Όπως η τηλεόραση αναπαράγει σκουπίδια στο όνομα της τηλεθέασης, έτσι κι εμείς αναπαράγουμε παρανομίες για την κονόμα

Το κράτος έχει το μαχαίρι, έχει και το πεπόνι. Ο πολιτικός που διοικεί το κράτος οφείλει να έχει όραμα και με τα εργαλεία που έχει οφείλει να το υλοποιεί προς όφελος του κοινού καλού. Το κοινό καλό, εν προκειμένω, αναδύεται από το πολίτευμα της Δημοκρατίας και κωδικοποιείται εργαλειακά στο Σύνταγμα. Έτσι ο πολιτικός υποχρεούται να ασκεί πολιτικές που εξασφαλίζουν τη δημόσια δωρεάν παιδεία, τη δημόσια δωρεάν υγεία, την εργασία σε όλους τους πολίτες του, την ισονομία, την ισοπολιτεία, την δίκαιη κατανομή των φορολογικών βαρών ανάλογα με την οικονομική δύναμη του καθένα μας.

Σε μια ευνομούμενη πολιτεία, στην περίπτωση που δεν θα ικανοποιούνταν οι παραπάνω συνθήκες, οι υγιείς σκεπτόμενοι πολίτες θα όφειλαν να καταδικάσουν τους πολιτικούς και τις πολιτικές που εφαρμόζουν και να αναδείξουν άλλους καλύτερους ανεξαρτήτως, μάλιστα, προσωπικών συμφερόντων. Να σκεφτείτε ότι οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, που ήταν φιλόσοφοι και πανεπιστήμονες, υποστήριζαν ότι οι πολιτικοί ακόμα κι αν ήταν πετυχημένοι θα έπρεπε να αλλάζουν υποχρεωτικά ύστερα από δυο θητείες, για να προφυλαχθεί το πολίτευμα της δημοκρατίας από τα πιθανά διαπλεκόμενα.

Στους σημερινούς αλλοπρόσαλλους καιρούς συναντάμε αφενός πολιτικούς οι οποίοι με τη βούλα αποδεικνύονται καταχραστές και διαπλεκόμενοι, αποδεικνύονται ανήθικοι, όχι με βάση την δική μου προσωπική ηθική, αλλά με αυτή που καθορίζει ο νόμος που ψήφισαν οι ίδιοι οι ανήθικοι, και αφετέρου πολίτες οι οποίοι, ενώ τα γνωρίζουν όλα αυτά, συνεχίζουν να τους υποστηρίζουν με την ψήφο τους. Νομιμοποιεί δηλαδή ο ίδιος ο πολίτης πολιτικές που:

1. Καταστρέφουν με γεωμετρική πρόοδο τη δωρεάν δημόσια υγεία.
2.  Ευνοούν την παραπαιδεία δημιουργώντας μαθητές και εκπαιδευτικούς δύο ταχυτήτων και δυσβάστακτες οικονομικές επιβαρύνσεις στις οικογένειες.
3.  Δημιουργούν συνεχώς επιπρόσθετη ανεργία και σταθεροποιούν τα ποσοστά της σε διψήφια ποσοστιαία νούμερα με ανοδική εξέλιξη.
4.  Καταστρέφουν όλες τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, αποδυναμώνοντας τον εργαζόμενο ο οποίος χάνει κεκτημένα δικαιώματα, μισθό, ασφάλεια, χρόνο.
5.  Επιβαρύνουν συνεχώς με επιπρόσθετα φορολογικά βάρη τους μη έχοντες και απαλλάσσουν απ' αυτά επιχειρήσεις με πολλαπλάσια οικονομική δύναμη.

Ξέρετε, όλα τα παραπάνω που αναφέρω αποτελούν θεμελιώδεις υποχρεώσεις άσκησης πολιτικής των κυβερνήσεων και των πολιτικών τους. Και βέβαια υπάρχουν και χειρότερα:

1. Καταδικαστικές δικαστικές αποφάσεις πολιτικών για υπεξαίρεση.
2.  Καταδικαστικές δικαστικές αποφάσεις πολιτικών για διαπλοκή.
3.  Υπέρογκα δάνεια εκατομμυρίων ευρώ των κομμάτων εξουσίας τα οποία παραμένουν απλήρωτα τη στιγμή που ο απλός εργαζόμενος χάνει το σπίτι του για μερικές χιλιάδες.
4.  Θανατηφόρα συμβάντα σε τομείς αρμοδιότητας πολιτικών διοικήσεων τα οποία συνέβησαν εξαιτίας εσκεμμένων παραλήψεων προς ικανοποίηση οικονομικών συμφερόντων.

Και απέναντι σε όλα αυτά έχουμε πολίτες οι οποίοι δεν είναι απλά και μόνο αδαείς ή απαθείς, αλλά ως βιωματικοί γνώστες όλων των παραπάνω είναι υπερασπιστές των πολιτικών που τα παράγουν μέσω της ψήφου τους. Και βέβαια οι εξαγνισμένοι, πλέον, πολιτικοί, από την κολυμβήθρα του Σιλωάμ των πολιτών, συνεχίζουν να καταστρέφουν, να κλέβουν και να ρημάζουν τις ζωές των οικογενειών των ίδιων των πολιτών που τους ψήφισαν.

Τώρα πια στα εξήντα μου, δεν ξέρω ποιος είναι πιο άρρωστος, ο πολιτικός που βάζει το βρώμικο χρήμα στην τσέπη του τρώγοντας τα ψίχουλα των πλουσίων που υπηρετεί ή ο απαίδευτος καταναλωτής πολίτης που τρώει από τα σκουπίδια των πολιτικών.

Εδώ θα ήθελα να σημειώσω κάτι που σας έχω ξαναπεί. Η σοφή γιαγιά μου έλεγε: "Γιε μου, το ψάρι βρωμάει πάντα από το κεφάλι". Εγώ πάντως επειδή μου άρεσε να την παρατηρώ έβλεπα ότι πάντα έτρωγε μόνο το κεφάλι του ψαριού. Με το υπόλοιπο, αν το κεφάλι ήταν εντάξει, τάιζε τα παιδιά της.

 

Γιώργος Ανδρεάδης