Τα "κακά" παιδιά των Εξαρχείων !
Απεβίωσαν νωρίς, αλλά επιβίωσαν δια παντός με το στίγμα τους ανεξίτηλο.
Τρία ονόματα, τρεις καλλιτέχνες με αρκετά κοινά χαρακτηριστικά και πορεία, που έζησαν, δημιούργησαν και άφησαν το στίγμα τους στην περιοχή των Εξαρχείων. Η δουλειά τους είχε υπερβεί τα σύνορα των Εξαρχείων και είχε διαχυθεί στον έξω κόσμο.
Ο Σιδηρόπουλος είχε εμφανιστεί μέχρι στο Ηρώδειο με τον Γιάννη Μαρκόπουλο, ο Παπακωνσταντίνου και η Αλεξίου έβγαλαν από τις χειροποίητες κασέτες τα τραγούδια του Άσιμου και τα έκαναν πανελλήνια γνωστά και οι ποιητικές συλλογές της Γώγου κυκλοφόρησαν σε περισσότερα αντίτυπα από τα βιβλία κάθε άλλου καταξιωμένου ποιητή.
Στα Εξάρχεια, ένιωθαν πιο πολύ προφυλαγμένοι, αλλά και στα Εξάρχεια απεργάζονταν τη φθορά και το χαμό τους. Ήταν μέρος του κόσμου των Εξαρχείων και ταυτόχρονα ήταν αλλού. Ήταν αλληλέγγυοι, ενώ ήταν και πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους. Δρόμοι παράλληλοι, σε ένα κοινό χώρο με τα δικά του χαρακτηριστικά ο καθένας και με την προσωπική του εξέλιξη. Επηρέαζαν και επηρεάζονταν, δύσκολο να πει κανείς ποιο υπερίσχυε κάθε φορά. Σίγουρα, από τότε που τους γνώρισα, πέρασαν πολλές φάσεις, έκαναν και εξωτερίκευσαν τις εσωτερικές τους επαναστάσεις, αναζήτησαν να βρουν δρόμους μέσα σε ρευστά τοπία, να κάνουν αισθητή την ύπαρξή τους, να εκφραστούν και να εκφράσουν και να επικοινωνήσουν με τους γύρω τους, άλλοτε ευχάριστα και απολαυστικά κι άλλοτε οδυνηρά και βασανιστικά.
