Παριανές υποκειμενικότητες

Η έννοια του διαζυγίου ταυτίζεται συχνά με το τέλος της επαφής δύο ανθρώπων. Αυτό όμως δεν συνέβη στην περίπτωση του Μπρους Γουίλις και της Ντέμι Μουρ, αφού η αγάπη που έχει ο ένας για τον άλλο δεν τελείωσε ποτέ. Μετά την είδηση, ότι ο 67χρονος ηθοποιός θα αποσυρθεί από τον χώρο της υποκριτικής, εξαιτίας της αφασίας, με την οποία διαγνώστηκε, η συμπαράσταση της Μουρ ήταν κάτι περισσότερο από προφανής. Η δυσάρεστη είδηση, ανακοινώθηκε από την οικογένειά του, στην οποία συμπεριλαμβάνεται και η πρώην σύζυγος του Γουίλις. Όλα αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν, από το διαζύγιό τους το 2000, μέχρι και σήμερα, βρίσκονται ο ένας στο πλευρό του άλλου, τόσο στα ευχάριστα όσο και στα δυσάρεστα γεγονότα στη ζωή τους. Οι δυο τους απέδειξαν, ότι ούτε το διαζύγιο, ούτε οι μελλοντικοί γάμοι τους, μπορούν να σταθούν εμπόδιο στην μακροχρόνια αγάπη τους, αφού όπως λένε και οι ίδιοι, δεν σταμάτησαν ποτέ να είναι μία δεμένη οικογένεια. Από τον γάμο της Μουρ με τον Άστον Κούτσερ, τον οποίο o Μπρους δυσκολεύτηκ

Δεν είναι δικός μας ο τίτλος. Τον δανειστήκαμε από προεκλογικό έντυπο του Μάρκου. Και αναφερόμαστε στην Παροικιά γιατί εδώ έπεσε το ποιο πολύ δούλεμα. Παραπλανητικός ο τίτλος παραμονές προηγούμενων εκλογών, για να ξεγελαστούν οι αφελείς και να τον ψηφίσουν. Αλλά οι παροικιώτες έπαψαν προ πολλού να σιτίζονται από το σιτηρέσιο του Μάρκου, που συνήθως αποτελείται από σανό. Μια πρωτεύουσα με την έννοια που την προσδιορίζει ο Μάρκος, πρέπει να έχει χαρακτηριστικά πολιτισμού, όπως είναι η καθαριότητα, ο ευπρεπισμός των κοινόχρηστων χώρων, η διατήρηση των αρχιτεκτονικών της ιδιαιτεροτήτων, η υποδειγματική λειτουργία του κυκλοφοριακού, η υπογείωση των δικτύων ηλεκτρικού ρεύματος, τα συντηρημένα πλακόστρωτα, η ανάδειξη των περιοχών που αξίζει να εστιάσει τον ενδιαφέρον του ο επισκέπτης, η προσεγμένη παρουσίαση των υπαίθριων αρχαιολογικών χώρων και οι καθαρές και σύγχρονες τουαλέτες. Τότε μόνο έχει αξία η μεταφορική έννοια της πρωτεύουσας, γιατί ως γνωστόν πρωτεύουσα των Κυκλάδων είναι η Ερμούπ

Γράφει ο Γιάννης Μέγας Συμπλήρωσα ήδη τις εξήντα επτά περιφορές μου γύρω από το ήλιο ως επιβάτης του πλανήτη γη. Στα πρώτα μου βήματα φαινόταν ατέλειωτες και ούτε καν που με απασχολούσε η ιδέα ότι κάποια μέρα θα απουσιάζω από αυτή τη διαδικασία. Με το διάβα όμως του χρόνου περνούσαν όλο και πιο γρήγορα και κάπου εκεί στα πενήντα άρχισα να συνειδητοποιώ ότι θα έρθει η μέρα που ο πλανήτης θα συνεχίζει την αέναη περιφορά του και χωρίς τη δική μου ύπαρξη. Στην εξηνταεπτάχρονη πορεία μου σε αυτόν τον κόσμο το μικρό το Μέγα εξέλαβα τη ζωή ως ένα δώρο, ως ευτυχία και πως το κάθε λεπτό μπορεί να είναι μια αιωνιότητα ευτυχίας. Διαπίστωσα ότι όντως η ζωή δεν είναι ένα πρόβλημα που λύνεται, αλλά ένα μυστήριο που βιώνεται. Και με βόλεψε το ευφυολόγημα πως το νόημα της ζωής είναι να δώσεις στη ζωή σου νόημα. Μπορεί να είναι μια αστραπή η ζωή μας, αλλά προλαβαίνουμε μας είπε ο Καζαντζάκης. Γι’ αυτό λοιπόν και μακαρίζω τον εαυτό μου και αισθάνομαι ευγνώμων για όσα έχω βιώσει, παρότι λειψός από την απ

Αυτή είναι η τελευταία φωτογραφία του Hachik ō, ενός ιαπωνικού σκύλου Akita που τιμήθηκε για την ακλόνητη αφοσίωσή του στον ιδιοκτήτη του. Ο Hachik ō ανήκε στον καθηγητή Eizaburo Ueno που ζούσε στη Shibuya και δίδαξε στο Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο του Τόκιο στις αρχές της δεκαετίας του 1920. Κάθε μέρα, ο Ueno περπατούσε από το σπίτι στον σταθμό Shibuya παρέα με τον Hachik ō. Έπαιρνε το τρένο για τη δουλειά και μόλις τελείωνε επέστρεφε με τον ίδιο τρόπο πίσω  στο σταθμό ακριβώς στις 3 μ.μ. Εκεί τον περίμενε πάντα ο Hachik ō  υπομονετικά για να γυρίσουν παρέα στο σπίτι. Μια μέρα, ο Ουένο έπαθε εγκεφαλικό διδάσκοντας στο πανεπιστήμιο και δεν πήρε ποτέ το τραίνο του γυρισμού για το σταθμό που τον περίμενε ο αγαπημένος του σκύλος. Ο Hachik ō πήγαινε στο σταθμό κάθε μέρα και την ίδια πάντα ώρα για 9 χρόνια μέχρι τον θάνατό του το 1935.

Ο συνδυασμός «Πάρος με ευθύνη και ενότητα», επέλεξε το δρόμο της απαξίωσης του έργου της Λαϊκής Συσπείρωσης, της πρωτόγνωρης άλλων εποχών και χώρων επίθεσης εναντίον μας και της κατηγορίας ότι τα έχουμε «κάνει πλακάκια» με τη δημοτική αρχή ! Οι συντάκτες της ανακοίνωσης τους αποδεικνύουν από τη μια ότι έχουν αδυναμία ανάγνωσης ή αντίληψης και για το λόγο αυτό ας ξαναδιαβάσουν την ανακοίνωση μας. «Ούτε η εργολαβία της Περιφέρειας που λόγω ένστασης έχει καθυστερήσει να εκτελεστεί περίπου 2 χρόνια ούτε…». Από την άλλη μάλλον ζουν μακριά από το νησί μας. Δεν υπάρχει λόγος να χάνουν ( ή μήπως υπάρχει; ) την ψυχραιμία τους. Και μια συμβουλή. Κανένας δεν ψήλωσε προσπαθώντας να κοντύνει τους διπλανούς του. Προφανώς η επίθεση στη Λαϊκή Συσπείρωση αποτελεί την αποφυγή της απάντησης στο ερώτημα που απασχολεί τους κατοίκους του νησιού μας: Δεν θα μπορούσαν να βρουν τρόπο να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα; Αν κινδυνεύσει μια ανθρώπινη ζωή από τις λακούβες των δέκα και πλέον εκατοστών του δημοτικού κα

Η Attention Economy (Οικονομία της Προσοχής) αναφέρεται στην ανταγωνιστική μάχη για την έλξη και εκμετάλλευση της προσοχής των ανθρώπων στην ψηφιακή εποχή. Πρόκειται για έναν όρο που χρησιμοποιείται για να περιγράψει την ικανότητα επιχειρήσεων και άλλων οντοτήτων να κερδίζουν την προσοχή του κοινού στην οικονομία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, της διαδικτυακής διαφήμισης και άλλων μορφών ψηφιακού περιεχομένου. Στην οικονομία της προσοχής, η προσοχή των ανθρώπων θεωρείται περιορισμένος πόρος, και επιχειρήσεις και άλλοι φορείς ανταγωνίζονται για ένα μερίδιο αυτής της προσοχής. Επιχειρήσεις και άλλοι οργανισμοί προσπαθούν να κερδίσουν την προσοχή του κοινού μέσω διαφημίσεων, περιεχομένου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εφαρμογών και παιχνιδιών που σχεδιάζονται για αυτόν ακριβώς το σκοπό. Αυτή η ανταγωνιστική μάχη για την προσοχή του κοινού έχει οδηγήσει σε αυξημένη χρήση τεχνικών ψυχολογίας και νευροεπιστήμης, για να κατανοήσουν και να επηρεάσουν τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι αλληλεπ

 

 

Ο έρωτας αλλάζει τον άνθρωπο; Ο έρωτας είναι ένα από τα ωραιότερα αισθήματα του ανθρώπου. Όταν γνωρίσω ένα νέο και μου πει ότι δεν ερωτεύτηκε νιώθω οίκτο γι’ αυτόν. Γιατί δεν έχει νιώσει το πιο ωραίο αίσθημα του ανθρώπου. Μας γεμίζει, μας απασχολεί όλες τις ώρες της ημέρας και της νύχτας. Θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι για το χατίρι του, θέλουμε να γίνουμε σημαντικότεροι για το χατίρι του, θέλουμε ν’ αρέσουμε και για ν’ αρέσουμε πρέπει να είμαστε διαρκώς στο δρόμο της βελτίωσής μας. Δεν είναι απλώς ένα γέμισμα ζωής, αλλά είναι και μια μέθοδος ζωής, είναι πορεία ζωής, είναι είδος κινητήριας δύναμης. Όπως έχουμε τις δυνάμεις της κίνησης -κινείται, λέμε, με τον ατμό, κινείται με τον αέρα, κινείται με τον ηλεκτρισμό, με το μαγνητισμό. Ο αισθηματίας άνθρωπος κινείται με τον έρωτα. Ζει, υπάρχει με τον έρωτα. Και είναι ένα αίσθημα, ευτυχώς, που δεν εξαντλείται και ούτε καν έχει ηλικία. Νομίζω μάλιστα ότι όσο ωριμάζεις τόσο καλύτερα τον καταλαβαίνεις τον έρωτα. Ο έρωτας του ανώριμου ανθρώπου δεν

Ακόμα και αυτοί που έχουν σοβαρή αλλεργία με το ‘γαρύφαλλο’, παραδέχονται τρία πράγματα για την Λαϊκή Συσπείρωση Πάρου: 1. Ότι είναι αμέμπτου ηθικής. 2. Ότι είναι απόλυτη στην τήρηση των Νομίμων διαδικασιών και κανονισμών. 3. Ότι ο Κώστας Ροκονίδας είναι Ο απόλυτος γνώστης των Νομίμων διαδικασιών σε όλους τους τομείς της τοπικής διακυβέρνησης. Επακόλουθα αυτών βέβαια, είναι ο τακτικός καυτηριασμός ενεργειών του Δημάρχου και ‘ενοχλητικά’ ψηφίσματα ‘παρών’ στο Δημοτικό Συμβούλιο και σε Επιτροπές, όταν οι προτάσεις είναι προβληματικές, ή παρεκκλίνουν από τα νόμιμα, κτλ. (Εκ των υστέρων βέβαια, ΠΑΝΤΑ δικαιώνεται.) Οπότε αναρωτιόμαστε τι άλλαξε; Στο θέμα με τις λακκούβες, η Λ.Σ. Πάρου έβαλε στον ίδιο κουβά, τον Δήμαρχο και τον Έπαρχο, ενώ ΞΕΡΕΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ, ότι ο πρώτος δεν θέλει ενώ ο δεύτερος είναι παγιδευμένος σε γραφειοκρατικές διαδικασίες, λόγω ένστασης εργολάβου και δικαστήρια. Δεν θα μπούμε σε λεπτομέρειες περί συνεργείων, εργολαβιών κλπ. Απλά υπενθυμίζουμε ότι επί αντιδημαρχίας Κωβαίο