Εκείνα που μένουν
Γράφει ο Χρίστος Γεωργούσης
Και η αγωνία μένει πάντα να πείσουμε τους πενθούντες ότι δεν χάθηκαν όλα, ότι μένει κάτι ισχυρό που τους θέλει όρθιους να επιμένουν, ότι το ακριβό της αγάπης που έσβησε θα στέλνει ένα φως στοργής ζεστό που μόνο εκείνοι θα νιώθουν. Στο γεφύρι είμαστε πάντα και μαζί με τα πουλιά πορευόμαστε και κάθε φορά είναι άλλα τα κελαηδίσματα κι άλλα τα χρώματα και άλλος ο αέρας που ανασαίνουμε. Αυτό το σύννεφο ονομάζεται ζωή, φέρνει δεν φέρνει νερό, αυτός ο χείμαρρος κάθε φορά που βρέχει βγάζει φωνή, όλες οι σκέψεις που κάνεις, όλα τα λόγια κι όλα τα βάσανα θα γίνουν βότσαλα στιλπνά στην άμμο της παραλίας. Δεν τελειώνει ο ήλιος, μακάρι ν’ ακούει και να φωτίζει πιο πολύ εκείνα που μένουν.
Το πένθος είναι μια περιοχή που κανείς δεν γνωρίζει ώσπου να βρεθεί εκεί (Τζόαν Ντίντιον).
Δεν έχουμε φωνή να πούμε στους θλιμμένους ένα λόγο στερεό και παρήγορο, όχι μόνο γιατί ο καθένας μας κάπου λιμνάζει στα δύσκολα και σωπαίνει, αλλά και γιατί η λύπη δεν δαμάζεται εύκολα. Σε παίρνει και σε φέρνει σε πύλες σκοτεινότατου κόσμου όπου τα λόγια εκεί δεν έχουν καμιά εξουσία. Ελπίζει κανείς πως αν ταιριάξουν με άλλους ήχους που πλανιούνται γύρω μας κάθε μέρα, γνωστούς και άγνωστους, υπόηχους και υπέρηχους, ρητούς και άρρητους, θα πυκνώσει τόσο ο αέρας ώστε να μπορεί να μας βαστάξει σώους στις άσπρες φτερούγες του.
Άνθρωποι και πράγματα ταξιδεύουν, φεύγουν για απόμερα μέρη ονείρων, γίνονται σκέπη πλατυτέρα νεφέλης, σκιές άλλων ήλιων, ελαφρό αεράκι, αίσθηση φθινοπώρου, ηλιοβασίλεμα κόκκινο, αγαπημένο χρώμα στο ουράνιο τόξο. Οι πολλοί που αγαπήσαμε αποδημούν, για να απομείνουν ως χρώματα ίριδας αδικαίωτα συναισθήματα και ελπίδα παραμυθίας. «Υμείς δε λυπηθήσεσθε, αλλά η λύπη υμών εις χαράν γεννήσεται». Να μένουμε στα μηνύματα της ανάστασης που κρύβονται και δεν τα βλέπουμε και λάμπουν όταν κατευθύνουμε σ’ αυτά την προσοχή και τη φροντίδα μας. Ψάχνουμε για τα κρυμμένα νοήματα και συνεχίζουμε.
