Ούτε οι θάνατοι των ιδιωτικοποιήσεων έβαλαν φρένο στην ασυδωσία της κυβέρνησης. Μετά το νερό και νομοσχέδιο για την ιδιωτικοποίηση του ογκολογικού Παίδων
Από Αθηνολόγιο
ΟΧΙ φίλοι μου, όχι, όχι και πάλι ΟΧΙ. Δεν είναι μια εμετική κυβέρνηση, εμετικές κυβερνήσεις είχαμε και πριν δεν θα ήταν πρωτοτυπία να έχουμε κι άλλη μια, πάθαμε ανοσία και αντέχουμε. Εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι άλλο, σας το λέω επειδή τους βλέπω σε κλειστά προφίλ να προδίδονται, γιατί έξω το παίζουν πλερέζα με make-up πόνου, τρεχούμενο ρίμελ και κακογραμμένους από ατάλαντους επικοινωνιολόγους, λόγους οδύνης. Όταν νομίζουν ότι δεν τους βλέπεις αμολάνε όλο το μελάνι που έχουν μέσα τους.
Έψαξα τον προσωπικό μου απόπατο, τέτοια συναισθήματα ακόμα και για τον εχθρό μου δεν είχα. Πραγματικά έχω αρχίσει να πιστεύω ότι η φάρα τους το απολαμβάνει όλο αυτό. Τρέφονται και ενδυναμώνονται από τον ανθρώπινο πόνο σαν σκοτεινές μητέρες των δακρύων σαν ψυχο-βουρδούλακες. Βρήκαν πάτημα σε μια χώρα που πενθεί την στιγμή που 1.000.000 κόσμου βγήκε στον δρόμο ώστε να περάσουν με κυνισμό όλη τους την ατζέντα. Πρώτα το νερό μετά το ογκολογικό.
Πραγματικά αναρωτιέμαι τι με κρατά ακόμα εδώ και σκέφτομαι ότι είναι αυτή η αιωνόβια ελιά, αυτός ο ουρανός, αυτή η τράτα στον γαλανό κολπίσκο. Ναι αυτά τα κλισέ που μιλάνε μέσα μου, στο ιχωρ μου, στο DNA μου, όπως θες πέστα. Αλλά δεν θα με διώξουν το αποφάσισα, εκείνοι θα φύγουν με ελικόπτερα
