Να βγάζεις τη γλώσσα στα κύματα
Γράφει ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΗΣ
Αυτό που θέλω να πω δεν βγαίνει ποτέ ολόκληρο, μια σταγόνα, αντί χείμαρρος, ένα δάκρυ αντί κλάμα.
Όσες λέξεις κι αν βρέθηκαν δεν φτιάχνουν ψηφιδωτό με το χρώμα εκείνου που περιμέναμε κι εκείνου που ήρθε, δεν μπορούν να δώσουν τη μουσική που ελπίζαμε να μας ανεβάσει στ’ αστέρια.
Πολλοί απ’ όσους αγαπήσαμε αναχώρησαν ή πήγαν μακριά και δεν μας έχουν τώρα στο νου τους κι άλλοι άλλαξαν με τον καιρό συνήθειες γκρεμίζοντας όλες τις γέφυρες. Δεν στέκει να καθίσουμε τώρα να θρηνούμε ή να κακιώνουμε, να τα βάζουμε με τους άλλους ή να κλεινόμαστε σε κάστρο να μη μας πληγώσουν ακόμα πιο πολύ. Είναι που δεν βρέχει να πλύνουμε το πρόσωπό μας με νερό καθαρό να κατακαθίσει η σκόνη και να δούμε καλύτερα. Είναι που ακόμα δεν έχουμε βρει την άκρη και το νόημα, αν υπάρχει, ξεφεύγει διαρκώς απ’ τα δίχτυα μας. Ας αρκεστούμε σ’ ένα χαμόγελο σπάνιο, στον χτύπο της καρδιάς που φτάνει στ’ αυτιά μας, στους ανθρώπους που δείχνουν στοργή και σε κοιτούνε στα μάτια, στο πάντα επίκαιρο και μακρινό άγγιγμα της καλοσύνης κι ας μας γονατίζει ο φόβος βασάνων απρόβλεπτων και καινούριων καημών. Ίσως η ουσία είναι να μη λυγίζεις όπως και να ‘ναι, να κοιτάς προχωρώντας ένα φως μακρινό μιας απόφασης τρυφερότητας άφθαρτης ώσπου να νιώσεις πως τα πόδια σου δεν αγγίζουν το έδαφος, αλλά σου έχουν φυτρώσει φτερά και οδηγείσαι πετώντας. Ίσως πρέπει να ‘χεις τη δύναμη να μη σε νοιάζει, ν’ αποστάζεις απ’ τα δύσκολα ανίκητο γέλιο, να τ’ αφήνεις όλα ως έρμα στο πλοίο σου και πλέοντας να βγάζεις τη γλώσσα στα κύματα.
Να μπορείς να τρέφεις νικηφόρους έρωτες μέσα σου να σε φλογίζουν και αρκούν αυτά για να μη σε ματώνει καμιά σκέψη απώλειας.
