Παριανές υποκειμενικότητες

της Σοφίας Χατζοπούλου, Ο σάλος που δημιουργήθηκε με την προβολή της σουηδικής ταινίας “Αγόρια στο ντους” τη βδομάδα που μας πέρασε έφερε στο προσκήνιο για άλλη μια φορά πόσο δύσκολο είναι να προσπαθείς μέσω της εκπαίδευσης – αλλά και όχι μόνο – να κάνεις τομές σε μια χώρα βαθιά συντηρητική όπως η Ελλάδα, και μάλιστα χωρίς καμία θεσμική υποστήριξη. Η καθηγήτρια που τόλμησε να αμφισβητήσει τα στερεότυπα και την “καθεστηκυία τάξη” έγινε αντικείμενο συζήτησης σε διάφορα πάνελ ειδησεογραφικά και μη, με ανθρώπους που είχαν άποψη για την παιδαγωγική της, τη διαδικασία δηλαδή πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την προβολή χωρίς καν να γνωρίζουν για το τι έγινε μέσα στην τάξη, όπως επίσης και για το περιεχόμενο της ταινίας χωρίς καν να την έχουν δει. Ο καθένας δηλαδή παρέλασε από τα ΜΜΕ λέγοντας ό,τι ήθελε με βάση το δικό του αξιακό πλαίσιο και τις προκαταλήψεις του. Παρόλο που η πλειοψηφία έσπευδε να την χαρακτηρίσει “ερωτική ταινία”, ο περιεχόμενο της ήταν σε όλους άγνωστο, γιατί απλούστατα είν

Γράφει ο Kostas Rokonidas O Νικόλας Στέλλας είναι η έμπρακτη κατάθεση της παριανής λαϊκής ψυχής στον αγώνα κατά των κατακτητών. Είναι το αγροτόπαιδο που σφράγισε με την ίδια του τη ζωή την αντιστασιακή παρουσία των παριανών ενάντια στη γερμανική κατοχή. Είναι σύμβολο θάρρους, αυταπάρνησης, αντιστασιακής δράσης, πίστης σε πανανθρώπινα ιδανικά και αξίες όπως αυτά της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας. Ο Νικόλας Στέλλας είναι ένας από τους χιλιάδες ανώνυμους και επώνυμους λαϊκούς αγωνιστές που την περίοδο της κατοχής διάλεξαν το δρόμο της αντίστασης σε πόλεις και χωριά σε αντίθεση με όλους εκείνους τους βολεμένους και τους συμβιβασμένους που έγιναν υποχείρια και συνεργάτες των κατακτητών. Βέβαια οι μεταπολεμικές εξελίξεις στη χώρα μας με τις «έξωθεν» παρεμβάσεις «βάφτισαν» τους αγωνιστές «προδότες» που γέμιζαν τα ξερονήσια και τροφοδοτούσαν τα εκτελεστικά αποσπάσματα και τους δοσίλογους «παρεξηγημένους πατριώτες». Ο Νικόλας Στέλλας φέγγει 79 χρόνια σαν φάρος ελπίδας στο νησί μας: Για να

Οι φίλοι της Δημοτικής παράταξης Πάρος επιμένουμε στην πράξη, έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν για τα κεκτημένα τους. Ο Κώστας Ροκονίδας ασκεί όπως πάντα, μια σοβαρή, στιβαρή και πάντα επιβεβαιούμενη αντιπολίτευση, υποχρεώνοντας πολλές φορές με το στανιό, την ‘πράξη’ να πράξει το σωστό, ενώ ο Κώστας Μπιζάς μετά την δυνατή είσοδο στα δημοτικά δρώμενα, συνεχώς αυξάνει την εδραίωση και επιβεβαίωση του, συγκεντρώνοντας στελέχη φρέσκα και παλιά, με ανοιχτά και ικανά μυαλά, πέρα και πάνω από κομματικές αλυσίδες. Αυτό ενοχλεί και ανησυχεί. Και επιστρατεύονται τα πάντα. Από όλες τις πλευρές. Αλλά, όπως δεν μπορείς να πουλήσεις ψυγείο σε Εσκιμώο, έτσι δεν μπορείς να κρύψεις και την πραγματικότητα από τους Παριανούς, όσο και αν προσλαμβάνεις επιστρατεύεις κονδυλοφόρους εκτός Πάρου. Και η πραγματικότητα είναι ότι στην πράξη, η ‘Πράξη’ καταρρέει σε όλα τα μέτωπα. Η επικοινωνιακή έκρηξη των τελευταίων ημερών (που θα γιγαντωθεί μέχρι τον Οκτώβρη), προσπαθεί να παρουσιάσει την Πάρο σαν το ιδανικό μέρος γ

«Υπέπεσε στην αντίληψη μας πως η ταινία μας, “Αγόρια στο Ντους”, βρέθηκε στη δημοσιότητα στα ελληνικά ΜΜΕ. Ο λόγος αφορά στη φερόμενη καταγγελία ενός γονιού, εις βάρος μίας καθηγήτριας που έδειξε την ταινία σε μία ομάδα παιδιών. Υπήρξαν ισχυρισμοί πως αυτό το μικρού μήκους φιλμ είναι ερωτικού χαρακτήρα και απεικονίζει σεξουαλικές περιπτύξεις μεταξύ παιδιών. Οι ισχυρισμοί αυτοί είναι χωρίς καμία λογική και, ως σκηνοθέτες, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πως η ταινία και η θεματική της θα μπορούσε να ερμηνευτεί καθ’ αυτόν τον τρόπο. Η ταινία αυτή δε δείχνει απολύτως τίποτα τέτοιο. Αυτή η παραπληροφόρηση που έχει γιγαντωθεί σε κάποια ελληνικά Μέσα είναι σοκαριστικά λανθασμένη και, πραγματικά, έχουμε σοβαρές αμφιβολίες πως κάποιος από τους ιθύνοντες αυτών των ισχυρισμών έχει δει την ταινία. Τα “Αγόρια στο Ντους” αφηγείται μία ιστορία αρσενικής φιλίας, πως δύο πολύ καλοί φίλοι εξερευνούν τις νόρμες της αρρενωπότητας, τι σημαίνει το να “γίνεις άνδρας” και, σε τελική ανάλυση, πως η φιλία τους αυ

Γράφει ο  ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΗΣ Ο τουρισμός είναι σαν ένα μπαλόνι. Ωραίο είναι και κάνει εντύπωση με τα χρώματα και δίνει χαρά. (Για το μπαλόνι λέω!) Όταν το παραφουσκώσεις όμως σπάει. Και αυτό πετύχαμε ήδη στην Πάρο. Οι ντόπιοι κάτοικοι, οι περισσότεροι έλυσαν τα προβλήματα τα οικονομικά. Έδωσαν όμως ευκαιρία, γη και θάλασσα και αέρα, στους πειρατές χρυσωρύχους και αφίχθησαν εδώ άλλοι να λύσουν δικά τους προβλήματα επιβίωσης και άλλοι να πλουτίσουν. Έτσι σιγά σιγά χάσαμε τον έλεγχο του νησιού και έχουμε βίλες τερατώδεις και σχολεία σε πλαστικές κατασκευές. Και διώχνουμε τους υπαλλήλους και τους δασκάλους και τους γιατρούς, γιατί δεν έχουμε χώρο, με χιλιάδες σπίτια κλειστά 10 μήνες το χρόνο. Κατακαημένη Αράχωβα! Απ' την άλλη αλλοιώθηκαν οι χαρακτήρες μας και η συνοχή και η αίσθηση συγγένειας μειώθηκαν. Ένα τερατώδες πλοίο στον κόλπο της Πάρου θα φέρει τουρίστες και ψώνια πολλά. Χαρά και ευτυχία. Ο κόλπος είναι κλειστός και ήδη οι παραλίες έχουν ρυπανθεί από άλλες ασυδοσίες. Θα κερδίσο

Της Νίνας Γεωργιάδου Το ΕΓΩ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΤΗ ΒΟΛΕΨΩ, είναι για τη συντριπτική πλειοψηφία, ο κινητήριος μοχλός στις προσωπικές και πολιτικές επιλογές- σε ατομικό και μικροκομματικό επίπεδο- και αυτός ο μοχλός καθόρισε και το εκλογικό αποτέλεσμα. • Ο μέσος πολίτης, «ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος», που παρακολουθεί 10ώρες τη μέρα τηλεόραση, δεν έχει ταξική συνείδηση ούτε και ιδεολογικό έρμα, ασπάζεται τη «θεωρία των δύο άκρων», στη θέση του δάσους βλέπει μόνο το δάχτυλό του, γλείφει για μια όποια θέση και μετακινείται περιπτωσιακά προς τον εκάστοτε νικητή, είναι κυρίως η απάντηση του γρίφου στο εκλογικό αποτέλεσμα του Σοκ και Δέος. Ο μέσος πολίτης δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για το έλλειμμα δημοκρατίας, την ξεπουλημένη δικαιοσύνη, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις συνταγματικές παραβιάσεις, την υγειονομική και εκπαιδευτική ερήμωση, τις παρακολουθήσεις, τις λαμογιές, τη ρεμούλα, τον πόλεμο, τους πρόσφυγες, τα κρατικά εγκλήματα, τους παιδοβιασμούς, «αρκεί να έχει γεμάτο το ντορβά». Η προσφυγική κρίση απε

Ένα είναι βέβαιο … Η οποιαδήποτε κυβέρνηση δεν «σέβεται» τον πρώτο βαθμό της τοπικής αυτοδιοίκησης. Το άρθρο 102 του Συντάγματος, καθιερώνει τα ουσιώδη συστατικά της στοιχεία. Δηλαδή την διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια των Δήμων και την διοίκηση και διαχείριση όχι μόνον των τοπικών υποθέσεων, αλλά και γενικών κρατικών υποθέσεων, που επιλέγει ο νομοθέτης να μεταφέρει σε αυτούς. Όμως κάθε μεταβίβαση αρμοδιοτήτων πρέπει να συνοδεύεται από την μεταφορά αντίστοιχων πόρων. Συνέδεσε δηλαδή τη διοικητική με την οικονομική αυτοτέλεια των. Διότι η διοίκηση και διαχείριση υποθέσεων προϋποθέτει οικονομικές δυνατότητες, διότι σε διαφορετική περίπτωση οι μεταφερόμενες αρμοδιότητες αποτελούν «γράμμα κενό περιεχομένου». Ένα επιπλέον απαραίτητο κομμάτι στο πάζλ αποτελεί ο διορισμός και η προαγωγική εξέλιξη των υπαλλήλων που στελεχώνουν τις υπηρεσίες τους. Έλα όμως που η κεντρική διοίκηση δεν εμπιστεύεται την αυτοδιοίκηση, όσο κι αν αυτό ακούγεται παράλογο. Έτσι πολλά από τα ανωτέρω δεν έγιναν!!! Ο

Την υποψηφιότητα του Θεμιστοκλή Καρποδίνη, στο πλευρό του υποψήφιου Δημάρχου, Κώστα Μπιζά, στις επικείμενες δημοτικές εκλογές του Δήμου Πάρου, ανακοινώνει η παράταξη “Πάρος με Ευθύνη και Ενότητα”. Ο κ. Καρποδίνης, στη δήλωσή του με την οποία ανακοινώνει την απόφασή του να συμπορευτεί με τον Κώστα Μπιζά, αναφέρει: «Θεωρώ ευθύνη όλων όσων αγαπούν ανιδιοτελώς αυτόν τον τόπο και επιθυμούν να προοδεύσει ως κοινωνία και ως οικονομία μέσα σε πλαίσια βιώσιμα για τη φύση και τον πολιτισμό μας, να αναλάβουν δράση με όποιο τρόπο μπορούν γιατί οι εποχές που διανύουμε αλλά και αυτές που έρχονται είναι κρίσιμες για το μέλλον των παιδιών μας. Σε αυτό το πλαίσιο, αποφάσισα να συμμετέχω στις αυτοδιοικητικές εκλογές του Δήμου Πάρου θέτοντας υποψηφιότητα με τον συνδυασμό του Κώστα Μπιζά ΄΄Πάρος με Ευθύνη και Ενότητα΄΄». Βιογραφικό -Ο Θεμιστοκλής Καρποδίνης γεννήθηκε το 1981 στην Αθήνα και από το 1984 μεγάλωσε στην Πάρο. -Είναι απόφοιτος του Γενικού Λυκείου Νάουσας. -Είναι πτυχιούχος του Τμήματος Λαϊκής &

Μέρες μπορούμε να γράφουμε και να αναλύουμε το χθεσινό εκλογικό αποτέλεσμα. Άλλωστε δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να περιγράψεις και να αναλύσεις το τι συνέβη. Σ΄αυτές τις εκλογές ο μεγάλος αντίπαλος όλων των κομμάτων ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ και όλοι μαζί μηδέ του ΣΥΡΙΖΑ εξαιρουμένου, υπήρξαν χορηγοί της Ν.Δ. και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαμοίρασε τα ιμάτιά του δεξιά και αριστερά, με την αλλοπρόσαλλη προεκλογική του τακτική και την ηχηρή πολυφωνία του, που πέρασε στο εκλογικό σώμα ως ένα κόμμα «σκορποχώρι». Και οι αλληλοσυγκρουόμενες δηλώσεις στελεχών του, όπως αυτές του Κατρούγκαλου, τρεις μέρες πριν από τις εκλογές, συνέβαλαν στην απόφαση της μεσαίας τάξης να μετακομίσει στη Ν.Δ. μαζικά και μικρό μέρος της στο ΠΑΣΟΚ. Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Ο ΣΥΡΙΖΑ εγκλωβισμένος στα ιδεολογήματά του, καθιέρωσε το εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής. Ένα σύστημα που ευνοεί την πολυδιάσπαση των πολιτικών δυνάμεων και το οποίο δημιούργησε πειστική εικόνα, ότι οδηγούμαστε σε ακυβερν