν κάπου μαζί με τις οικογένειές τους, διάλεξαν μία μικρή γωνιά στα βορειοανατολικά του βράχου της Ακρόπολης, μιας και όπως λέγεται θύμιζε τον τόπο τους. Έτσι απλά και ήσυχα χτίστηκε μια λιλιπούτεια συνοικία στο κέντρο της πόλης με άρωμα Αιγαίου και κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική. Τα Αναφιώτικα. Λευκά σπιτάκια, στενά σοκάκια, βουκαμβίλιες και κληματαριές συνθέτουν έν

Ο καθένας μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει. Δημοκρατία έχουμε και η αντίθετη άποψη δεν διώκεται. Ούτε το φρόνημα. Ευτυχώς. Και ας μην το ξεχνάμε ότι στις δημοκρατίες γίνονται και εκλογές. Και ο λαός εκλέγει αυτούς που επιθυμεί να τον κυβερνήσουν. Μπορεί να είναι δεξιοί, κεντρώοι, κεντροαριστεροί ή κομμουνιστές. Τα κόμματα εναλλάσσονται στη διακυβέρνηση της χώρας και σε τοπικό επίπεδο οι δημοτικές παρατάξεις στις διοικήσεις των δήμων. Στο νησί μας ο λαός στηρίζει ή ανέχεται την ίδια δημοτική αρχή το πολύ για δύο θητείες. Εντολή για τρίτη θητεία θα αποτελέσει εξαίρεση του κανόνα. Ο Μάρκος Κωβαίος φιλοδοξεί να υπερβεί το φράγμα και να πάει για τρίτη θητεία που αυτή τη φορά θα είναι όχι 4ετία, αλλά 5ετία. Το πιθανότερο κατά τη δική μας εκτίμηση είναι ότι δεν θα τα καταφέρει, αλλά η κάλπη είναι κάλπη. Το είδαμε και στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές. Όπου με μια μεγάλη συσπείρωση επιδιώχτηκε η αλλαγή δημοτικής αρχής και οι εκλογές χάθηκαν από λάθη που έγιναν τα περισσότερα μια εβδομάδα πριν α

Του Κώστα Δραγάτη Η Πρόεδρος Σακελλαροπούλου υπήρξε και είναι μέρος του οικονομικού και πολιτικού συστήματος διαφθοράς και απαξίας που για τον δικό του πλουτισμό και εξουσία, συνεργάστηκε με ξένα κέντρα αποφάσεων για να ξεπουλήσει τη χώρα και τις/τους κατοίκους της. Σήμερα, με στόμφο και "υπερηφάνια" μας περιγράφει πόσο χαρούμενη είναι επειδή σε ένα από τα πολλά, άσκοπα, χαρούμενα ταξίδια της που πληρώνουμε εμείς, συνάντησε στη Γερμανία μερικούς απόδημους/ες που έχουν πάει στο εξωτερικό για να επιτύχουν καλύτερη ζωή. Δηλαδή η Πρόεδρος, ένοιωσε, χαρά και υπερηφάνεια που συνάντησε προσοντούχους/ες Ελληνίδες/ες στη Γερμανία, τις/τους οποίες/ους έδιωξε το συνάφι της στο εξωτερικό, αφού πρώτα τις/τους είχε ξυλοφορτώσει στις πλατείες των αντιμνημονιακών διαδηλώσεων, αφού τις/τους είχε αφήσει χωρίς δουλειά, ευπρεπείς μισθούς και ευκαιρίες. Ποιός/α από το συνάφι της έχασε την ντροπή, για να τη βρει η κ. Σακελλαροπούλου; Πηγή:  Κώστας Δραγάτης

 

Τι απάντηση να δώσεις; Σε μια ανακοίνωση που μηδενίζονται οι ανθρώπινες σχέσεις και χρησιμοποιείται ξύλινος λόγος άλλων εποχών για να περιγράψεις το τέλος μιας συνεργασίας, τι απάντηση να δώσεις; Σε μια ανακοίνωση, όπου ο ‘’σκοταδισμός’’ και τα πολιτικά παιχνίδια αναφέρονται ως συμπεράσματα, τι απάντηση να δώσεις; Σε μία παράταξη που έχει επιλεκτική μνήμη και ηθελημένα αγνοεί ότι στις δημοτικές εκλογές οι ψηφοφόροι επιλέγουν συχνά πρόσωπα και όχι συνδυασμό, τι απάντηση να δώσεις; Σε μια παράταξη που νομίζει ότι το 49% των προηγούμενων εκλογών οφείλεται σε 3-4 άτομα και όχι σε μια συνολική προσπάθεια, τι απάντηση να δώσεις; Σε μια παράταξη που ανακοινώνει στη ‘’νύφη’’ αλλά απειλεί την ‘’πεθερά’’, επιχειρώντας να δημιουργήσει κλίμα φόβου σε όσες και όσους επιθυμούν να αποχωρήσουν, τι απάντηση να δώσεις; Η απάντηση είναι μία: «ο πανικός είναι κακός σύμβουλος». Πιτσικάλης Άγγελος Ανεξάρτητός Τοπικός Σύμβουλος Κώστου

Η προγραμματισμένη συγκέντρωση μας, για σήμερα Τετάρτη 25 Γενάρη στην Αγκαιριά, μετά το "φευγιό " του Σωκράτη αναβάλλεται, σε ημερομηνία που θα ανακοινωθεί σύντομα.  Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια του και σε όλους τους οικείους, ενός αγαπητού προσώπου της Αγκαιριανής Κοινότητας.

Μας έρχονται συνεχώς πληροφορίες για συμμετοχή κυρίως νέων, οι οποίοι στελεχώνουν το ψηφοδέλτιο του επάρχου Κώστα Μπιζά. Αν όντως έτσι συμβαίνει, τότε η Πάρος μπορεί να ελπίζει. Οι νέες και οι νέοι μας, και αναφερόμαστε σε συμπατριώτες μας που είναι ήδη σε παραγωγική ηλικία, προφανώς έχουν αντιληφθεί τον ολισθηρό δρόμο που έχει εισέλθει το νησί και που τους αφορά άμεσα. Γιατί όταν μιλάμε για ανάπτυξη, δεν εννοούμε την ισοπέδωση των πάντων, όπως την αντιλαμβάνονται τα μεγάλα συμφέροντα που πάτησαν πόδι στο νησί. Δεν είναι μόνο η καταστροφή του φυσικού πλούτου του νησιού που συντελείται με γρήγορους ρυθμούς. Το ζήτημα έχει και κοινωνικές διαστάσεις, αφού σταδιακά οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις θα συρρικνώνονται και ο ντόπιος πληθυσμός θα μετατρέπεται σε υπηρετικό προσωπικό τους. Το μηνιαίο ενοίκιο των 20.500 ευρώ με το οποίο ο δήμος νοίκιασε το δημοτικό ακίνητο του λιμανιού, προσφέρεται για σοβαρό προβληματισμό, ακόμα και για όσους δεν γνωρίζουν από οικονομικές αναλύσεις. Το τουριστι

  ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΟΣΚΥΛΑ (20-5-2021) Ήταν μια μεγάλη περιοχή με λιβάδια, πεδιάδες, ευωδιαστά φρουτόδεντρα, άγρια βότανα που μοσχομύριζαν. Η περιοχή αυτή ανήκε σε ορισμένους κτηματάρχες. Κτηματοφύλακες τους έλεγαν στην πιάτσα. Μέσα σε πολλές δεκαετίες, αυτή η θεάρεστη περιοχή ανήκε σε δύο ως τέσσερις ανθρώπους. Ο ανώτερος αριθμός κατόχων γης είχε φτάσει κάποτε στους εννιά. Σε κάθε κτηματοφύλακα ανήκε ένα μερίδιο γης, μια «επικράτεια», όπως έλεγαν πάλι στην πιάτσα. Οι κτηματοφύλακες ήταν οι αφέντες του τόπου, όπως οι παλιοί τσιφλικάδες. Υπήκοοί τους ήταν σκυλιά. Κάθε λογής σκυλιά και ράτσες: κυνηγόσκυλα, μπουλντόγκ, μπόξερ, σέτερ, πεκινουά, τσιχουάουα, ροτβάιλερ, κανίς, γκριφόν, λυκόσκυλα κ.λπ. Οι κτηματοφύλακες ενδιαφέρονταν ο καθένας να διαφεντέψει όλο αυτόν τον υπέροχο τόπο για τον εαυτό του. Και να κυριαρχήσει πάνω στα σκυλιά. Κάθε αύξηση του μεριδίου επικράτειας ήταν ο στόχος. Και η κατοχή όλης της επικράτειας ο ευκταίος προορισμός Ο κάθε κτηματοφύλακας, ανάλογα με την ισχύ του είχε δυ

  Η ΝΕΑ ΟΜΙΛΙΑ (13-11-2022)   Κάποτε στον 21 ο αιώνα η Νέα Ομιλία έγινε δόγμα. Το μότο της ήταν: "όσο πιο λίγα γνωρίζετε, τόσο πιο πολλά να λέτε". Στα σχολεία προσαρμόστηκε το εκπαιδευτικό σύστημα. Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές προέτρεπαν τα παιδιά να μη φοβούνται και να λένε τη γνώμη τους. Ακόμα, και αν η γνώμη τους δεν εδράζεται σε επιχειρήματα, πρέπει να τη λένε. Οι διαφημίσεις κατέκλυζαν τους χώρους, την τηλεόραση και την κοινωνική ζωή: «Έχεις μια γνώμη και δεν τη λες; Χάνεις την ευκαιρία για ένα νέο, αποτελεσματικό και γρήγορο τηλέφωνο». «Πες τη γνώμη σου και κέρδισε κουπόνια για το σούπερ μάρκετ». «Άργησες να πεις τη γνώμη σου; Έχασες την σούπερ ευκαιρία κλήρωσης της εταιρίας μας.» Οι ειδικοί στα άρθρα των εφημερίδων και στα περιοδικά έγραφαν: Είναι η εποχή της γνώμης. Η πολιτική ορθότητα σήμερα είναι να λέμε πάντα τη γνώμη μας. Τα ατομικά δικαιώματα το επιβάλλουν αυτό. Σημασία δεν έχει το περιεχόμενο. Έχει η μορφή. Σημασία έχει να πείθετε ή να φαίνεστε αληθοφαν

Ο κύριος Άγγελος Πιτσικάλης στην ανακοίνωση ανεξαρτητοποίησης του από τη Λαϊκή Συσπείρωση, αναγνωρίζει ότι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αντιπαρατεθήκαμε στη δημοτική αρχή και δεν έχει να μας προσάψει ασυνέπεια λόγων και έργων για την τετραετία που διανύουμε, αλλά διαχωρίζει τη θέση του με επιχειρήματα που «ανακάλυψε» μετά από τρεισήμισι χρόνια, όπως αυτό των «κομματικών αγκυλώσεων». Όταν έρθει η ώρα, το κέντρο της πολιτικής καθοδήγησης που αναπαράγει κατ’ επανάληψη αυτές τις «ραφιναρισμένες» εκφράσεις του σύγχρονου σκοταδισμού, ποντάροντας σε συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας μας, θα πάρει τις απαντήσεις του. Δεν θα επιτρέψουμε όμως να στήσει τα πολιτικά του παιχνίδια στις πλάτες του παριανού λαού επιλέγοντας ως «εχθρό» και εμπόδιο των επιδιώξεων του τη Λαϊκή Συσπείρωση. Τώρα, δικαίωμα του οποιουδήποτε άρα και του κυρίου Πιτσικάλη να κάνει τις επιλογές του στα κοινά, για τις οποίες άλλωστε θα λογοδοτήσει σε αυτούς που τον επέλεξαν ή θα τον επιλέξουν. Είναι άλλο αυτό όμως και ά