Κοινό στοίχημα για ΑΕΚ και Παναθηναϊκό: Η διάρκεια της πίεσης
Ενας ολόκληρος γύρος ολοκληρώθηκε λοιπόν χθες και βρήκε τον Παναθηναϊκό πρωταθλητή χειμώνα με την εξαιρετική συγκομιδή των 37 βαθμών σε 13 αγώνες! Οι "πράσινοι" έδειξαν αξιοθαύμαστη σταθερότητα, αντιμετώπισαν τον κάθε αγώνα σαν τελικό, βρήκαν λύσεις σε όλα τα προβλήματα που τους παρουσιάστηκαν και ... ευχαριστούν το Θεό για τη διακοπή λόγω μουντιάλ που θα τους προσφέρει απαραίτητες ανάσες και κάποια ενδεχόμενη μεταγραφική ενίσχυση απαραίτητη κατά τη γνώμη μου μετά τους σοβαρούς τραυματισμούς των Τρουγιέ, Αϊτόρ και Παλάσιος. Φυσικά τα όσα πέτυχαν φέρουν τη σφραγίδα του προπονητή τους, του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, που όσο κι αν θέλει με τις δηλώσεις του να υποβαθμίσει το δικό του ρόλο και να υπερτονίσει αυτόν των παικτών του, δεν θα καταφέρει να μας πείσει ότι χωρίς την παρουσία του στην άκρη του πάγκου τους οι "πράσινοι" θα είχαν την ίδια πορεία.
Ομως χθες το απόγευμα στο Φάληρο είχαμε και το τελευταίο μεγάλο παιχνίδι του πρώτου γύρου, αυτό ανάμεσα σε Ολυμπιακό και ΑΕΚ. Ενα παιχνίδι που τα είχε όλα, εκτός από γκολ. Κι ένα παιχνίδι που προσφέρεται για συμπεράσματα για τη συνέχεια τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τους δύο χθεσινούς αντίπαλους και όχι μόνο. Οσο περνούσαν τα λεπτά του χθεσινού ντέρμπι τόσο σκεφτόμουν πως αυτό το έργο το έχω ξαναδεί. Οχι σε σχέση με την παραγωγή φάσεων αλλά σε σχέση με την αντιμετώπιση των ερυθρόλευκων. Ναι, αυτή την ανελέητη πίεση που άσκησε η ΑΕΚ στο πρώτο ημίχρονο, την ξαναείδαμε για 30 λεπτά από τον Παναθηναϊκό κόντρα στον Ολυμπιακό στη Λεωφόρο. Για 30 λεπτά στη Λεωφόρο και σχεδόν για 45 λεπτά χθες, ο Ολυμπιακός δεν είχε τρόπο να περάσει συγκροτημένα τη σέντρα. Κατέφευγε σε μεγάλες "σκοτωμένες" μπαλιές ή σε όπως-όπως απομακρύνσεις. Τι όμως προσδοκούσαν Γιοβάνοβιτς και Αλμέϊδα μ αυτή τη πίεση; Προφανώς να εκμεταλλευτούν τα λάθη και την κατοχή μπάλας και να πετύχουν πρώτοι κάποιο γκολ. Η ΑΕΚ το πλησίασε πιο πολλές φορές, ειδικά με τον Λιβάι Γκαρσία, όμως δεν ευτύχησε να προηγηθεί. Το ζήτημα με αυτή την πίεση είναι πόσο αντέχεις να την εφαρμόσεις χρονικά. 30 λεπτά όπως ο Παναθηναϊκός του μικρού ρόστερ; 45 όπως η ΑΕΚ του μεγαλύτερου και πιο ξεκούραστου; Οσο κι αν ο φετινός Ολυμπιακός είναι μια κακή ομάδα γιατί χτίστηκε εξ αρχής λάθος, δεν παύει να διαθέτει έμπειρους και ποιοτικούς ποδοσφαιριστές που αν σε βρουν κουρασμένο μπορούν να σε "σκοτώσουν" σε μια-δυο αντεπιθέσεις (ειδικά ο Μακαμπού και ο Γκάρι Ροντρίγκεζ σ αυτό το παιχνίδι είναι ... μανούλες). Προφανώς και όλοι οι αντίπαλοι του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ δεν είναι Ολυμπιακός. Προφανέστατα η πίεση σε όλο το γήπεδο είναι μια πολλή καλή τακτική και δικαίως Γιοβάνοβιτς και Αλμέϊδα επιμένουν σ αυτή. Ομως όταν θα φτάσουμε στα play offs και ο βαθμός δυσκολίας όλων των παιχνιδιών θα έχει μεγαλώσει, ενώ ταυτόχρονα οι ομάδες θα κουβαλάνε και όλη τη κούραση της κανονικής περιόδου, αυτές που παίζουν με ... τσίτα τα γκάζια όλη τη σεζόν θα πρέπει ή να ρίξουν νερό στο κρασί τους και να δίνουν περισσότερο χώρο στον αντίπαλο περιμένοντας να χτίσουν περισσότερες επιθέσεις από πίσω ή να εφαρμόσουν εκτεταμένο ροτέϊσον διατηρώντας ταυτόχρονα το ίδιο αγωνιστικό στυλ χωρίς να χάνουν πολύ σε ποιότητα. Η ΑΕΚ μπορεί να το κάνει πιο εύκολα επειδή έχει γεμάτο ρόστερ σχεδόν σε όλες τις θέσεις. Ο Παναθηναϊκός (τουλάχιστον μέχρι στιγμής) πιο δύσκολα. Ετσι ο Γιοβάνοβιτς σε αυτό το διάστημα της διακοπής θα πρέπει να δώσει έμφαση στη φυσική κατάσταση, ο Αλμέϊδα στο πώς θα μπορεί να έχει την ίδια εικόνα με διαφορετικούς παίκτες και ο Μαρτίνς στο πώς θα μπορεί η μπάλα να φτάνει σωστά από την άμυνα στο κέντρο χωρίς η πίεση να είναι αξεπέραστο εμπόδιο.
ΥΓ. Δεν θα μπορούσε να κλείσει αυτό το σημείωμα χωρίς μια αναφορά σ αυτόν τον ... καινούργιο ΠΑΟΚ που παρακολουθήσαμε στις δύο τελευταίες αγωνιστικές. Ενα ΠΑΟΚ που επιτέλους παίζει ποδόσφαιρο με ένταση, ρυθμό και φαντασία. Ισως να είναι και η μοναδική ομάδα που δεν θα ήθελε τη διακοπή λόγω του μουντιάλ αφού αρχίζει να βρίσκει ρυθμό. Μπορεί όμως να κάνω και λάθος και μετά τη διακοπή ο δικέφαλος του Βορρά να εμφανιστεί ακόμα καλύτερος. Μακάρι!
Νίκος Καραμάνος
