Όποτε έρθω στην Πάρο πληγώνομαι
Γράφει ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΗΣ
«Τι γαρ ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδίσει, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθεί;». Το ακούσαμε συχνά στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, το διαβάσαμε αλλού με άλλα λόγια, το μιλήσαμε μεταξύ μας, το σκεφθήκαμε, το βιώσαμε σε περιπέτειες ανθρώπων, δικών μας και ξένων, το είδαμε να επαληθεύεται με τραγικό τρόπο. Αυτό δεν σημαίνει ότι μυαλωθήκαμε, ότι αποκτήσαμε την ικανότητα να σταματήσουμε αυτήν την κατηφόρα, ότι βρήκαμε τρόπους να φρενάρουμε το κακό ενώ η σύγχρονη πολιτική γλίστρησε στην ποσότητα και ξέχασε την ποιότητα, ώστε πουθενά να μην ακούς ιδέες και λόγια που να σε κάνουν να λουλουδίσεις μέσα σου. Χάνουμε λοιπόν την ψυχή μας στην Πάρο και αλλού, χάνουμε τον εαυτό μας και χανόμαστε μέσα στη φτώχεια της ποσότητας. Το πρόβλημα γίνεται ακόμα πιο δισεπίλυτο καθώς δεν έχουμε συνείδηση της κατηφόρας και δεν υπάρχουν τρόποι ξυπνήματος. Στην συνοχή, στην αίσθηση συγγένειας στην ανάγκη να συμπαρασταθούμε στους άλλους, χρόνο και ιδέες δεν βρίσκουμε, είμαστε αλλού δοσμένοι, όλες τις ώρες της ημέρας, τα πολλά μάς ζάλισαν, μάς αφαίρεσαν και μας φτώχυναν. Πουλάμε το σπίτι μας να γίνει βίλα με πισίνα και γινόμαστε κηπουροί του άρχοντα που μας αγόρασε! Όλα εκείνα που θα έπρεπε να μάς ενδιαφέρουν και να μας ενώνουν, απωθήθηκαν κι ένας ιδιότυπος εγωισμός μας έχει συνεπάρει. Ποιος γιατρός μπορεί να βρει το φάρμακο και την κατάλληλη αγωγή; Ποιος μπορεί να προβλέψει πού θα είμαστε με τέτοιον έρωτα στο Μαμωνά και στο κέρδος; Έλαβα χτες ένα γράμμα από νεαρό φίλο (ΧΦ) και το παραθέτω σχεδόν ολόκληρο. Ο νοών νοείτω!
«Δεν θα μπορούσα παρά να συμφωνήσω ως προς την αναγκαιότητα δημιουργίας ενός πολιτιστικού κέντρου στην Παροικιά αν και φοβάμαι ότι το κτιριακό είναι το λιγότερο σε τέτοιες υποθέσεις ακριβώς γιατί αυτό που συνήθως δίνει και κρατάει σε ζωή τέτοια εγχειρήματα είναι η επιθυμία και το μεράκι των συμμετεχόντων, οι μεταξύ τους σχέσεις και η φαντασία να το εμπλουτίζουν με αναπάντεχους τρόπους. Προς το παρόν και απ’ ό,τι φαίνεται και προς το μέλλον, αυτά τα χαρακτηριστικά και όλη η ενέργεια των κατοίκων του νησιού δίνεται στον καριερισμό, στο εύκολο και γρήγορο χρήμα, τελικά στην ανάπτυξη του, κατ’ εμέ, καρκινώματος της τουριστικής βιομηχανίας με αντίτιμο για πολλούς τα ψυχοφάρμακα αν όχι και τα ναρκωτικά που αφθονούν πλέον και την χειμερινή περίοδο. Και παράρτημα του Πανεπιστημίου Αιγαίου με σχολή γλυπτικής αν όχι και φιλοσοφική θα μπορούσε θεωρητικά να λειτουργήσει στο νησί ώστε να συνδεθεί επιτέλους ο τόπος με την μακραίωνη ιστορία του, κάτι που φυσικά είναι όνειρο καλοκαιρινής νυκτός, για να θυμηθώ και τον Σαίξπηρ, με βάση τα μυαλά και τα ενδιαφέροντα που έχει σήμερα ο κόσμος.
Αυτοί και άλλοι συναφείς λόγοι με έχουν οδηγήσει από τα δεκαοκτώ μου, τα τελευταία δηλαδή δεκατρία χρόνια, να ζω στην Αθήνα, σε ένα μέρος που στα καφενεία του κέντρου μπορείς να συναντήσεις ανθρώπους που συζητούν για την τέχνη και την φιλοσοφία, όπου τα καλλιτεχνικά εργαστήρια και οι ομάδες μελέτης ξεπετάγονται σαν τα λουλούδια, τελικά που συναντάς ανθρώπους, ειδικά της νεολαίας, που εξακολουθούν να ασχολούνται και να μάχονται για τα κοινά. Όποτε έρχομαι στην Πάρο πληγώνομαι, δεν είναι λίγες οι φορές που ψάχνω να βρω το πρώτο πλοίο για να φύγω. Τα τελευταία πέντ’ έξι χρόνια παρατηρώ μία τεράστια ανθρωπολογική αλλαγή στους κατοίκους του νησιού. Σε άλλο νησί μεγάλωσα και άλλο πλέον είναι. Μπορεί την πρώτη δεκαετία της νέας χιλιετίας να μου φαινόταν τελείως περιοριστική για την ανάπτυξη μου η περιρρέουσα ατμόσφαιρα και με αφορμή τις σπουδές να έφυγα από το νησί, αλλά πλέον δεν βρίσκω κανέναν λόγο να γυρίσω. Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται τελείως πεσιμιστικά για το μέλλον του τόπου αλλά δυστυχώς δεν βλέπω φως στο τούνελ. Αν συνεχιστεί η σημερινή κατάσταση σε μερικά χρόνια ούτε να ζεις δεν θα μπορείς σε αυτό το νησί, πόσο μάλλον να δημιουργήσεις»
